Inhaalslag, Wellington, Napier en volcano hopping

Ja hoor, daar ben ik weer, ik ben nog niet van de aardbodem verdwenen. Dit hele idee om regelmatig te updaten, werkt niet zo goed bij mij. En ik dacht, hoe meer tijd er is verstreken, hoe minder snel ik alles ga updaten. Dus begin ik nu maar even met wat ik de afgelopen weekenden heb gedaan in plaats van eerst alles vanaf het begin van 2017 terug te halen. Hier wel even snel een update:

In de tussentijd heb ik nog de week op het Zuidereiland afgemaakt, waar ik bij mijn vorigeupdatewas gebleven, viaQueenstownnaarInvercargill,Bluff,SlopePoint (het Zuidelijkste punt van het Zuidereiland), Dunedin,Moeraki,Twizel, Mount Cook,Tekapo, Geraldine, Christchurch,Akaroa,HanmerSprings, LakeRotoiti,Picton,Blenheimen weer geëindigd bij Nelson. Verder een week gedaan over de garage schilderen van mijnhostfamilie, in eennacht op een hot-water-beachgeslapen tot zonsopkomst, een weekgesurft,100km gelift,naar deWaitomoCaves, deTongariroCrossing gedaan (20km, 1186 meter op het hoogste punt), naar het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, boogie boarding, een cricket wedstrijd gezien, naarPihabeachen heel veel andere stranden, nog meer surfen, een 22 uur durendeovernighttour intheBay of Island met snorkelen, targetshooting, kajakken (ook in de nacht), Islandhopping, zwemmen tussenfosforescentin de nacht en vissen, decolorrun gelopen, verjaardag vierenmet een vriendin die 85 minuten jonger is maar op een andere dag geboren is, MountNgauruhoe(Mt Doom, 2287 meter) beklommen, naarWaihekeIsland, weer kajakken, naar een pretpark, MountTaranaki(2518 meter) beklommen, naar White Island (meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland), naarde dierentuin met de kinderen, naarRangitoto, Koningsnacht gevierd (tweenachtente laat), naar Shakespeare Park en deSkytowerin Auckland op.

En dan zijn we aangekomen bij waar ik nu begin, een weekend naar Wellington, nudrie weken terug. Lieke, het Nederlandse meisje dat mee wasdetwee weken naar het Zuidereiland, is met haarhostfamiliemee vanuit Auckland naar Wellingon verhuisd. De andere meiden van de Zuidereiland trip en ik besloten om haar daar op te zoeken. We wisten datze zou gaan verhuizen dus ik enJudi, de Duitser die ook in Auckland woont, hadden al gepland om niet eerder naar Wellington te gaan dan dat Lieke daar zou wonen, zodat we haardaarkonden opzoeken. Even een weekend naar Wellington vanuit Auckland is alleen niet zo heel gemakkelijk, het ligt namelijk 640 kilometer verderop. Vliegen is echter maar iets meer dan een uur, dus goed te doen, maar daar zit wel een redelijk prijskaartje aan. Al helemaal als je wilt vliegen in het weekend, maar wel het meeste uit het weekend wilt halen. De bus is echter ook een optie, maar dat is elf uur. Toch besloten wij om voor deze optie te kiezen, want dat is gewoon het goedkoopste. Om toch het meeste uit ons weekend in Wellington te kunnen halen, vertrokken wij op vrijdag om half acht 's avonds met de intercity vanuit Auckland centrum. Dit betekend dat ik al een uur eerder vanuit mijn huis moest vertrekken om met de bus in het centrum te komen.Judien ik hadden elkaar ongeveer een maand niet gezien, dus de eerste paar uren konden we goed opvullen met bijpraten. Daarna begon de slaap er toch wel in te hakken, maar zittend in een bus met niet zoveel ruimte is niet de beste plek om in slaap te kunnen vallen. Het was ook vrij druk in de bus, dus konden we ook niet gebruik maken van twee stoelen. Het werd dus een beetje een nacht vol met dutjes. Zo nu en dan stopte de bus om mensen af te zetten en op te halen en er waren ook twee grote pauzes, en elke keer als er iets gebeurde werd ik weer wakker. Diep slapen ging namelijk niet. Toen we nog iets van twee uur te gaan hadden, zag ik dat er ergens twee stoelen naast elkaar vrij waren, dus ben ik daar naartoe gegaan. De laatste twee uur hebben we dus allebei wel redelijk liggenddoor kunnen brengen.

Maar dan kom je om half zeven aan in Wellington en wat doe je dan? Even een beetje opfrissen in de toiletten van het bus/trein station en daarna gingen we op zoek naar iets waar we konden ontbijten. Ontbijt hadden we namelijk zelf niet meegenomen. Niet zo heel slim, kwamen we toen dus achter, want om half zeven is er natuurlijk nog niets open. Na een uur door Wellington te hebben gedwaald,zagen we een leuk cafeetje dat om acht uur open zou gaan. Op dat moment was dat nog maar een kwartier wachten, dus besloten we dat maar te doen.

Ow ja wat je ook even moet weten is dat het hier natuurlijk nu winter is en dat Wellington bekend staat als'WindyWellington'. Zoom half acht 's ochtends is het daarop dit moment dusniet echteenlekkere temperatuur. Dus op het moment dat het café open was, gingen we snel naar binnen om onszelf op te warmen. Ondertussen even aan de anderen doorgegeven waar we waren, Anja zat in een hostel en Lieke was natuurlijk gewoon thuis. Even later kwam Anja naar ons toe en toen Lieke ook met de auto in het centrum was kon de dag beginnen. Een andere vriendin van ons (ook eenDuitser) was dat weekend toevallig ook in Wellington, dus die heeft dit weekend een paar activiteiten met ons meegedaan. Na haar bij haar hostel te hebben opgehaald, gingen we op weg naar TheWetaCave. Nee dit is geen grot, maar dit is de studio van een hoop films.

Wij kregen een rondleiding over de set vanThunderbirdsen eentour door hetworkshopgedeelte.

De mensen die hier werken hebben onder andere de harnassen, wapens, voertuigen voor The Hobbit, The Lord oftheRings,Kingkong, Narnia en nog veel meer films gemaakt. Heel interessant om te zien hoe dat er zo achter de schermen aan toe gaat en om al die feitjes te horen. Dan besef je pas hoeveel tijd ze in de kleinste details in films steken.

Daarna zijn we Mount Victoria opgereden. Deze berg is 196 meter boven Wellington en we hadden dan ook een mooi uitzicht. Het weer was niet optimaal, veel grijs en een beetje regenachtig. Wehaddenduszeker een mooier uitzicht kunnen hebben, maar het was toch wel weer even genieten. De berg is ook in twee shots gebruikt in The Lord oftheRings.

