Ja hoor, daar ben ik weer, ik ben nog niet van de aardbodem verdwenen. Dit hele idee om regelmatig te updaten, werkt niet zo goed bij mij. En ik dacht, hoe meer tijd er is verstreken, hoe minder snel ik alles ga updaten. Dus begin ik nu maar even met wat ik de afgelopen weekenden heb gedaan in plaats van eerst alles vanaf het begin van 2017 terug te halen. Hier wel even snel een update:

In de tussentijd heb ik nog de week op het Zuidereiland afgemaakt, waar ik bij mijn vorigeupdatewas gebleven, viaQueenstownnaarInvercargill,Bluff,SlopePoint (het Zuidelijkste punt van het Zuidereiland), Dunedin,Moeraki,Twizel, Mount Cook,Tekapo, Geraldine, Christchurch,Akaroa,HanmerSprings, LakeRotoiti,Picton,Blenheimen weer geëindigd bij Nelson. Verder een week gedaan over de garage schilderen van mijnhostfamilie, in eennacht op een hot-water-beachgeslapen tot zonsopkomst, een weekgesurft,100km gelift,naar deWaitomoCaves, deTongariroCrossing gedaan (20km, 1186 meter op het hoogste punt), naar het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, boogie boarding, een cricket wedstrijd gezien, naarPihabeachen heel veel andere stranden, nog meer surfen, een 22 uur durendeovernighttour intheBay of Island met snorkelen, targetshooting, kajakken (ook in de nacht), Islandhopping, zwemmen tussenfosforescentin de nacht en vissen, decolorrun gelopen, verjaardag vierenmet een vriendin die 85 minuten jonger is maar op een andere dag geboren is, MountNgauruhoe(Mt Doom, 2287 meter) beklommen, naarWaihekeIsland, weer kajakken, naar een pretpark, MountTaranaki(2518 meter) beklommen, naar White Island (meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland), naarde dierentuin met de kinderen, naarRangitoto, Koningsnacht gevierd (tweenachtente laat), naar Shakespeare Park en deSkytowerin Auckland op.

En dan zijn we aangekomen bij waar ik nu begin, een weekend naar Wellington, nudrie weken terug. Lieke, het Nederlandse meisje dat mee wasdetwee weken naar het Zuidereiland, is met haarhostfamiliemee vanuit Auckland naar Wellingon verhuisd. De andere meiden van de Zuidereiland trip en ik besloten om haar daar op te zoeken. We wisten datze zou gaan verhuizen dus ik enJudi, de Duitser die ook in Auckland woont, hadden al gepland om niet eerder naar Wellington te gaan dan dat Lieke daar zou wonen, zodat we haardaarkonden opzoeken. Even een weekend naar Wellington vanuit Auckland is alleen niet zo heel gemakkelijk, het ligt namelijk 640 kilometer verderop. Vliegen is echter maar iets meer dan een uur, dus goed te doen, maar daar zit wel een redelijk prijskaartje aan. Al helemaal als je wilt vliegen in het weekend, maar wel het meeste uit het weekend wilt halen. De bus is echter ook een optie, maar dat is elf uur. Toch besloten wij om voor deze optie te kiezen, want dat is gewoon het goedkoopste. Om toch het meeste uit ons weekend in Wellington te kunnen halen, vertrokken wij op vrijdag om half acht 's avonds met de intercity vanuit Auckland centrum. Dit betekend dat ik al een uur eerder vanuit mijn huis moest vertrekken om met de bus in het centrum te komen.Judien ik hadden elkaar ongeveer een maand niet gezien, dus de eerste paar uren konden we goed opvullen met bijpraten. Daarna begon de slaap er toch wel in te hakken, maar zittend in een bus met niet zoveel ruimte is niet de beste plek om in slaap te kunnen vallen. Het was ook vrij druk in de bus, dus konden we ook niet gebruik maken van twee stoelen. Het werd dus een beetje een nacht vol met dutjes. Zo nu en dan stopte de bus om mensen af te zetten en op te halen en er waren ook twee grote pauzes, en elke keer als er iets gebeurde werd ik weer wakker. Diep slapen ging namelijk niet. Toen we nog iets van twee uur te gaan hadden, zag ik dat er ergens twee stoelen naast elkaar vrij waren, dus ben ik daar naartoe gegaan. De laatste twee uur hebben we dus allebei wel redelijk liggenddoor kunnen brengen.

