Precies twee maanden en een dag geleden kwam mijn vliegtuig aan in Auckland. In de tussentijd heb ik zoveel gedaan, dat dit voor mij veel langer geleden dan twee maanden voelt. Toch voelt het ook weer als de dag van gisteren dat ik vertrok uit Nederland, wat gaat de tijd hier snel.

Sinds mijn vorige verhaal heb ik weer een aantal mooie weekenden gehad en vooral weer veel geweldige stranden bezocht, want het is hier bijna zomer, dus dat kan gewoon!

Het eerste weekend na het vorige verhaal ben ik de zaterdag met wat au pairs naar de Waitakere Ranges geweest. Dit is een gebied ten westen van Auckland. Hier hebben we de zwarte stranden, Piha en Karekare beach bezocht, de Karekare watervallen, het Arataki Visitor Centre en hebben we gewandeld naar de Fairy Falls. Om hier te mogen wandelen moesten wij eerst onze schoenen schoonmaken. Op sommige plaatsen in Nieuw Zeeland staan namelijk Kauri bomen. Deze bomen zijn de oudste bomen in Nieuw Zeeland en om die te beschermen moet iedereen die de bossen met Kauro bomen in gaat hun schoenen schoonmaken, zodat ze bomen niet kunnen besmetten met ziektes. Het leuke hier in Nieuw Zeeland als je wandelt is, dat iedereen je wilt helpen. Zo waren wij op zoek naar een bepaalt frame dat ergens in het gebied zou moeten staan, dus vroegen wij dat aan een aantal lokale mensen. Zij hebben ons niet alleen vertelt hoe wij daar moesten komen, maar ook allemaal tips gegeven over wat het nog meer waard was om in dit gebied te bezoeken. Even later toen wij op weg waren naar Karekare beach, kwam er een vrouw met een hond ons tegemoet en vroeg waar wij heen liepen. Toen wij vertelde dat wij naar Karekare beach liepen, begon ze helemaal te vertellen welke paadjes wij dan het beste konden nemen, omdat die het mooist waren. Zo hadden wij even een gezellig gesprek met deze vrouw, omdat zij het erg leuk vond om te weten waar wij vandaan kwamen. Dit bevestigd weer dat ongeveer iedereen hier in Nieuw Zeeland in is voor een praatje en je graag ongevraagd het beste advies geeft.

Dus na die dag een aantal mooie zwarte stranden en een hoop watervallen te hebben gezien en genoten te hebben van geweldig uitzicht, zou het die avond ook een mooie avond worden. Het was namelijk vijf november en dat wordt hier gevierd als Guy Fawkes Day. Door mijn hostkinderen werd aan mij verteld dat Nieuw Zeeland graag een tweede keer in het jaar legaal vuurwerk wilde afsteken, dus het verhaal van Guy Fawkes gebruikte als reden om er een feestelijke nacht van te maken. Het verhaal is dat Guy Fawkes samen met wat katholieken in het begin van de 17e eeuw het Engelse parlement wilden opblazen. Dit mislukte echter en om dit te vieren wordt er nu dus elk jaar op vijf november ’s avonds vuurwerk afgestoken.

Het plan voor mij die avond was eerst om na het dagje weg naar huis te gaan en dan met de kinderen en hun moeder mee te gaan als zij vuurwerk gingen afsteken. Het werd echter voor mij te laat om nog met hen mee te gaan, want zodra ik bij hen zou zijn aangekomen, zouden zij het vuurwerk al hebben afgestoken, omdat het anders te laat werd voor de kinderen. Tja dit heb je met het busverkeer in Nieuw Zeeland. Dus besloot ik om met een vriendin mee te gaan, die die dag ook mee was naar Waitakere Ranges. Zij woont twee minuten lopen vanaf Mount Wellington, dus hebben wij de rest van de avond genoten van het vuurwerk vanaf de top van Mount Wellington. Wij hadden het gevoel dat wij het meest geweldige uitzicht van iedereen hadden, want we hadden echt een super gaaf 360 graden uitzicht over heel Auckland, genieten dus.

De volgende dag ging ik met hetzelfde meisje en nog een andere au pair naar Mission Bay, waar we gewoon de hele dag met een picknick aan het strand hebben genoten van het lekkere weer.