Na Mount Victoria reden we door naar het Te Papa museum. Iedereen die in Wellington is geweest moet op zijn minst een voet gezet hebben in het Te Papa museum. Een super groot,erg mooi en interessant museum. Wij hadden nietheelveel tijd, dus we hebben eigenlijk maar door de helft van een verdieping kunnen lopen. Het museum zelf heeft zes verdiepingen met op drie verdiepingen het grootste deel van het museum. Een halve verdieping is dus maar een heel klein deel van het geheel, maar wel heel leuk om te hebben gezien. Daarna zijn we Wellington zelf in gegaan, om even wat bekende gebouwen te zien in het centrum.

Wellington staat bekend om zijn mooie waterkant, die mij samen met wat oude pakhuizen heel erg aan Hamburg deed denken, en ik was niet de enige die dat vond.

Verder is het centrum veel kleiner dan het centrum van Auckland, heel Wellington is eigenlijk gewoon veel kleiner, wat het ook gezelliger maakt. Bijna alle centra ingrotesteden in Nieuw Zeelandbestaan uitgewoon een grote weg (of meerdere), waar je vijftig mag rijden,met winkels daaraan. En niet zoals in Arnhem, maar ook in veel andere stedenin Nederland, een centrum waar eigenlijk alleenvoetgangersmogen komen.Wellington heeftechter weleen straat waarje alleen alsvoetgangerkankomen, namelijkCubaStreet, een erg gezellige straat.DezestraatmaaktWellingtonerguniek.Verder heeft het nog welveel anderestraten inhet centrum met winkels, waar gewoon auto’s kunnen rijden.Wezijnlangs hetparlementsgebouwgelopen metdaarnaasteengebouwdat lijkt op eenbeehiveen ook die naam heeftgekregen. Verder heb je de WellingtonCenotaafen daar in de buurt zijn nog meer oude gebouwen met een mooie architectuur.

Parlementsgebouw

Beehive

Cenotaaf

’s Avonds hebben we heel typisch, omdat we ook met twee Duitsers waren, bij een restaurant genaamd Münchengegeten.

Judi,Anjaen ik sliepen ineenhostel, omdat we dat weekend niet bij Lieke thuis konden blijven slapen.

De volgende dag konden we eigenlijk gratis pannenkoeken maken in het hostel, maarhelaas hadden we daar geen tijd voor. Wemoestendiedag vrijveel rijdenvoor de dingen die we haddengepland,dus moestenwe deze heerlijke pannenkoekenoverslaan.Iets na zevenen vertrokken we uit het hostel en liepen we naar een plek waar we met Lieke en de andere Duitser hadden afgesproken. Onderweg gingen we nog even wat foto's maken bij een muur met allemaal haaien erop, ach waarom ook niet :).

Eerst gingen we op weg naar CapePalliser. Dit is het Zuidelijkste punt van het Noordereiland en ookZuidelijkerdan plaatsen alsNelsonenBlenheimop het Zuidereiland.Dat was wel een avontuurlijk ritje. Eerstvanuit Wellington een uurslingerend door debergen.

Daarnaruimeen half uurwat normale wegen endaarnaruimeen half uur langst de kust waar de normale weg al snel over ging in grindweg.

Vlak voordat we bij CapePalliseraankwamen, zagen we allemaal zeehonden langs de weg liggen. Ze lagen echt twee meter naast de weg, maar ook verder weg op de rotsen en in de zee en ze volgden met hun hoofden onze auto.

Dit ging door voor een paar kilometer, totdat we aan de voet van de vuurtoren bij CapePalliseraankwamen. Om bij dievuurtorente komen, moet je eerst249 treden van een steile trap op.

Om nog iets beter van het uitzicht te kunnen genieten, klom ikop nogwat rotsen naast de vuurtoren, waardoor ik uiteindelijk ter hoogte van de top van de vuurtoren zat, wat een geweldig uitzicht had ik daar!

Het leuke was ook dat het weer nu perfect was. Zodra we uit de bergen waren, waren de wolken verdwenen en de zon zorgt gelijk ook voor een zeer aangename temperatuur.Zo liep ik deze dag in mijnt-shirtrond, terwijl ik de dag ervoor nog een vest en een jas aan had.

Jekunt het eigenlijk niet zien, maar ik heb toch echt alleen maar een t-shirt zonder jas of vest aan

Na CapePalliserreden we door naarStonehengeAotearoa. DezeStonehengewerd natwee jaar bouwen, geopend in 2005. De Stonehenge is gebouwd door leden van‘The PhoenixAstronomicalSociety' met als doel ommensen van alle leeftijden/geloven/culturenaan te moedigen om huneigengeschiedenis te ontdekken.De verschillende stenen in en buiten de Stonehenge hebben allemaal een astronomisch doel.Twee stenen die de ingang vormen en waartussen, vanuit het midden van de Stonehenge, de zon op een speciale dag in de lente opkomt. Verderzijn er zes stenen met allemaal een andere hoogte waardoor het vanuit het midden lijkt alsof ze dehorizonaanraken, die de punten van zonsopgang en zonsondergang van de zon markeren. Drie voor deingangwaarbij de zon in het midden van de zomer en winter boven de middelste uitkomt en in de lente en herfst boven de buitenste twee. En de anderedriehetzelfde, maar dan voor de zonsondergang. En obelisk waarmee je de Zuidelijke Hemelpool kan vinden.De schaduw van de obelisk valt op iets waarmee je de datum kan identificeren en nog wat andere astronomische dingen.Verder is er nog een cirkel van zeven stenendie lijken opzeven vingersvaneenvrouw(sevensisters)en als je ergensop een steen staat, zie je datdeze vingerswijzennaardesevensisters in de lucht (ook welPleiadesgenoemd en in MaoriMatariki).Zodra deze sterren eind mei of begin juni tevoorschijn komen, is het nieuwe jaar voor de Maori begonnen. Er warenvastnog meer astronomische betekenissen voor alle stenen in en rond de Stonehenge, maar die weet ik nu even niet meer.

Na de Stonehenge vond Lieke het leuk om even het huis te laten zien waar zijnu woont, dus gingen we weer terug richting Wellington. Nu kon je heel duidelijk zien dat het veel beter weer was buiten de bergen rond Wellington. Je zag enorme wolken van slecht weer boven de bergen en Wellington hangen die precies aan deze kant van de bergen ophielden. Dus heel veel zin om de bergen door te rijden hadden we niet, maar we moesten toch weer terug naar Wellington. Lieke woont niet in Wellingtoncentrumzelf, maar een half uurtje daarbuiten indesuburbMakara.In principe woont ze even ver van het centrum van Wellington als dat ze in Auckland van het centrum van Auckland woonde.Dit voelt echter niet zo, omdat je door wat bergenenover landwegen naar het centrum rijdt en in Auckland is dat allemaal gewoon stad, zo dichtbevolktisAuckland.