Maar dan kom je om half zeven aan in Wellington en wat doe je dan? Even een beetje opfrissen in de toiletten van het bus/trein station en daarna gingen we op zoek naar iets waar we konden ontbijten. Ontbijt hadden we namelijk zelf niet meegenomen. Niet zo heel slim, kwamen we toen dus achter, want om half zeven is er natuurlijk nog niets open. Na een uur door Wellington te hebben gedwaald,zagen we een leuk cafeetje dat om acht uur open zou gaan. Op dat moment was dat nog maar een kwartier wachten, dus besloten we dat maar te doen.

Ow ja wat je ook even moet weten is dat het hier natuurlijk nu winter is en dat Wellington bekend staat als'WindyWellington'. Zoom half acht 's ochtends is het daarop dit moment dusniet echteenlekkere temperatuur. Dus op het moment dat het café open was, gingen we snel naar binnen om onszelf op te warmen. Ondertussen even aan de anderen doorgegeven waar we waren, Anja zat in een hostel en Lieke was natuurlijk gewoon thuis. Even later kwam Anja naar ons toe en toen Lieke ook met de auto in het centrum was kon de dag beginnen. Een andere vriendin van ons (ook eenDuitser) was dat weekend toevallig ook in Wellington, dus die heeft dit weekend een paar activiteiten met ons meegedaan. Na haar bij haar hostel te hebben opgehaald, gingen we op weg naar TheWetaCave. Nee dit is geen grot, maar dit is de studio van een hoop films.

Wij kregen een rondleiding over de set vanThunderbirdsen eentour door hetworkshopgedeelte.

De mensen die hier werken hebben onder andere de harnassen, wapens, voertuigen voor The Hobbit, The Lord oftheRings,Kingkong, Narnia en nog veel meer films gemaakt. Heel interessant om te zien hoe dat er zo achter de schermen aan toe gaat en om al die feitjes te horen. Dan besef je pas hoeveel tijd ze in de kleinste details in films steken.

Daarna zijn we Mount Victoria opgereden. Deze berg is 196 meter boven Wellington en we hadden dan ook een mooi uitzicht. Het weer was niet optimaal, veel grijs en een beetje regenachtig. Wehaddenduszeker een mooier uitzicht kunnen hebben, maar het was toch wel weer even genieten. De berg is ook in twee shots gebruikt in The Lord oftheRings.

Na Mount Victoria reden we door naar het Te Papa museum. Iedereen die in Wellington is geweest moet op zijn minst een voet gezet hebben in het Te Papa museum. Een super groot,erg mooi en interessant museum. Wij hadden nietheelveel tijd, dus we hebben eigenlijk maar door de helft van een verdieping kunnen lopen. Het museum zelf heeft zes verdiepingen met op drie verdiepingen het grootste deel van het museum. Een halve verdieping is dus maar een heel klein deel van het geheel, maar wel heel leuk om te hebben gezien. Daarna zijn we Wellington zelf in gegaan, om even wat bekende gebouwen te zien in het centrum.

Wellington staat bekend om zijn mooie waterkant, die mij samen met wat oude pakhuizen heel erg aan Hamburg deed denken, en ik was niet de enige die dat vond.