’s Avonds ging ik met wat meiden uit mijn suburb en een suburb verderop naar een Night Market in Glenfield. Van half zes tot elf staan hier elke zondag mensen uit enorm veel verschillende landen hun speciale gerechten te koken. Een van de dingen die we daar hebben gegeten is een Japanse crêpe met vanille ijs, rode bonen, aardbeien en slagroom. Dit klinkt waarschijnlijk als een rare combinatie met de bonen, maar het smaakte echt fantastisch.

De week daarna was alweer de vijfde week dat ik met de kinderen werkte. Door de weeks heb ik niet zoveel tijd om leuke dingen met de kinderen te doen, vanwege al hun activiteiten na school. Op het moment dat zij op school zijn heb ik altijd vrije tijd van negen tot half drie, waarin ik meestal een uurtje iets aan het huishouden moet doen, de rest van de tijd heb ik voor mijzelf. Sinds een week hadden de buren ook een au pair, dus die maandag heb ik met haar afgesproken. De dinsdag ben ik samen met het buurmeisje en een andere au pair uit de buurt het centrum van onze suburb in gegaan. De woensdag heb ik geskyped met een vriendin uit Nederland. Op deze manier krijg ik de dagen van de week wel volgepland met allemaal leuke dingen. De dinsdag was trouwens ook mijn vader jarig en omdat de kinderen hem graag ook in het Nederlands wilden feliciteren hebben ze allemaal spraakberichten naar hem gestuurd waarin ze in het Nederlands dingen als ‘gefeliciteerd’ en ‘heb een fijne dag’ zeiden en ze sloten af met ‘slaap lekker’ omdat het voor hen tijd was om te gaan slapen. Vooral de jongste twee vinden het erg leuk om dingen in het Nederlands proberen te zeggen.

Omdat er steeds meer au pairs bij ons in de suburb komen, toen ik hier kwamen waren we in totaal met drie maar nu zijn het er al ongeveer tien, besloten wij om een keer in de week met de hele groep af te spreken. Door de organisatie wordt een keer in de maand een coffee group georganiseerd en ook in andere suburbs wordt een keer in de week een coffee group georganiseerd. Daar kunnen wij ook heen gaan, maar omdat we al met tien au pairs in onze eigen suburb zijn was het voor ons gemakkelijker om er zelf een te starten. Die eerste keer was het nog niet super lekker weer dus spraken we af in het winkelcentrum, want die is ’s avonds tot vrij laat open. Alle cafeetjes in onze suburb zijn namelijk ’s avonds helaas al gesloten. Daarom besloten we de week erna om toch maar met onze groep naar een suburb verderop te gaan en daar een café op te zoeken. Echter afgelopen week was het super lekker weer en toen zijn we naar het strand bij onze suburb gegaan. Helaas komt de zon bij dat strand op, dus konden we geen mooie zonsondergang zien, maar op een gegeven moment begon een groep mensen verderop vuurwerk af te steken. Dat samen met nog een beetje licht van de zon, waardoor we de vulkaan in de verte nog net konden zien en met allemaal lichtjes van kanoërs op het water, gaf dit een super mooi beeld.

Het weekend daarna had ik eigenlijk niet zoveel gepland. De zaterdagavond moest ik oppassen op de kinderen, dus een weekendtrip kon ik niet maken. De zaterdag heb ik vooral gespendeerd in en rond het huis met het meisje, want de beide jongens waren bij vrienden. De zondag ben ik met een andere au pair naar Bethells Beach gegaan. Met nagenoeg alle au pairs in Auckland hebben wij een groepsapp op whatsapp en zodra jij dat weekend niets te doen hebt, of als je een plek vrij hebt voor een trip dan kan je dat in de groepsapp sturen, zodat je met mensen dingen kan regelen. Zo heb ik ook deze au pair ontmoet, omdat we beiden nog niets voor deze zondag hadden gepland, dus besloten we om samen naar het strand te gaan. Een super handige manier dus om meer mensen hier te leren kennen :). Dit strand was net zoals Karekare en Piha een zwart strand. We zijn ergens wat rotsen opgeklommen en hebben de rest van de middag en begin van de avond genoten van het uitzicht. Dit was wel de goede kant waar de zon onderging dus het uitzicht was zeker niet verkeerd!