Na het huis van Lieke te hebben gezien, reden we terug naar Wellington en gingen we in een pizzarestaurant in Cubastreeteven wat eten. Daarna was het alweer tijd voor mij enJudiom de bus terug naar Auckland te pakken.Dit was de laatste keer dat we Lieke in Nieuw Zeeland zouden zien, dus dat was wel even raar.Al helemaal omdat ik Lieke hier bijna elke weekend wel heb gezien, de meeste trips hebben wij onder andere samengedaan. Anja zou nog een paar dagen naar Auckland komen voordat ze terug naar Duitslandgaat dus zullen wij haar dan nog zien.Omhalf acht vertrokken we dus weer met de bus. Van te voren hoopten weerheel erg dat het rustig zou zijn in de bus, zodat we allebei twee stoelenkondeninnemen omte slapen, maar dat was helaas niet het geval. Halverwege de rit was het wel even heel rustig, dus verplaatste ik weer van plek, maar uiteindelijk werd het weer drukker en kwam er iemand naast mij zitten.En dat was helaas niet zomaar iemand, maar het waseennietheel dun persoon en dan had ze ook nog eens een super dikke jas aan, dus in plaatsvande twee stoelen die ik daarvoor had, had ik nu nog maar een halve stoel over.Dit was dus niet de comfortabelste ritallertijden.Gelukkig was hethetlaatste half uur weer rustigen verplaatste zij, zodat ik nog even wat ruimte had.

Drie kwartier te laat kwam de bus in Auckland aan en een uur later (kwart over acht) was ik thuis. De oma van de kinderen was die ochtend gekomen om het werk dat ik normaal ’s ochtends doe over te nemen. Maar zodra ik thuiskwam was dat het sein voor haar om te gaan.Het eerste wat ik deed toenik binnenkwam was dus het laatsteklaar makenvande kinderenom naar school te gaanen ze ook naar school brengen.Toen ik om negen uurterug was, kon ik eindelijk mijn bed in duiken.Echter niet voor al te lang, want ik wilde ook nog even douchen,mijn spullen uitpakkenen wat etenen om half één moest ik weer weg. Aan het einde van de vorige term had de trainer en coach van het basketbalteam van James (mijn jongstehostkid)laten weten dat ze deze periode niet meer de coach en trainer kon zijn. Ze had gevraagd overAidan(de oudstehostkid) het van haar over wilde nemen en dat wilde hij maar al te graag. Echter besefte de school later, want dit wordt allemaal vanuit de school geregeld,dateen tienjarige jongennatuurlijkniet alleen de verantwoordelijkheidkan hebben over een team vanvijf, zes en zeven jarigen.Dus bood ik aan om te helpen.Aidandoet altijd de voorbereiding en geeft in principe ook de training, maar ik ben er om te zorgen dat de kinderenluisterennaar hemen vaak splitsen we de groep bij verschillende oefeningen in twee groepen en doen we allebei dus de oefening met een kleinere groep.Elke maandag na school hebben ze ook een wedstrijd en dan help ik ook, maar dan is er ook een teammanager bij dieAidanondersteund. En bij de trainingen zit er meestal ook een docentlangsdekant, omdat dat een persoon is naar wie dekidssowiesoluisterenals het totaal uit de hand loopt (is gelukkig nog niet gebeurd) en ze willen een beetje in de gaten houden hoeAidanhet doet.Dat was dus een drukke dag op die maandag, maar wel erg leuk. Toch was ik wel blij om die avond weer een normale nacht in mijn eigen bed te slapen.

De volgende dag was ook weer een drukke dag, wantAidanbleef ziek thuis. Echter had ik met een vriendin afgesproken om ergens wat te lunchen, want de zaterdag ervoor was het haar verjaardag geweest.Om te zorgen dat ik dit toch kon doen, hadSharron(mijnhostmum)gevraagd of de oma voor twee uurtjesopAidanwilde passen, dus dat was heel lief van haar. Verder moest ikdus wel de hele dag werken. Na school wilde Elena (de andere van de driehostkids) heel graag eenpoimaken(zie hieronder).De Maori gebruikt deze om mee te dansen. Een tijdje terug was er een workshop, georganiseerd door de au pair organisatie, waarbij we eenpoigingen maken. Dus toen de kinderen die zagen, wilden ze er ook een maken.

En het basketballen voor die week was nog niet voorbij, wantdiezelfde dinsdaghad ik voor het eerst ook zelf een basketbalwedstrijd. Ik probeerde al een tijdje bij een team te komen, want een moeder van een van de vrienden van de kinderen had gevraagd of ik bij haar in het team wilde spelen toen ze hoorde dat ik in Nederlandhadgebasketbald.Het is vrouw waar ik het al eerder over heb gehad, de bekendenetballspeelster.Echter kreeg zein de zomereen ongeluk (gebroken nek) en heb ik haar lange tijd niet gezien en speelt ze zelf natuurlijk ook niet meer.Ook was er verder wat miscommunicatie, dus nu na acht maanden in Nieuw Zeeland kan ik eindelijk nog voor twee maanden basketballen.Het was heel raar om in een ander team te spelen waar ik letterlijk niemand kende en dus ook niet wist op wat voor manier ze speelden.Maar ze waren allang blij dat ik meedeed, omdat ze eigenlijk altijd een te kort aan mensen hebben. Ook nu hadden ze maar één wissel, dus dat was een intensieve wedstrijd. Maar erg leuk om na een jaar weer te spelen enevenhelemaal met mijn hoofd ergens anders mee bezig te zijn dan met dekids, een zeer goede afleiding voor doordeweeks.

De volgende dag was een rustige dag. Elena heeft op woensdag altijdnetballtraining na school en James blijft dan ook op school spelen omsamen op haar te wachten. Het is op dit moment dan wel winter,maar we hebben ook veel mooie dagen. Dit was zo’n mooie dag, dusuiteindelijk vertrokken we pas iets meer dan een uur nadat de school was afgelopen naar huis. Een vriend van James bleef ook nog lang op school spelen, dus dat was wel leuk voor hem.Ook neem ik telkens iets van een bal of frisbee mee, zodat we iets te doen hebben als er geen vrienden van James meer op school zijn en Elena nog niet klaar is, maar die hadden we deze keer dus niet nodig.

De volgende dag was ook weer lekker druk, want deze keer bleef James ziek thuis.Nu heb ik samen met hem eenpoigemaakt, omdat hij er ook graag wel een wilde hebben.Na school hadden de kinderen een disco op school, ondanks dat James ziek was thuisgebleven mocht hij daar toch heen. Dus nadatElena en James zich in kleurrijke kleren hadden omgekleed en ik Elena’s haar had ingevlochten, vertrokken we naar school. De disco voor de ouderen was later dan die van Elena en James, maarAidanging bij hun disco helpen, dus vertrok hij in zijn wolven onesie samen met ons.Het was gebruikelijk voor de ouders (of au pairs)om bij de disco teblijven. Samen met een vriendin die eenhostkidin Elena’s klas heeftbleven we daar dus en wat was het schattig om al die kinderen te zien dansen. Wat docenten en de directeurhadden ook een gekleurde outfit aangetrokken en die stonden nog het hards van iedereen te springen op de dansvloer.Dat was dus wel een genot om te zien. Daarna ging ik uiteten met au pairs van onze organisatiein Auckland, eengoede afsluiting van deze volle dag.