Verder is het centrum veel kleiner dan het centrum van Auckland, heel Wellington is eigenlijk gewoon veel kleiner, wat het ook gezelliger maakt. Bijna alle centra ingrotesteden in Nieuw Zeelandbestaan uitgewoon een grote weg (of meerdere), waar je vijftig mag rijden,met winkels daaraan. En niet zoals in Arnhem, maar ook in veel andere stedenin Nederland, een centrum waar eigenlijk alleenvoetgangersmogen komen.Wellington heeftechter weleen straat waarje alleen alsvoetgangerkankomen, namelijkCubaStreet, een erg gezellige straat.DezestraatmaaktWellingtonerguniek.Verder heeft het nog welveel anderestraten inhet centrum met winkels, waar gewoon auto’s kunnen rijden.Wezijnlangs hetparlementsgebouwgelopen metdaarnaasteengebouwdat lijkt op eenbeehiveen ook die naam heeftgekregen. Verder heb je de WellingtonCenotaafen daar in de buurt zijn nog meer oude gebouwen met een mooie architectuur.

Parlementsgebouw

Beehive

’s Avonds hebben we heel typisch, omdat we ook met twee Duitsers waren, bij een restaurant genaamd Münchengegeten.

Judi,Anjaen ik sliepen ineenhostel, omdat we dat weekend niet bij Lieke thuis konden blijven slapen.

De volgende dag konden we eigenlijk gratis pannenkoeken maken in het hostel, maarhelaas hadden we daar geen tijd voor. Wemoestendiedag vrijveel rijdenvoor de dingen die we haddengepland,dus moestenwe deze heerlijke pannenkoekenoverslaan.Iets na zevenen vertrokken we uit het hostel en liepen we naar een plek waar we met Lieke en de andere Duitser hadden afgesproken. Onderweg gingen we nog even wat foto's maken bij een muur met allemaal haaien erop, ach waarom ook niet :).

Eerst gingen we op weg naar CapePalliser. Dit is het Zuidelijkste punt van het Noordereiland en ookZuidelijkerdan plaatsen alsNelsonenBlenheimop het Zuidereiland.Dat was wel een avontuurlijk ritje. Eerstvanuit Wellington een uurslingerend door debergen.

Daarnaruimeen half uurwat normale wegen endaarnaruimeen half uur langst de kust waar de normale weg al snel over ging in grindweg.

Vlak voordat we bij CapePalliseraankwamen, zagen we allemaal zeehonden langs de weg liggen. Ze lagen echt twee meter naast de weg, maar ook verder weg op de rotsen en in de zee en ze volgden met hun hoofden onze auto.

Dit ging door voor een paar kilometer, totdat we aan de voet van de vuurtoren bij CapePalliseraankwamen. Om bij dievuurtorente komen, moet je eerst249 treden van een steile trap op.

Om nog iets beter van het uitzicht te kunnen genieten, klom ikop nogwat rotsen naast de vuurtoren, waardoor ik uiteindelijk ter hoogte van de top van de vuurtoren zat, wat een geweldig uitzicht had ik daar!

Het leuke was ook dat het weer nu perfect was. Zodra we uit de bergen waren, waren de wolken verdwenen en de zon zorgt gelijk ook voor een zeer aangename temperatuur.Zo liep ik deze dag in mijnt-shirtrond, terwijl ik de dag ervoor nog een vest en een jas aan had.