De volgende dag begon mijn ochtend met hardlopen. De au pair van de buren en ik waren tot de conclusie gekomen dat wij niet zoveel sportten, dus besloten wij om elke maandag te gaan hardlopen. Door de andere eetstructuur en het is in Nieuw Zeeland vrij gebruikelijk om veel te snacken, komen au pairs gemiddeld tien tot vijftien kilo aan. Om toch nog een beetje sportief bezig te zijn, zijn we die maandag ochtend begonnen met een rondje om een meer van een ruime zeven kilometer. Als je hier echter hardloopt is het wel wat zwaarder dan in Nederland, omdat de weg natuurlijk niet vlak is. Onderweg moeten we flink wat heuvels op en af, maar dat is alleen maar goed voor onze conditie :). Nu maar eens even zien hoe lang we dit kunnen volhouden.

De rest van de week verliep vrij normaal. Ik heb redelijk wat met mensen uit Nederland geskyped en ook veel met mensen uit de buurt afgesproken. Tja als het gedurende de dag 20 graden is, zit je liever ergens op het strand dan dat je de hele dag binnen zit.

De laatste dag van de week was echter even anders dan normaal, ik ging namelijk mee op de schooltrip van het meisje. Toen zij twee weken geleden thuiskwam met een brief over het dagje uit, vroeg zij of ik mee wilde als begeleider. Aangezien ik nog niets gepland had voor die dag, leek het mij wel leuk om mee te gaan. Dus die vrijdagochtend, nadat ik de jongste in zijn lokaal had afgezet, liep ik met het meisje mee naar haar lokaal, klaar voor de schooltrip naar Motat, een Museum of Transport and Technology. Daar gingen ze de ochtend starten zoals elke dag en twintig minuten later vertrok te bus. Net nadat de bel was gegaan dat alle leerlingen naar hun lokaal moesten, kwam de jongste jongen het lokaal van het meisje inlopen, omdat hij wist dat ik daar zat. Toen ik vroeg wat hij daar kwam doen, zei hij dat nog een knuffel wilde voordat hij weer zijn lokaal in ging, hoe schattig! :) Daarna heb ik dus het normale ochtend ritueel in de basisschool meegemaakt en dat was heel anders dan in Nederland. Zodra de docenten een bepaald ritme klappen, moeten de kinderen dat naklappen en daarna moeten ze stil zijn. Dan gaat de docent de namen van de kinderen opnoemen en moeten de kinderen als ze hun naam horen good morning mr of mrs en dan de achternaam van hun docent zeggen. Na ongeveer vijf minuten heet de principaal de leerlingen welkom door de intercom en ook dan moet de kinderen ‘good morning mr …..’ zeggen, ook al hoort hij dat natuurlijk niet, omdat hij in zijn kantoor zit. Na zijn welkomstpraatje gaan een aantal kinderen van verschillende jaren de uitslagen van wedstrijden van de dag ervoor door de intercom opnoemen. Alle sporten worden hier namelijk vanuit de school georganiseerd, de trainingen zijn meestal tijdens of voor school en de wedstrijden na school. Dus elke dag zijn er weer nieuwe uitslagen van de schoolteams van de dag ervoor. Na dit gehele ochtendpraatje werden alle leerlingen aan hun begeleider toegewezen en moest ik controleren in de tassen van de kinderen die met mij mee gingen, of ze een lunchbox, flesje water, regenjas en pet of hoed mee hadden. Alle kinderen hier zijn trouwens verplicht om een schooluniform te dragen en in de zomermaanden moeten ze ook verplicht een pet of een hoed dragen als ze onder schooltijd buiten zijn. Op sommige scholen is het zelfs verplicht om het hele jaar door een pet of hoed te dragen, kinderen verbranden hier namelijk heel snel. Een regenjas moesten ze ook meehebben, omdat je hier nooit weet wat voor weer het gaat worden. Als de dag start met geen bewolking en lekker warm, kan dit in een uurtje omslaan in keiharde regen, maar een uur later kunnen alle wolken weer verdwenen zijn. Wat dan wel weer opvalt is dat de helft van de kinderen geen schoenen draagt. Elke ochtend breng ik de kinderen naar school en dan hebben ze alle drie schoenen aan hun voeten. Als ik ze ’s middags echter op haal heeft alleen nog maar de oudste de schoenen aan en de andere twee hebben hun schoenen in hun tas gestopt. En dit is hier heel normaal. Sommige kinderen gaan überhaupt al zonder schoenen naar school en ook als je ’s middags de ouderen van high school naar huis ziet lopen, loopt de helft op blote voeten.