De vrijdag had ik vrij en stond ik om kwart voor zes op omomhalf acht de intercity van Auckland naar Napier te kunnen halen.Ik zoudaarnamelijk vrienden van mijn ouders van hun studie en baan gaan opzoeken. De man is Nederlands en de vrouw is kiwi.De busrit wasbijna acht uur met een overstap inTaupo. Het eerste deel van de weg had ik al vaak genoeg gereden, dus lag ik half te slapen. Het tweede deel echter, daar had ik nog nooit gereden. Dat ging grotendeels door de bergen, dus dat was wel een mooie route.In de bus was ik een boek aan het lezen dat mijn ouders naar mij toe hebben gestuurd. Het is het verhaal van een Nederlandsevrouw (MiriamLancewood) die samen met haar man (een kiwi) in de wildernis van Nieuw Zeeland woont.Mijn ouders hadden het boek opgestuurd, omdat ik veel moeite heb met het maken van een studiekeuze omdat ik mijn levennogniet wil vastleggenen ik ook totaal niet weet wat ik wil doen. Maar met dit boek wilden ze aangeven dat ondanks wat ik kies, alles in het leven nog mogelijk is (niet dat ze willen dat ik in de wildernis ga leven, maar het gaat om het idee). Ook veel vandeideeënvan de schrijfsterover het levenheb ik ook altijdgehad, dus dat was wel leuk om te lezen. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het heel speciaal wasom dat verhaal daar rijdend door de bergen te lezen, wetend dat zij op dat moment daar ook ergens in de natuur rondlopen.Het zou ook kunnen zijn dat ze op dat moment op het Zuidereiland waren of in andere bergen, maar toch was het wel bijzonder.

Iets na drieën kwam ik dan aan in Napier waar de vrouw mijophaalde van het busstation. Zij wonen niet direct in Napier, maar indesuburbMeeanee, tien minuten ten ZuidenvanNapier.Die avond kwam hun oudste zoon (22) ook bij hun eten en hebben we er een gezellige avond van gemaakt. Het voelde weer een beetje zoals hoe ik thuis met mijn familie ook een vrijdagavond zou doorbrengen. Hier met de kinderenhebiknamelijk nog nooit een rustige vrijdagavond doorgebracht en ook het avondeten is altijd wel chaotisch, dus was het wel fijn om een keer een rustige avond te hebben.En van te voren kende ik deze hele familie niet, ik wist alleen dat de ouders vrienden van mijn ouders zijn, dus we hadden we veel verhalen om uit te wisselen.

De volgende dag begon ik met eenArtdecotour door Napier. In 1931 is het hele centrum van Napier vernietigd door een aardbeving. De aardbeving heeft Napier ook groter gemaakt. De aarde is namelijk in een gebied van 1500 km2gemiddeld twee meter omhoog gekomen.Binnen twee jaar hebben ze daarna het hele centrum weer opgebouwd. Dat is toen bijna allemaal opgebouwd in deartdecostijl, dus dat geeft nu een mooi beeld.De winkelstraat is voor auto’s een eenrichtingsweg weg met veel drempels en daarnaast een breedvoetpad, dusdat geeft ook wel een gezellig beeld. Bij de tour liepen we met een groep rond door de stad, waarbij degids veel weetjesverteld.Zo kun je duidelijk herkennen welke gebouwen vroeger een bank waren, omdat zegeen overkapping over het voetpad hebben. Hier in alle grote straten met winkels hebben de gebouwenaan de voorkant bovende begane grond een overkapping, zodat je als voetganger dus droogt blijft. De banken echter dachten dat ditdaklozen ofandere mensen die voor het gebouw niets te zoeken hadden zou aantrekken, dus wilden zij geen overkapping hebben. Dit levert een raar straatbeeld op.Ook zijn er in deze staat bijna geen palen met straatnamen te vinden, want die palen zijn rond die tijd ook weggegaan. Hiervoor in de plaats zijn de straatnamen met tegels in het voetpad voor voetgangers gelegd en op de zijkant van de stoep is de straatnaam voor autorijderste lezen. Verder zijn er veel winkels met een symbool voor de deur dat aangeeft wat voor winkel het is.

Het oranje gebouw was vroeger een bank

Dit was vroeger een muziekwinkel

Erzijn ookveel tekens die regelmatig in deartdecogebouwen terugkomen.Zo heb je de zigzag patronen, tempels (ziggurats), kleine zonsopkomsten en lichtstralen.Als jegewoondoor Napier zou lopen, zou je dat niet opvallen, maar zodra je het weet zie je de tekens inderdaad overal terugkomen.

Na deze tour ging ik het museum in, waar natuurlijk ook weer een hele verdieping over de aardbevingwas. Het museum was niets in vergelijking met het Te Papa museum in Wellington, maar toch wel interessant.Daarna haalde de vrouw bij wie ik het weekend logeerde mij weer op en reden we omhoog naarBluffHillLookout. Daarwees zij mij aan welk gedeelte van Napier voor 1931 gewoon water wasen je kon een duidelijk verschil zienin stijltussen de huizen op de berg (die nietbeschadigdwaren door de aardbeving) en de huizen in het centrum. Ook hadden we daar een mooi uitzicht overHawkesBay, het gebied waar Napier inligt.

’s Avonds namen ze mij mee uit naar een pub waar elke zaterdag een andere band in een andere stijl speelt, vanscreamotot klassiek en van jong tot oud. Deze avond was ereenbluesbanden de gemiddelde leeftijdvan mensen die zaten de luisteren was zo'n 50, dus die haalde ik flink naar beneden. Ondanksdatwas het eenergleuke avond en speciaal om mee te maken.

De volgende dag gingen we een wandeling maken naar Te Mata Peak.Toen we in de ochtend vertrokken, gaf het weer aan dat het zeven graden was, met een gevoelstemperatuur van drie graden.Dit was echter als je in de wind stond. Zodra je uit de wind in de zon stond, voelde het bijna als zomer en al helemaal nadat we een stuk hadden gelopen, was het toch wel flink warm. Stoppen wilden we echter niet, want dan voelde je dat het toch geen zomer meer was. We hebben deRongokakoTrailgedaanmet onderweg een aantal prachtige uitzichten en al helemaal het uitzicht van Te Mata Peak was erg mooi.

De volgende dag rond tien uur vertrok mijn vlucht vanuit Napier richting Auckland en om 1 uur was ik weer thuis. De kinderen waren dat weekend weer bij hun vader, dus had hij hen die ochtend naar school gebracht. Ik moest ze na school wel weer ophalen, dus zo kwam ik na een heel relaxt en leuk weekend weer gelijk in het ritme van de week. Omdat ik pas om 1 uur terug was, kon ik niet assisteren bij de training van James, maar dat wist ik van te voren dus voor deze keer ging de vader van dekidsAidanhelpen met het geven van de training. Na school hadden we wel weer een wedstrijd van James.