Na CapePalliserreden we door naarStonehengeAotearoa. DezeStonehengewerd natwee jaar bouwen, geopend in 2005. De Stonehenge is gebouwd door leden van‘The PhoenixAstronomicalSociety' met als doel ommensen van alle leeftijden/geloven/culturenaan te moedigen om huneigengeschiedenis te ontdekken.De verschillende stenen in en buiten de Stonehenge hebben allemaal een astronomisch doel.Twee stenen die de ingang vormen en waartussen, vanuit het midden van de Stonehenge, de zon op een speciale dag in de lente opkomt. Verderzijn er zes stenen met allemaal een andere hoogte waardoor het vanuit het midden lijkt alsof ze dehorizonaanraken, die de punten van zonsopgang en zonsondergang van de zon markeren. Drie voor deingangwaarbij de zon in het midden van de zomer en winter boven de middelste uitkomt en in de lente en herfst boven de buitenste twee. En de anderedriehetzelfde, maar dan voor de zonsondergang. En obelisk waarmee je de Zuidelijke Hemelpool kan vinden.De schaduw van de obelisk valt op iets waarmee je de datum kan identificeren en nog wat andere astronomische dingen.Verder is er nog een cirkel van zeven stenendie lijken opzeven vingersvaneenvrouw(sevensisters)en als je ergensop een steen staat, zie je datdeze vingerswijzennaardesevensisters in de lucht (ook welPleiadesgenoemd en in MaoriMatariki).Zodra deze sterren eind mei of begin juni tevoorschijn komen, is het nieuwe jaar voor de Maori begonnen. Er warenvastnog meer astronomische betekenissen voor alle stenen in en rond de Stonehenge, maar die weet ik nu even niet meer.

Na de Stonehenge vond Lieke het leuk om even het huis te laten zien waar zijnu woont, dus gingen we weer terug richting Wellington. Nu kon je heel duidelijk zien dat het veel beter weer was buiten de bergen rond Wellington. Je zag enorme wolken van slecht weer boven de bergen en Wellington hangen die precies aan deze kant van de bergen ophielden. Dus heel veel zin om de bergen door te rijden hadden we niet, maar we moesten toch weer terug naar Wellington. Lieke woont niet in Wellingtoncentrumzelf, maar een half uurtje daarbuiten indesuburbMakara.In principe woont ze even ver van het centrum van Wellington als dat ze in Auckland van het centrum van Auckland woonde.Dit voelt echter niet zo, omdat je door wat bergenenover landwegen naar het centrum rijdt en in Auckland is dat allemaal gewoon stad, zo dichtbevolktisAuckland.

Na het huis van Lieke te hebben gezien, reden we terug naar Wellington en gingen we in een pizzarestaurant in Cubastreeteven wat eten. Daarna was het alweer tijd voor mij enJudiom de bus terug naar Auckland te pakken.Dit was de laatste keer dat we Lieke in Nieuw Zeeland zouden zien, dus dat was wel even raar.Al helemaal omdat ik Lieke hier bijna elke weekend wel heb gezien, de meeste trips hebben wij onder andere samengedaan. Anja zou nog een paar dagen naar Auckland komen voordat ze terug naar Duitslandgaat dus zullen wij haar dan nog zien.Omhalf acht vertrokken we dus weer met de bus. Van te voren hoopten weerheel erg dat het rustig zou zijn in de bus, zodat we allebei twee stoelenkondeninnemen omte slapen, maar dat was helaas niet het geval. Halverwege de rit was het wel even heel rustig, dus verplaatste ik weer van plek, maar uiteindelijk werd het weer drukker en kwam er iemand naast mij zitten.En dat was helaas niet zomaar iemand, maar het waseennietheel dun persoon en dan had ze ook nog eens een super dikke jas aan, dus in plaatsvande twee stoelen die ik daarvoor had, had ik nu nog maar een halve stoel over.Dit was dus niet de comfortabelste ritallertijden.Gelukkig was hethetlaatste half uur weer rustigen verplaatste zij, zodat ik nog even wat ruimte had.