Maar we waren dus op weg naar het schooluitje. Het museum zelf vond ik niet zo heel interessant, het was meer iets voor kinderen. Maar toch vond ik het een erg leuke dag om mee te maken met een klas uit Nieuw Zeeland! Het was grappig hoe bijzonder sommige kinderen het al vonden om überhaupt in de bus naar het museum te zetten. Een groot deel van de kinderen had nog nooit in hun leven in de bus gezeten. Toen ik vertelde dat er in Auckland ook dubbeldekker bussen zijn, die rijden gewoon in het openbaar vervoer, zei een van de meisjes dat het een van haar doelen in het leven is om in een dubbeldekker bus te hebben gezeten. In het park zelf kregen we een ritje in een stoomtrein, in toen kon de dag van de meeste kinderen al helemaal niet meer stuk.

Die middag werden de kinderen door hun vader opgehaald, omdat ze weer een weekend met hun vader gingen doorbrengen. Het werd een rustige avond voor mij, want de moeder was ook niet thuis. De volgende dag moest ik echter om zes uur opstaan, omdat ik weer een weekend wegging, dus problemen met een rustige avond had ik niet. Dat weekend ging ik voor de tweede keer naar Rotorua. Nu echter om ook de dingen te doen die de meeste toeristen doen. Samen met twee andere Nederlanders en twee Duitse au pairs vertrok ik die ochtend uit Auckland. Na ruim drie in een half uur rijden kwamen wij aan in Rotorua waar we eerst Whakarewarewa gingen bezoeken. Dit is een levend Maori dorp. Hier zagen we wat optredens van de Maori en kregen we een rondleiding door het dorp waar de mensen nu dus nog steeds wonen. Ze wonen tussen naar zwaveldioxide ruikende geisers en modderpoelen en vanuit een aantal plaatsen waar heet water uit de grond komt hebben ze stroompjes afgetapt, zodat ze hun eigen verwarmde buitenbaden hebben. Super gaaf om te zien hoe die mensen hier nu ook nog leven. Daarna zijn we naar de Redwoods Visitor Centre gegaan, vanuit waar we een wandeling van 4,8 kilometer door het Whakarewarewa Forest hebben gemaakt. En erg mooie wandeling met een aantal enorm gave uitzichtspunten over de omgeving.

’s Avonds sliepen we in Crash Palace Backpackers, wat een super goede verblijfplaats is voor backpackers. Elke avond kun je gratis rijst en spaghetti krijgen om met te koken en elke zondagochtend kun je gratis pannenkoeken maken. Ook is er elke zaterdagavond een activiteit zoals bierpong of poolen. Erg gezellig om daar de avond dor te brengen met andere jongeren van de hele wereld. Je hoort de gaafste verhalen van mensen die al op veel plekken in de wereld zijn geweest. De jongen die ons onze kamers wees, kwam toevallig zelf ook uit Nederland en was hier voor Work en Travel. Echter de meeste mensen die er waren kwamen uit Duitsland, maar toch waren er ook aardig wat mensen uit andere landen van de wereld.