Voor de rest van de week had ik dinsdagavond weer zelf een basketbalwedstrijd en overdag had ik afgesproken met mijn buurmeisje, woensdag waren Elena en James ziek dus moest ik weer een hele dag werken, donderdag gingSharron's avonds uit, dus had ik dekidsna school tot aan dat ze naarbed gingen, dus dat was weer lekker druk. Het weer was deze week best mooi en een aantal dagen had ik ook weer een korte broek aan, wat wel een raar gevoel was omdat het winter is. De kinderen maakten ook goed gebruik van het mooie weer, want vaak na school bleven ze nog wel een uur ofzo op het schoolplein spelen. Ondertussen ben ik zelf allemaal dingen aan het regelen zodat ik kan studeren volgend jaar. Ik weet nog niet precies wat ik wil studeren, dus heb ik mij voor meerdere studiesaangemelden voor elke studie moest ik een matching test doen. Naar aanleiding daarvan zijn er een paar opleidingen die een telefoongesprek met mij willen hebben, want langskomen gaat natuurlijk niet echt. Zohad ik de woensdagavond in die week ook een studiekeuzecheck over de telefoon. Dat is altijd wel even wat geregel, omdat er natuurlijk op dit moment 10 uur later is hier.

Het weekend begon zaterdagochtend met eennetballwedstrijd van Elena. Ik had nog nooit eennetballwedstrijd gezien en aangezien dathiereen best wel grote sport is, moest ik het toch een keer zien en ik vond het natuurlijkookerg leuk om haar een keer te zien spelen. 's middags ging ik naar de Art Gallery in Auckland. Perfect om te doen op een rustige zaterdagmiddag.

Zondags had ik wel ietsavontuurlijkersgepland. Auckland is namelijk gebouwd op 48 vulkanen en tot dan toe was ik er nog maar op iets van zes geweest. Een vriendin en ik vonden het wel een leuk idee om een dag zoveel mogelijk vulkanen af te gaan. Er zijn een hoop kleine vulkanen en er is ook een meertje dat een vulkaan is. Wehebben een lijst gemaakt van alle vulkanen die hoger dan 100 meter waren enwegingen die af. De vulkaan die op dit moment een meertje is ben ik trouwens wel 'op' geweest, want ik heb op dat meertje gevaren. Uiteindelijk zijn we deze dag op 7 vulkanen geweest, namelijk MountHobson,MountSaint John, Mount Wellington,OneThree Hill,MangereMountain, Three Kings en we hebben de zonsondergang op Mount Eden gekeken. Van deze vulkanen was ik al op Mount Wellington geweest, maar nog nooit in de krater en dat heb ik deze keer wel gedaan. Verder was ik nog op geen enkelevan de andere vulkanengeweest, dus dat was wel erg leuk. Bij bijna alle vulkanen heb je wel een beetje hetzelfde uitzicht, omdat je altijd deskytowerziet en de stad is verder om je heen.MangereMountainligt echter iets afgelegen en van hier had je een heel mooi uitzicht over een aantal meren met nog wel wat huizen ertussen en in de verte zag je de bergen al. De hoogste vulkaan die we opgingen was Mount Eden (196 meter) en de laagste wasMangereMountain(106 meter).Echt een aanrader om voor een dag te doen!

Kerst, oud en nieuw en Zuidereiland deel 1

Gelukkig nieuw jaar allemaal! Lekker laat, maar dit is de eerste update van 2017, dus ik kan het nog zeggen, ook al zijn we al twee maanden in 2017. Het is nu namelijk 1 maart, maar het voelt veel korter dan twee maanden, time flies when you’re having fun! En fun heb ik tot nu toe zeker gehad in 2017.

Maar ook 2016 ben ik goed geëindigd. De dag van mijn laatste update ging ik samen met de jongste twee kinderen en hun moeder naar het vakantiehuis van haar broer. Na een ochtend vol inpakken, wat echt chaos is met twee jonge kinderen om je heen, reden we rond elf uur weg met een niet normaal volgeladen auto naar het noorden. Het vakantiehuis was in het plaatsje Mangawhai Heads (de w en h samen spreek je uit als een f, Maorisch). Vrij veel mensen uit Auckland hebben een vakantiehuis in het noorden en zelfs in dit kleine plaatsje waren ook twee andere gezinnen die ik ken die daar een vakantiehuis hebben. Een van hen zijn onze buren in Auckland, die dus ook een au pair hebben, en zij woonden daar een kwartiertje bij ons vandaan. Eenmaal in het huis aangekomen waren we vrij moe van de ochtend inpakken en de bijna twee uur durende rit, dat we nadat we alle spullen hadden uitgepakt even rustig gingen genieten. Vanaf het balkon van het huisje hadden we een prachtig uitzicht over de zee en ook van binnen in de eetkamer kon je dit uitzicht goed zien.

Ondertussen was het zo’n 24 graden, maar het voelde als 30. Een heerlijk vakantiegevoel dus, maar dat moest ook wel want voor hen was het echt zomervakantie. Omdat ik niet zo goed ben in niets doen, besloot ik het dorpje maar even te verkennen en ben ik naar het strand gelopen. Het is daar zo vredig in vergelijking met Auckland, haast geen auto’s en mensen, alleen het geruis van de zee op de achtergrond. Even later in de middag wilden de kinderen en de moeder ook even het huis uit, dus gingen ze mij een paadje door het ‘bos’ laten zien en een paar stranden. Zij noemden het een bos, maar het was meer gewoon een groepje bomen met een paadje erdoorheen. Het paadje leidde ons echter wel naar een geweldig strand. Nadat we een super steile trap waren afgelopen, verscheen me daar toch eens een mooi strand.

Als het eb is kun je van dit strand om de rotsen naar het volgende strand lopen, maar het was nu vloed, dus moesten we bovenlangs door het ‘bos’ naar het volgende strand. Het volgende strand lag vol met kwallen en eitjes van vissen. De kinderen vonden dit echt geweldig. Even verderop was een steiger waar we heen liepen, want de vorige keer dat de kinderen hier waren, hadden ze daar een rog gezien en we wilden kijken of we er vandaag ook een zagen. En inderdaad toen we er aankwamen was er een man aan het vissen en het eerste was hij tegen ons zei, was dat er een rog zat. En ja hoor daar zwom een flinke rog voorbij. Toch wel bijzonder, omdat het niet direct de zee was waar die zwom, maar dit stuk water was een kleine uitloper van de zee naar het dorpje. De visser zelf had twee vissen gevangen en ook dat vonden de kinderen heel fascinerend, maar ook wel zielig, dus vroegen ze of ze een van de vissen terug mochten gooien om zijn leven te redden. De andere vis was al dood en bevroren, dus zijn leven konden ze niet meer redden. Na even twijfelen wilde de visser de kinderen graag een plezier doen, dus mochten ze de vis teruggooien, het hoogtepunt van de dag voor hen.