Drie kwartier te laat kwam de bus in Auckland aan en een uur later (kwart over acht) was ik thuis. De oma van de kinderen was die ochtend gekomen om het werk dat ik normaal ’s ochtends doe over te nemen. Maar zodra ik thuiskwam was dat het sein voor haar om te gaan.Het eerste wat ik deed toenik binnenkwam was dus het laatsteklaar makenvande kinderenom naar school te gaanen ze ook naar school brengen.Toen ik om negen uurterug was, kon ik eindelijk mijn bed in duiken.Echter niet voor al te lang, want ik wilde ook nog even douchen,mijn spullen uitpakkenen wat etenen om half één moest ik weer weg. Aan het einde van de vorige term had de trainer en coach van het basketbalteam van James (mijn jongstehostkid)laten weten dat ze deze periode niet meer de coach en trainer kon zijn. Ze had gevraagd overAidan(de oudstehostkid) het van haar over wilde nemen en dat wilde hij maar al te graag. Echter besefte de school later, want dit wordt allemaal vanuit de school geregeld,dateen tienjarige jongennatuurlijkniet alleen de verantwoordelijkheidkan hebben over een team vanvijf, zes en zeven jarigen.Dus bood ik aan om te helpen.Aidandoet altijd de voorbereiding en geeft in principe ook de training, maar ik ben er om te zorgen dat de kinderenluisterennaar hemen vaak splitsen we de groep bij verschillende oefeningen in twee groepen en doen we allebei dus de oefening met een kleinere groep.Elke maandag na school hebben ze ook een wedstrijd en dan help ik ook, maar dan is er ook een teammanager bij dieAidanondersteund. En bij de trainingen zit er meestal ook een docentlangsdekant, omdat dat een persoon is naar wie dekidssowiesoluisterenals het totaal uit de hand loopt (is gelukkig nog niet gebeurd) en ze willen een beetje in de gaten houden hoeAidanhet doet.Dat was dus een drukke dag op die maandag, maar wel erg leuk. Toch was ik wel blij om die avond weer een normale nacht in mijn eigen bed te slapen.

De volgende dag was ook weer een drukke dag, wantAidanbleef ziek thuis. Echter had ik met een vriendin afgesproken om ergens wat te lunchen, want de zaterdag ervoor was het haar verjaardag geweest.Om te zorgen dat ik dit toch kon doen, hadSharron(mijnhostmum)gevraagd of de oma voor twee uurtjesopAidanwilde passen, dus dat was heel lief van haar. Verder moest ikdus wel de hele dag werken. Na school wilde Elena (de andere van de driehostkids) heel graag eenpoimaken(zie hieronder).De Maori gebruikt deze om mee te dansen. Een tijdje terug was er een workshop, georganiseerd door de au pair organisatie, waarbij we eenpoigingen maken. Dus toen de kinderen die zagen, wilden ze er ook een maken.

En het basketballen voor die week was nog niet voorbij, wantdiezelfde dinsdaghad ik voor het eerst ook zelf een basketbalwedstrijd. Ik probeerde al een tijdje bij een team te komen, want een moeder van een van de vrienden van de kinderen had gevraagd of ik bij haar in het team wilde spelen toen ze hoorde dat ik in Nederlandhadgebasketbald.Het is vrouw waar ik het al eerder over heb gehad, de bekendenetballspeelster.Echter kreeg zein de zomereen ongeluk (gebroken nek) en heb ik haar lange tijd niet gezien en speelt ze zelf natuurlijk ook niet meer.Ook was er verder wat miscommunicatie, dus nu na acht maanden in Nieuw Zeeland kan ik eindelijk nog voor twee maanden basketballen.Het was heel raar om in een ander team te spelen waar ik letterlijk niemand kende en dus ook niet wist op wat voor manier ze speelden.Maar ze waren allang blij dat ik meedeed, omdat ze eigenlijk altijd een te kort aan mensen hebben. Ook nu hadden ze maar één wissel, dus dat was een intensieve wedstrijd. Maar erg leuk om na een jaar weer te spelen enevenhelemaal met mijn hoofd ergens anders mee bezig te zijn dan met dekids, een zeer goede afleiding voor doordeweeks.