De volgende ochtend, na een heerlijk ontbijt van zelfgebakken pannenkoeken, gingen we raften. Voor mij al voor de tweede keer in Nieuw Zeeland en in totaal de vierde keer in mijn leven. Voor de andere meiden was het echter voor de eerste keer. We gingen van een andere rivier dan waar ik de eerste keer was geweest. Deze rivier staat bekend om de hoogste waterval waar je vanaf kan raften. Wat was dit geweldig om te doen! Naast de hoogste waterval waren er ook nog een aantal andere watervallen waar we vanaf gingen en bij een aantal watervallen gingen we zodra we ervan af waren gegaan, met de punt van de raft terug naar de waterval, waardoor de voorste twee mensen totaal in de waterval gingen en de achterkant van de raft omhoog ging, ze noemen dit surfing. Dit was een zeer goede besteding van de ochtend. Daarna zijn we naar Wai-O-Tapu gegaan. Waar een aantal geweldige kraters in de grond zitten. Een van de bekendste daar is The Champagne Pool, met grenzend daaraan het Artist’s Palette. Hierin zitten poelen met enorm veel temperatuurverschillen en dit in combinatie met wind en overstroming van de champagnepoel, zorgt ervoor dat het palet voortdurend in beweging is en elke dag om andere plekken nieuwe kleuren laat zien. Verder heb je nog als bekende Devil’s Bath. Dit is een bad van overtollig water uit de Champagne poel, gemengd met zwavel en ijzerhoudende zouten, wat ervoor zorgt dat het bad er neon groen of geel uitziet. Of die er groen of geel uitziet hangt van de hoeveelheid licht en bewolking af. Toen wij hem zagen was die meer groen. Zoals ik al eerder heb genoemd is iedereen hier in voor een praatje, zo ook een man van het park die bepaalde leidingen in de grond aan het leggen was. Echter begonnen wij deze keer met het praatje, omdat een van ons hem vroeg wat hij aan het doen was. Dit resulteerde echter in een uitgebreide uitleg daarvan, plus nog allemaal extra informatie over het park. Zo vertelde hij dat veertig jaar geleden dit nog geen officieel park was. Dit was dus gewoon altijd toegankelijk voor iedereen, dus mensen lieten hun honden uit naast een krater met water van 100 graden Celsius. Er was vroeger een man die hier zijn hond uitliep en zijn hond is toen een krater ingelopen. Die man wilde hem redden en is toen zelf de krater ingegaan. En zover de mensen nu weten, moeten beide lijken nog steeds in het 62 meter diepe Champagne Pool liggen. Op den duur was er een man die hier ook vaak kwam en dacht dat hij een bedrijfje kon beginnen. Aan het begin van het gebied besloot hij toen om geld te innen voor iedereen die in het park wilde wandelen. Ook hebben ze inmiddels, nu bijna drie weken geleden, ontdekt dat diezelfde man water aftapte van een van kraters en via een stroompje naar zijn huis liet voeren. Op het moment dat het water zijn huis had bereikt was het genoeg afgekoeld dat hij een lekker warm bad had, zeer slim toch! Na deze toch wel educatieve maar zeer bijzonder wandeling tussen al die vulkanische activiteit, zijn wij zelf ook een hot pool gaan opzoeken. Samen met een andere au pair heb ik daar weer heerlijk genoten van het natuurlijk warme water. Op het eerste gezicht leek het gewoon een alledaags meertje in een bos. Maar als je dan het water voelde, was het op sommige momenten echt heet. Super relaxt om daar even in te liggen. Dit was het laatste wat we rond Rotorua hebben gedaan, dus daarna kon onze bijna vier uur durende reis terug naar Auckland weer beginnen.

Toen ik ’s avonds om twaalf uur thuiskwam heb ik nog even met mijn familie in Nederland geskyped. Ze hadden namelijk het jaarlijkse familieweekend, dus dit was voor mij wel een mooie gelegenheid om de familie van mijn moeders kant weer te zien. Dit weekend vierden we de verjaardag van mijn opa, dus wilden we met zijn allen voor hem gaan zingen. Echter liep mijn skype verbinding niet helemaal gelijk, dus voor mijn gevoel zong ik helemaal gelijk met hen, maar voor hen was ik telkens net iets later, klonk waarschijnlijk als een mooie kanon :). Ook maakt mijn opa elk jaar een groepsfoto van de kleinkinderen. Dit jaar nam mijn nichtje de laptop op schoot, waarmee ik aan het skypen was en zo sta ik toch nog op de groepsfoto. Die avond drong het echt tot mijn door hoe grote afstand er tussen mij en de mensen in Nederland zit en wat ik daar nu allemaal voor gebruikelijke dingen mis, bijvoorbeeld de tompoezen die mijn broer elk jaar in dat weekend maakt zag ik staan op tafel, maar ruiken of proeven was onmogelijk. Ook het besef dat ik dit jaar helemaal geen sinterklaas vier en kerstmis niet met mijn eigen familie, is raar. Het is niet dat ik nu naar huis wil om al die dingen mee te maken, want er is hier nog zoveel dat ik wil doen, maar soms verlang ik er wel even naar om een dagje op en neer te kunnen. Ach kerstmis en oud en nieuw in de zomer is natuurlijk ook wel een gave ervaring!