De volgende dag gingen we op tijd naar het strand. Het zou iets van 25 graden die dag worden en dat in combinatie de missende ozonlaag kan vrij gevaarlijk zijn voor de kinderen. Dus rond acht uur vertrokken we met boogieboarden naar het grote strand van Mangawhai Heads. Het strand wordt surf beach genoemd en dat is niet zonder reden, want de golven zijn daar geweldig om te surfen. Wij gingen daar echter niet surfen, maar boogieboarden in het water. Dat is meer surfen op een kleiner board, zonder op het board te gaan staan en alleen op de golven aan de kust. Ook gingen we boogieboarden van de zandduinen af. De zandduinen hier zijn daar echt geschikt voor, lekker hoog en steil.

Na dus een heerlijke ochtend op het strand en in de zee, kwam in de middag de vriend van de moeder naar het vakantiehuis en wilden de kinderen hem ook de rog laten zien. Echter toen we op de plek aankwamen waar de rog de dag ervoor was, was die er helaas niet meer. Op de weg ernaartoe hebben we wel een aantal flinke kwallen aangespoeld op het strand gezien en een vissengraat.

(de jongste met kwallen in het gras)

Na nog heel veel potjes verstoppertje en tikkertje met de kinderen, sloten we deze dag af met een barbecue. Ja hoor op de 22ste van december zaten wij daar te barbecueën. Dat voelde toch wel erg raar voor mij, maar leuk was het zeker!

De volgende dag in de ochtend gingen we weer naar het strand met de boogieboarden. Het was iets slechter weer dan de dag ervoor en de golven waren heviger, dus we mochten alleen het water in tussen twee geplaatste vlaggen, want daar waren lifeguards. Mijn hostmoeder is ook een lifeguard geweest, dus zij wist wel waar je wel en niet kan zwemmen en heeft mij ook een beetje de golven leren lezen. Er zijn hier in Nieuw Zeeland een hoop gevaarlijke stranden, jaarlijkse gaan er zo’n 100 mensen dood door verdrinking in Nieuw Zeeland en een veel hoger aantal wordt gered. Zo hebben de golven zijn voordelen en nadelen, maar wij hebben ons daar weer een ochtend heerlijk vermaakt.

De middag nam ik de kinderen mee naar een speeltuin in de buurt, zodat het even rustig in huis was voor de rest. Ze hebben zich hier drie uur vermaakt en goed ook, want toen we terug reden begonnen ze enorm uitgelaten te vertellen hoe leuk ze het vonden en hoe blij ze waren dat ik ze mee had genomen, altijd leuk om dat te horen :).

De volgende dag, de dag van kerstavond, toen ik de kinderen een uurtje alleen had, kwam de oma naar het vakantiehuis. We waren net verstoppertje aan het spelen, dus de oma kwam aan in een voor haar leeg huis. Echter toen de kinderen door hadden dat de oma er was, stormden ze naar haar toe, want ze wisten dat zij een deel van de kerstcadeaus had. Deze moesten ze echter direct onder de ‘kerstboom’ leggen, waar zich nu een flinke stapel verzamelde.

Daarna gingen we allemaal, op de oma na, naar een strand vanwaar we gingen paddleboarden. Tja je kunt niet genoeg watersporten doen als je zo dicht bij de zee zit. De kinderen mochten niet alleen, maar zij wisselden af om samen met hun moeder of haar vriend te gaan. Ondertussen was het tij aan het veranderen waar we aan het paddleboarden waren, dus er was een flinke stroming, wij hebben die ochtend onze armspieren dus goed verbetert.

De middag had ik afgesproken met mijn buurmeisje uit Auckland die samen met haar gezin die dag ook in Mangawhai Heads was aangekomen. Met haar heb ik de rest van de middag gespendeerd aan het strand. Jaja je hoort het goed, de dag voor kerstmis liggen we op het strand hier in Nieuw Zeeland. En wat ook bij de traditie hoort is een bbq op kerstavond en/of een van de avonden van de kerstdagen. Wij hadden echter die avond geen bbq, maar we hadden de twee dagen daarvoor al een bbq gehad. Wij hadden echter een gezellige maaltijd in de woonkamer, met alle ramen en deuren open en met uitzicht op de zee. En er stonden wat lekkere dingen op tafel zeg. De kinderen waren vooral van het toetje aan het genieten, want ze hadden pavlovataart en nog wat andere lekkere dingen gemaakt. Het was heel vreemd om kerstavond op deze manier te vieren, in plaats van met mijn eigen familie. Maar met de twee kids, de moeder, haar vriend en de oma hebben we er een gezellig avond van gemaakt.

(de kinderen hebben Christmas Crackers)

Kerstochtend is grootste chaos hier in Nieuw Zeeland. Zodra iedereen wakker is mogen de kinderen namelijk de cadeautjes onder de kerstboom open maken. Om 7 uur werd ik dus wakker geschud, omdat de kinderen niet langer meer konden wachten. Vol spanning zaten ze in de woonkamer beiden achter een berg van iets van zestien cadeautjes. En toen ze mochten beginnen met uitpakken, ontstond de chaos. Ook hingen er stockings met snoep en chocola, helaas niet boven de open haard want die was er niet, maar voor het raam. Ow ja en de avond ervoor hadden ze wat wortels voor de rendieren en een biertje voor de kerstman buiten gezet. Al met al een typisch Nieuw Zeelandse kerstochtend waarop niet alleen de kinderen maar ook de volwassenen lekker verwend werden.

De ochtend sloten we af met een goed kerstontbijt met overblijfselen van het toetje van kerstavond en pannenkoeken, maar dan op de Nieuw Zeelandse manier, dus klein en dik. Daarna kon ik mijn tas pakken en werd ik door de vriend mijn hostmom, via het huis in Auckland om nog wat spullen op te pikken, naar het huis van een vriendin gebracht. De volgende dag zou ik namelijk vanuit daar samen met haar (Lieke, een Nederlander) en een Duitse vriendin (Judi) vertrekken naar het Zuidereiland. Judi zou pas in de avond komen, omdat ze ook eerste kerstdag met haar hostfamilie ging vieren, maar aangezien de vriend van mijn hostmom al terug naar Auckland moest, was ik al in het begin van de middag bij Lieke. Haar hostfamilie was kerst aan het vieren in Wellington, dus we hadden het huis alleen om rustig alle spullen in te pakken. We wilden voornamelijk gaan kamperen op het Zuidereiland, dus we moesten aan tenten, grondzeilen, kookspullen en dat soort dingen denken. En ondertussen moest het allemaal niet te veel zijn, want we moesten het meekrijgen in het vliegtuig. De rest van onze eerste kerstdag hebben we gevuld met series kijken. ’s Avonds hadden we het probleem dat we eigenlijk niets in huis hadden om te koken en toen we op zoek naar een winkel gingen om iets te eten, bleek natuurlijk dat alles gesloten was. Zelfs toen we langs de McDonald’s liepen zagen we dat die gesloten was. Uiteindelijk bleek er een Subway open te zijn, omdat die in een tankstation zat, dus bestond ons avondeten op eerste kerstdag uit Subway, beste maaltijd op eerste kerstdag ever! ’s Avonds besloten we pannenkoeken te bakken voor het ontbijt van de dag erna, want brood hadden we ook niet. De volgende ochtend zouden we namelijk om half zes met de taxi worden opgehaald, dus zin om dan pannenkoeken te bakken hadden we niet.