De volgende dag was een rustige dag. Elena heeft op woensdag altijdnetballtraining na school en James blijft dan ook op school spelen omsamen op haar te wachten. Het is op dit moment dan wel winter,maar we hebben ook veel mooie dagen. Dit was zo’n mooie dag, dusuiteindelijk vertrokken we pas iets meer dan een uur nadat de school was afgelopen naar huis. Een vriend van James bleef ook nog lang op school spelen, dus dat was wel leuk voor hem.Ook neem ik telkens iets van een bal of frisbee mee, zodat we iets te doen hebben als er geen vrienden van James meer op school zijn en Elena nog niet klaar is, maar die hadden we deze keer dus niet nodig.

De volgende dag was ook weer lekker druk, want deze keer bleef James ziek thuis.Nu heb ik samen met hem eenpoigemaakt, omdat hij er ook graag wel een wilde hebben.Na school hadden de kinderen een disco op school, ondanks dat James ziek was thuisgebleven mocht hij daar toch heen. Dus nadatElena en James zich in kleurrijke kleren hadden omgekleed en ik Elena’s haar had ingevlochten, vertrokken we naar school. De disco voor de ouderen was later dan die van Elena en James, maarAidanging bij hun disco helpen, dus vertrok hij in zijn wolven onesie samen met ons.Het was gebruikelijk voor de ouders (of au pairs)om bij de disco teblijven. Samen met een vriendin die eenhostkidin Elena’s klas heeftbleven we daar dus en wat was het schattig om al die kinderen te zien dansen. Wat docenten en de directeurhadden ook een gekleurde outfit aangetrokken en die stonden nog het hards van iedereen te springen op de dansvloer.Dat was dus wel een genot om te zien. Daarna ging ik uiteten met au pairs van onze organisatiein Auckland, eengoede afsluiting van deze volle dag.

De vrijdag had ik vrij en stond ik om kwart voor zes op omomhalf acht de intercity van Auckland naar Napier te kunnen halen.Ik zoudaarnamelijk vrienden van mijn ouders van hun studie en baan gaan opzoeken. De man is Nederlands en de vrouw is kiwi.De busrit wasbijna acht uur met een overstap inTaupo. Het eerste deel van de weg had ik al vaak genoeg gereden, dus lag ik half te slapen. Het tweede deel echter, daar had ik nog nooit gereden. Dat ging grotendeels door de bergen, dus dat was wel een mooie route.In de bus was ik een boek aan het lezen dat mijn ouders naar mij toe hebben gestuurd. Het is het verhaal van een Nederlandsevrouw (MiriamLancewood) die samen met haar man (een kiwi) in de wildernis van Nieuw Zeeland woont.Mijn ouders hadden het boek opgestuurd, omdat ik veel moeite heb met het maken van een studiekeuze omdat ik mijn levennogniet wil vastleggenen ik ook totaal niet weet wat ik wil doen. Maar met dit boek wilden ze aangeven dat ondanks wat ik kies, alles in het leven nog mogelijk is (niet dat ze willen dat ik in de wildernis ga leven, maar het gaat om het idee). Ook veel vandeideeënvan de schrijfsterover het levenheb ik ook altijdgehad, dus dat was wel leuk om te lezen. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het heel speciaal wasom dat verhaal daar rijdend door de bergen te lezen, wetend dat zij op dat moment daar ook ergens in de natuur rondlopen.Het zou ook kunnen zijn dat ze op dat moment op het Zuidereiland waren of in andere bergen, maar toch was het wel bijzonder.

Iets na drieën kwam ik dan aan in Napier waar de vrouw mijophaalde van het busstation. Zij wonen niet direct in Napier, maar indesuburbMeeanee, tien minuten ten ZuidenvanNapier.Die avond kwam hun oudste zoon (22) ook bij hun eten en hebben we er een gezellige avond van gemaakt. Het voelde weer een beetje zoals hoe ik thuis met mijn familie ook een vrijdagavond zou doorbrengen. Hier met de kinderenhebiknamelijk nog nooit een rustige vrijdagavond doorgebracht en ook het avondeten is altijd wel chaotisch, dus was het wel fijn om een keer een rustige avond te hebben.En van te voren kende ik deze hele familie niet, ik wist alleen dat de ouders vrienden van mijn ouders zijn, dus we hadden we veel verhalen om uit te wisselen.