De volgende maandagochtend kon ik uitslapen, want de kinderen waren nog bij de vader en zouden door hem naar school worden gebracht en van school worden gehaald. Ik hoefde alleen wat huishoudelijke taken te doen voor die tijd en dat was alles. Maar het was maandag, dus ook het hardlopen stond weer op de planning, waardoor ik toch om acht uur op moest staan. Dit voelt echter zeer als uitslapen. Ik kwam er die ochtend echter achter dat ik mijn camera in de auto die wij dit weekend hadden gehuurd had laten liggen. Toen ik hierachter kwam heb ik gelijk het bedrijf gebeld met de vraag of ze hem hadden gevonden. En ja hoor, gelukkig hadden ze hem gevonden en kon ik hem die dag op komen halen. Daar ging mijn rustige maandagochtend, want het kostte mij twee en een half uur om naar het bedrijf in het centrum te komen en terug. Nadat ik het bedrijf had gebeld, besefte ik dat ik helemaal automatisch, alsof het haast niets was, in het Engels door de telefoon heb uitgelegd wat er aan de hand was. Als ik dit een paar maanden geleden had moeten doen, zou ik enorm veel stress hebben gehad omdat ik in het Engels zou moeten praten. Nu doe ik dit zonder erbij na te denken. Onder andere hierdoor kon ik goed zien dat mijn Engels de laatste tijd goed vooruit is gegaan. Dat zou je echter ook wel verwachten van iemand die twee maanden eigenlijk alleen maar Engels heeft gepraat.

De volgende dag kwamen twee meiden bij mij thuis, toen de kinderen naar school waren, om een aantal dingen te regelen voor de reis naar het Zuidereiland. Het komt steeds dichterbij!

Woensdag heb ik geluncht met een au pair uit een aantal suburbs verderop die ik in het weekend naar Taupo heb ontmoet. Zij was daar toen met een andere groep dan ik, maar daar kwamen wij erachter dat we best wel dicht bij elkaar wonen en ook zij was een Duitser die wat vaker met mensen uit een ander land wilt afspreken om meer Engels te praten.

’s Avonds gingen we met de au pairs uit mijn suburb naar het strand, zoals ik al eerder had verteld.

Donderdag was een enorm chaotische dag, want ’s middags zouden we naar een suburb verderop gaan, omdat de oudste daar een afspraak had. In de tussentijd zou ik met de jongste twee naar een speeltuin aan het strand in de buurt gaan en daar met hen gaan picknicken voor avondeten. Echter heeft de moeder die dag echt heel vaak op het laatste moment het plan verandert. Ik hoor wel van meer au pairs dat de ouders hier in Nieuw Zeeland er wel van houden om op het laatste moment hun plannen te veranderen, iedereen is veel flexibeler dan in Nederland. Het resulteerde er uiteindelijk in dat ik samen met de moeder en de jongste twee een frozen yoghurt hebben gehaald. Ze hebben hier een zaakje genaamd KiwiYo en daar hebben ze echt geweldige frozen yoghurt die je dan zelf kan versieren maar snoep of chocola of saus of allemaal, zoals het meisje bij mij deed. Na de frozen yoghurt ben ik met de jongste twee nog even naar de speeltuin gegaan, waar ik een telefoontje kreeg van de moeder dat ze samen met de oudste in een Japans restaurant zat en of wij daar ook heen kwamen. Dit was een typisch Japans restaurant en toen wij binnenkwamen sloeg er iemand op een drum en werd er van ober tot ober geroepen dat er nieuwe gasten waren. De moeder heeft een jaar in Japan gewoond, dus wist een aantal lekkere gerechten. Van de oudste jongen moest ik de frietjes proeven met de geweldige saus. Toen ik dit echter proefde, bleek dit gewoon mayonaise te zijn, maar dat hebben ze hier normaal gesproken niet. Ik zou echter die avond met de au pair organisatie pizza gaan eten, dus heel veel at ik niet in het Japanse restaurant, omdat ik eerder moest vertrekken. Samen met drie andere au pairs uit mijn suburb vertrok ik dus even later naar het centrum om daar pizza te gaan eten met nog een stuk of vijftien andere au pairs. Weer voornamelijk allemaal Duits en maar een jongen, wat een beetje hetzelfde was al bij het laser gamen, maar dan bijna allemaal andere mensen. Dit was een erg gezellige avond.

De vrijdagochtend kreeg mijn hostmom last van haar rug, waardoor ze de hele dag in bed moet blijven liggen. Echter zouden er die dag boodschappen gedaan moeten worden, dus dat moest ik doen. Met een lijst van hier tot Tokyo liep ik die ochtend de supermarkt in en volgens mij ben ik alle schappen wel vijf keer langs gelopen, omdat ik echt niets kon vinden. Normaal gesproken hoef ik alleen het noodzakelijke bij de Dairy op de hoek te kopen, maar dit was echt enorm veel. Ik begon helemaal te begrijpen waarom ouders altijd zo’n hekel hebben aan boodschappen doen.