Volgende dag na een ontbijt van overheerlijke pannenkoeken en nadat we de laatste kleine dingen hadden gepakt, kwam de taxi ons halen. Hij was wat te laat, dus even maakten wij ons zorgen dat er iets mis was gegaan met de boeking. Toen we in de taxi zaten, kwamen we er ook achter dat dit niet de taxi was die wij hadden geboekt, de hostfamilie van Lieke had ons namelijk een taxi aangeraden. Wij dus weer even in de stress, dus hebben we maar de taxichauffeur die ons op zou moeten halen gebeld. Bleek dus dat hij veel te laat was en dus weer een nieuwe taxi voor ons had geboekt. Wat een chaos op deze vroege ochtend, goed begin van de trip. Maar we bereikten het vliegveld en waren op tijd voor ons vliegtuig.

Na een vlucht van anderhalf uur, kwamen we aan in Nelson, een stad in het noordoosten van het Zuidereiland. Daar moesten we even wachten op onze vierde reisgenoot, Anja (ook een Duitser). Van haar hostouders mochten wij de auto lenen voor de trip, dus zij kwam ons van het vliegveld ophalen. In tegenstelling tot ons woont zij niet in Auckland, maar dichtbij Blenheim, een plaats in de buurt van Nelson op het Zuidereiland. We konden dus haar auto gebruiken, wat ook betekende dat zij de enige was die erin mocht rijden vanwege de verzekering. Zij heeft dus alles die twee weken gereden, wat uiteindelijk 3805 kilometer was. De auto was een niet zo grote volkswagen golf, dus even waren we bang dat al onze tassen er niet in zouden passen. Maar uiteindelijk, na flink proppen, paste het precies. De eerste stop was bij een winkel waar we een aantal spullen als een koelbox en picknick kleed gingen halen en daarna sloegen we een voorraad eten in en dat moest natuurlijk ook allemaal in de auto passen. Uiteindelijk resulteerde dit in een overvolle achterbak, twee mensen achterin die elkaar niet konden zien door de berg spullen tussen hen, de bijrijder met een paar tassen bij haar voeten en natuurlijk Anja zonder tassen om haar heen. Zo kon onze roadtrip echt beginnen!

Vanuit Nelson gingen we op weg naar het westen naar Golden Bay, dat ligt net boven Abel Tasman national park. Onderweg stopten we even om te lunchen in Motueka, hebben we een wandelingetje gemaakt naar Hawks lookout en daarna zijn we via Takaka doorgereden naar Golden Bay kiwi holiday park.

(eerste groepsfoto, bij Hawks Lookout)

Het grootste gedeelte van de weg was slingerend door de bergen. Erg vermoeiend voor Anja, maar toch erg leuk, want het was erg mooi om daar door de bergen te rijden. Op dat moment kwam het roadtrip gevoel helemaal naar boven, raampjes open, muziek aan en keihard meezingen, het is toch vrij rustig in de bergen. Aangekomen op de camping hebben we onze tent op gezet en zijn we de zee in gedoken om af te koelen, want het was flink warm. ’s Avonds hadden we een overheerlijke maaltijd voor op tweede kerstdag, namelijk pasta met rode saus. Tijdens het koken kwamen we er achter dat er nog een groep Nederlanders op de camping stond, dus daar maakten Lieke en ik even een praatje mee. Als je reist in Nieuw Zeeland kom je enorm veel Duitsers tegen, dus Anja en Judi gingen niet met elke Duitser die ze tegenkwamen een praatje maken. Nederlanders kwamen echter veel minder vaak voor, dus het was altijd wel bijzonder voor ons als we Nederlanders tegenkwamen. We sloten de dag af met het kaartspel jokeren dat Lieke aan Judi en mij had geleerd. En zo was deze tweede kerstdag en daarmee heel kerstmis in Nieuw Zeeland voorbij. Ik heb nog nooit zulk raar kerstmis meegemaakt, maar het was zeker een mooie ervaring!

Op dag twee van onze trip was ons einddoel voor die dag Westport, een plaats aan de westkust. We reden de weg door de bergen grotendeels weer terug. Onze eerste stop was bij de Te Waikoropupu Springs ('Pupu Springs'). Waar een bron was met super helder blauw water. Daar hebben we even rond gelopen, genietend van het lekkere weer en het geweldige uitzicht op het water. '

Onze volgende stop was in Tapawera waar we even gingen lunchen en plannen wat we verder die dag wilden doen. Redelijk op de weg waren twee meren waar we heen wilden, maar die zouden beter op de route liggen op de terugweg in twee weken. We zouden echter alleen die weg op de terugweg rijden als een andere weg afgesloten zou zijn. Aan de oostkust waren namelijk wat wegen dicht vanwege de aardbeving van november. Er bestond echter een kans dat die wegen open zouden zijn zodra wij daar zouden komen en dan hoefden we niet om te rijden. We zouden dan echter niet dichtbij de twee meren komen, maar de kans dat de wegen open zouden gaan, was eigenlijk heel klein. Toch besloten we om alvast naar een van de twee meren te gaan, namelijk Lake Rotoroa.

Echter vanaf het moment dat we uit de auto stapten en we een paar meter hadden gelopen, werden overladen door zandvliegen (bloedetende vliegen die jeukende bultjes op je lichaam achterlaten). Dus na snel even van het uitzicht te hebben genoten en wat foto’s te hebben gemaakt, sprintten we allemaal de auto weer in. Daarna reden we met onze ramen open weg, om alle vliegen die de auto binnen gedrongen waren, naar buiten te jagen, wat zijn dat nare beesten zeg. Zodra we uit de ‘gevaarlijke’ zone waren, zijn we gestopt en hebben we de rest van de zandvliegen de auto uitgejaagd. Na dit onaangename avontuur, zijn we doorgereden naar de volgende stop de Buller Gorge Swingbridge. De langste swingbridge van Nieuw Zeeland, 110 meter lang en 17 meter boven de Buller River. Anja bleef in de auto, omdat ze de brug al een keer had belopen, dus ging ze daar even een dutje doen. Samen met Lieke en Judi liep ik dus naar de overkant, waar we even langs de rivier hebben gelopen, naar de White Creek fault line (het episch centrum van de aardbeving uit 1929 in Murchison) en door het bos naar oude hutten en restanten van gereedschap van goudmijnwerkers van vroeger.