De volgende dag begon ik met eenArtdecotour door Napier. In 1931 is het hele centrum van Napier vernietigd door een aardbeving. De aardbeving heeft Napier ook groter gemaakt. De aarde is namelijk in een gebied van 1500 km2gemiddeld twee meter omhoog gekomen.Binnen twee jaar hebben ze daarna het hele centrum weer opgebouwd. Dat is toen bijna allemaal opgebouwd in deartdecostijl, dus dat geeft nu een mooi beeld.De winkelstraat is voor auto’s een eenrichtingsweg weg met veel drempels en daarnaast een breedvoetpad, dusdat geeft ook wel een gezellig beeld. Bij de tour liepen we met een groep rond door de stad, waarbij degids veel weetjesverteld.Zo kun je duidelijk herkennen welke gebouwen vroeger een bank waren, omdat zegeen overkapping over het voetpad hebben. Hier in alle grote straten met winkels hebben de gebouwenaan de voorkant bovende begane grond een overkapping, zodat je als voetganger dus droogt blijft. De banken echter dachten dat ditdaklozen ofandere mensen die voor het gebouw niets te zoeken hadden zou aantrekken, dus wilden zij geen overkapping hebben. Dit levert een raar straatbeeld op.Ook zijn er in deze staat bijna geen palen met straatnamen te vinden, want die palen zijn rond die tijd ook weggegaan. Hiervoor in de plaats zijn de straatnamen met tegels in het voetpad voor voetgangers gelegd en op de zijkant van de stoep is de straatnaam voor autorijderste lezen. Verder zijn er veel winkels met een symbool voor de deur dat aangeeft wat voor winkel het is.

Het oranje gebouw was vroeger een bank

Dit was vroeger een muziekwinkel

Erzijn ookveel tekens die regelmatig in deartdecogebouwen terugkomen.Zo heb je de zigzag patronen, tempels (ziggurats), kleine zonsopkomsten en lichtstralen.Als jegewoondoor Napier zou lopen, zou je dat niet opvallen, maar zodra je het weet zie je de tekens inderdaad overal terugkomen.

Na deze tour ging ik het museum in, waar natuurlijk ook weer een hele verdieping over de aardbevingwas. Het museum was niets in vergelijking met het Te Papa museum in Wellington, maar toch wel interessant.Daarna haalde de vrouw bij wie ik het weekend logeerde mij weer op en reden we omhoog naarBluffHillLookout. Daarwees zij mij aan welk gedeelte van Napier voor 1931 gewoon water wasen je kon een duidelijk verschil zienin stijltussen de huizen op de berg (die nietbeschadigdwaren door de aardbeving) en de huizen in het centrum. Ook hadden we daar een mooi uitzicht overHawkesBay, het gebied waar Napier inligt.

’s Avonds namen ze mij mee uit naar een pub waar elke zaterdag een andere band in een andere stijl speelt, vanscreamotot klassiek en van jong tot oud. Deze avond was ereenbluesbanden de gemiddelde leeftijdvan mensen die zaten de luisteren was zo'n 50, dus die haalde ik flink naar beneden. Ondanksdatwas het eenergleuke avond en speciaal om mee te maken.

De volgende dag gingen we een wandeling maken naar Te Mata Peak.Toen we in de ochtend vertrokken, gaf het weer aan dat het zeven graden was, met een gevoelstemperatuur van drie graden.Dit was echter als je in de wind stond. Zodra je uit de wind in de zon stond, voelde het bijna als zomer en al helemaal nadat we een stuk hadden gelopen, was het toch wel flink warm. Stoppen wilden we echter niet, want dan voelde je dat het toch geen zomer meer was. We hebben deRongokakoTrailgedaanmet onderweg een aantal prachtige uitzichten en al helemaal het uitzicht van Te Mata Peak was erg mooi.