De zaterdag kon de moeder nog steeds haast niets doen en omdat ik eigenlijk niet echt iets voor die dag had gepland, bood ik aan om met de kinderen naar buiten te gaan. Het was namelijk super lekker weer en anders zouden de kinderen de hele dag binnen hangen, omdat de moeder ze niet mee kon nemen. Eerst ben ik met ze naar een schoolplein gegaan, waar ik wat heb gebasketbald met de oudste, terwijl de jongste twee in de speeltuin speelden. Daarna zijn we sushi gaan eten in het winkelcentrum van onze suburb. Deze kinderen hebben al vaker sushi gehad, elke dinsdag kunnen ze namelijk sushi krijgen op school, maar voor mij was dit de eerste keer in mijn leven dat ik sushi at, dus dat was wel even een bijzonder moment :). Daarna ging ik met ze naar de kapper, want de jongste had een knipbeurt nodig en de oudste wilde een deel van zijn haren blauw hebben met hairspray dat na vijf dagen er weer uit zou zijn.

Afgelopen zondag was voor mij een Nederlandse dag. Samen met twee Nederlandse au pairs ging ik naar de Santa Parade in het centrum Auckland. Dit is vergelijkbaar met een carnavalsoptocht, maar dan meer in kerstthema. Er worden geen carnavalsnummers gespeelt, maar alleen kerstliedjes, onder andere over winter en sneeuw. Het was een parade vol met mensen die reclame maakten, maar er zaten ook wel hele gave dingen tussen en de parade werd afgesloten met de Kerstman zittend op een hoge arrenslee. Een van de meiden had stroopwafels meegenomen, die zij in een pakketje van haar ouders uit Nederland had gekregen en wat smaakte die goed zeg. Na de parade besloten we om naar een kraampje te gaan, genaamd Double Dutch Fries. Een van de meiden had hiervan gehoord en je kan er echt Nederlands patatje oorlog krijgen, dus die wilden wij wel eens proberen. Vanaf dat moment was het weer steeds slechter aan het worden in Auckland, vooral met regen. Toen besloten wij even later om ergens warme chocolademelk te halen. Helaas kun je hier geen warme chocolademelk met slagroom krijgen, maar toch ook deze warme chocolademelk in combinatie met dit weer en kerstmuziek op de achtergrond, deed ons heel erg aan de winter in Nederland denken. Trouwens hier al overal waar er radio aanstaat, komen kerstliedjes voorbij. In mijn huis staat de (helaas neppe) kerstboom ook al een week en het hele huis van de overburen is versierd met lichtjes, een Kerstman, rendieren en een kerststal. Ook alle winkelcentra en wegen in het centrum van Auckland of van een suburb zijn al helemaal versierd met dingen voor kerst. Tja ze vieren hier geen sinterklaas, dus ze hebben nu niets anders om naar uit te kijken dan kerst.

De volgende dag (gisteren) was het weer maandag, dus hardloopdag. En ja hoor, we doen het nog steeds. Ook gebruik ik sinds een week de mountainbike van mijn hostmom. Op die manier hoef ik er maar tien minuutjes over te doen om naar het centrum van mijn suburb te komen, in plaats van een half uur lopen. Het fietsen hier is echter heel anders dan in Nederland. Er zijn haast geen fietsstroken, alleen een paar voorsorteerstroken. Het grootste deel van de tijd fiets je dus op de weg samen met auto’s die vijftig rijden en als je een kruispunt over gaat moet je ook met ze invoegen. Geen wonder dat het hier verplicht is om een helm te dragen. Auto’s houden gelukkig wel veel rekening met fietsers, omdat ze weten dat ze niet ergens anders kunnen fietsen dan op de weg. Kinderen met kleine fietsen, fietsen trouwens meestal op de stoep. Door alle heuvels die hier zijn en het feit dat ik op een mountainbike fiets, is het elke keer als ik fietsook een goede inspanning.

Ik ben alweer aangekomen bij vandaag, ik had niet verwacht dat het verhaal zo lang zou zijn. Ach dat is alleen maar positief, want het betekend dat ik veel doe :). Ook voor het volgende weekend staat er weer iets moois op de planning, want dan ga ik met een aantal au pairs naar het concert van Coldplay! En daarna is het al bijna zomervakantie, dus ik heb zeker nog veel moois om naar uit te kijken!