De volgende dag rond tien uur vertrok mijn vlucht vanuit Napier richting Auckland en om 1 uur was ik weer thuis. De kinderen waren dat weekend weer bij hun vader, dus had hij hen die ochtend naar school gebracht. Ik moest ze na school wel weer ophalen, dus zo kwam ik na een heel relaxt en leuk weekend weer gelijk in het ritme van de week. Omdat ik pas om 1 uur terug was, kon ik niet assisteren bij de training van James, maar dat wist ik van te voren dus voor deze keer ging de vader van dekidsAidanhelpen met het geven van de training. Na school hadden we wel weer een wedstrijd van James.

Voor de rest van de week had ik dinsdagavond weer zelf een basketbalwedstrijd en overdag had ik afgesproken met mijn buurmeisje, woensdag waren Elena en James ziek dus moest ik weer een hele dag werken, donderdag gingSharron's avonds uit, dus had ik dekidsna school tot aan dat ze naarbed gingen, dus dat was weer lekker druk. Het weer was deze week best mooi en een aantal dagen had ik ook weer een korte broek aan, wat wel een raar gevoel was omdat het winter is. De kinderen maakten ook goed gebruik van het mooie weer, want vaak na school bleven ze nog wel een uur ofzo op het schoolplein spelen. Ondertussen ben ik zelf allemaal dingen aan het regelen zodat ik kan studeren volgend jaar. Ik weet nog niet precies wat ik wil studeren, dus heb ik mij voor meerdere studiesaangemelden voor elke studie moest ik een matching test doen. Naar aanleiding daarvan zijn er een paar opleidingen die een telefoongesprek met mij willen hebben, want langskomen gaat natuurlijk niet echt. Zohad ik de woensdagavond in die week ook een studiekeuzecheck over de telefoon. Dat is altijd wel even wat geregel, omdat er natuurlijk op dit moment 10 uur later is hier.

Het weekend begon zaterdagochtend met eennetballwedstrijd van Elena. Ik had nog nooit eennetballwedstrijd gezien en aangezien dathiereen best wel grote sport is, moest ik het toch een keer zien en ik vond het natuurlijkookerg leuk om haar een keer te zien spelen. 's middags ging ik naar de Art Gallery in Auckland. Perfect om te doen op een rustige zaterdagmiddag.

Zondags had ik wel ietsavontuurlijkersgepland. Auckland is namelijk gebouwd op 48 vulkanen en tot dan toe was ik er nog maar op iets van zes geweest. Een vriendin en ik vonden het wel een leuk idee om een dag zoveel mogelijk vulkanen af te gaan. Er zijn een hoop kleine vulkanen en er is ook een meertje dat een vulkaan is. Wehebben een lijst gemaakt van alle vulkanen die hoger dan 100 meter waren enwegingen die af. De vulkaan die op dit moment een meertje is ben ik trouwens wel 'op' geweest, want ik heb op dat meertje gevaren. Uiteindelijk zijn we deze dag op 7 vulkanen geweest, namelijk MountHobson,MountSaint John, Mount Wellington,OneThree Hill,MangereMountain, Three Kings en we hebben de zonsondergang op Mount Eden gekeken. Van deze vulkanen was ik al op Mount Wellington geweest, maar nog nooit in de krater en dat heb ik deze keer wel gedaan. Verder was ik nog op geen enkelevan de andere vulkanengeweest, dus dat was wel erg leuk. Bij bijna alle vulkanen heb je wel een beetje hetzelfde uitzicht, omdat je altijd deskytowerziet en de stad is verder om je heen.MangereMountainligt echter iets afgelegen en van hier had je een heel mooi uitzicht over een aantal meren met nog wel wat huizen ertussen en in de verte zag je de bergen al. De hoogste vulkaan die we opgingen was Mount Eden (196 meter) en de laagste wasMangereMountain(106 meter).Echt een aanrader om voor een dag te doen!