Daarna reden we door naar Westport op zoek naar een plaats om te slapen. Omdat het keihard regende, zagen we het niet zo voor ons om in de tent te slapen, die was namelijk niet 100% waterproof, dus wilden we op een camping in een van de huisjes slapen. Echter was alles compleet volgeboekt, ze hadden alleen nog een paar tentplaatsen. Ook dachten ze dat alle hostels in de stad volgeboekt waren, maar om zeker te zijn wilden zij ze wel voor ons bellen. Bij de eerste twee hadden we pech, maar het derde hostel dat ze belden, genaamd Bazil’s Hostel, had nog wat plekken vrij. De mensen van de camping zeiden tegen de man van het hostel dat er vier meiden aankwamen, dus hield hij die plekken voor ons vrij. En een beter hostel konden wij ons op dat moment niet wensen. Het hostel zelf zag er heel gaaf uit en het had alle voorzieningen. Ook hadden wij een zes persoonskamer voor ons vieren. Totdat er een paar uur later een jongen uit Zweden binnenkwam die een van de bedden in onze kamer had. Ach helemaal prima, zo konden wij even wat verhalen uitwisselen en hij gaf ons nog een paar tips voor de rest van onze trip. Ook hadden we even aan de baas van het hostel gevraagd wat er in de buurt te doen was. Hij begon met surflessen, helaas hadden we daar geen tijd voor, maar hij liet ons ook nog een paar andere dingen zien wat we konden bezoeken. Dus met dat als inspiratie begonnen we de avond naast flink wat kaarspellen spelen, een beetje een plan uit te zetten wat we de volgende dagen wilden doen en waar we welke dag ongeveer wilden overnachten. We wilden zeer flexibel blijven, want je weet nooit wat je onderweg tegenkomt, maar een beetje een plan wilden we wel hebben. Zo wisten we dat we met oud en nieuw bij Queenstown wilden zijn en aangezien heel Nieuw Zeeland dat wilt, zou het daar aardig druk worden. Daarom wilden we er minstens al de dertigste zijn, omdat we nog geen slaapplaats hadden. Toen andere mensen dat hoorden verklaarden ze ons voor gek, want iedereen zei dat we nooit meer een slaapplaats zouden krijgen. Ach we zouden wel zien en wij zijn nog jong dus een nachtje in de auto zouden we ook wel kunnen overleven. Gelukkig genoten we die nacht nog van echte bedden.

Nu was dag drie van de roadtrip aangebroken. Lieke en ik hadden de dag ervoor een foto van een gave waterval gezien in het hostel, dus hadden we de eigenaar gevraagd waar dat was. Dat was onze eerste stop die dag. In plaats van naar het zuiden, waar we die dag heen zouden rijden, reden we eerst naar het noorden voor de waterval. De waterval was onderdeel van de Charming Creek Walkway. Er stonden een paar borden waarop aangegeven stond waar het was, maar het was niet zo heel duidelijk. We wisten in ieder geval dat we naar Seddonville moesten rijden, want dat had de hoteleigenaar gezegd. Na veel grindwegen kwamen we aan bij een gebouw wat ook een soort van hostel was. Dit leek naar ons idee wel de juiste plek volgens de omschrijving van de hostel eigenaar. Binnen gingen we even vragen waar we heen moesten en toen zeiden ze dit niet de juiste plek was, maar dat we wat zuidelijker moesten zijn. Dus wij die hele grindweg weer terugrijden en naar de volgende grindweg. Daar zagen wij weer borden staan, dus wisten dat we juist zaten. Nou is het mooie dat het hier is toegestaan om 100 km/u te rijden op de grindwegen want eigenlijk op alle wegen buiten steden en dorpen mag dat, harder mag trouwens niet. Echter door alle grind en de enorm veel bochten, wil je niet harder dan iets van 30km/u rijden, dat gaat dus niet heel snel. Uiteindelijk bereikten we het begin van de wandeling rond elf uur, terwijl we rond half tien waren vertrokken vanuit Westport en maar iets van 50 minuten rijden zou moeten zijn. Ach ja, we waren er en daar ging het om. De eigenaar van de hostel had gezegd dat het ongeveer een uur heen en een uur terug zou zijn, dus dat was wel te doen. De weg ernaartoe was ook erg leuk, had hij gezegd. Echter toen we eenmaal begonnen te lopen was het niet zo spectaculair en na iets meer dan een half uur vroegen we aan mensen die van de andere kant kwamen, hoe lang het nog naar de waterval was. Wij verwachtten natuurlijk een half uur als antwoord, deze mensen zeiden echter iets meer dan anderhalf uur. Bleek dus dat de totale walkway 6 uur was (heen en terug) en dat we blijkbaar aan de verkeerde kant waren begonnen waardoor de waterval niet een uur heen was, maar twee. Aangezien het al bijna lunchtijd was en wij geen lunch hadden meegenomen omdat we uitgingen van een twee uur durende wandeling en een vier uur durende wandeling te lang zou zijn met wat we verder nog wilden doen, besloten we om, nadat we nog een stukje verder hadden gelopen, om te keren. Nou dit was me een succes… Ach we zijn in Nieuw Zeeland er hier zijn nog veel meer mooie watervallen, dus zo erg was het niet. En ondanks dat de wandeling niet super mooi was, was het wel gezellig.

Eenmaal bij de auto aangekomen, na de lunch, gingen we weer terug naar Westport en reden we door naar Cape Foulwind. We zijn daar naar de vuurtoren gelopen en naar een kolonie zeehonden. Op de rotsen lagen echt een hoop zeehonden met baby’s.

Daarna reden we door naar de Punakaiki. Deze hele weg langs de westkust is direct naast de zee. En deze dag was het ook nog eens een erg zonnige, wat prachtige uitzichten opleverde. Een paar keer zijn we dan ook gestopt om van het uitzicht te genieten.

Eenmaal in Punakaiki aangekomen gingen we daar naar de Pancake Rocks. Hier was het flink druk. De gehele weg langs de westkust kom je eigenlijk niet zoveel mensen tegen, het is best uitgestorven als je daar rijdt, maar eenmaal bij zo’n toeristische attractie is het een drukte van belang. Maar dat kan ik me ook wel voorstellen, want de Pancake Rocks zijn erg gaaf om te zien. Wij waren er met vloed, wat nog spectaculairder is dan met eb, want met vloed is het water zo hoog dat het met veel geweld door de rosten komt. Dit leverde spectaculaire beelden op!

Daarna reden we door naar Greymouth waar we even inkopen gingen doen. De volgende stop was bij Glow Worm Dell in Hokitika.

Helaas waren we hier toen het nog licht was, dus veel zagen we niet. Heel langzaam aan begon het wel al te schemeren, maar we moesten door. Dus besloten we het begin van de schemering even verder bij een sunsetpoint te kijken. Hier stond ook een oude boot. Na even van het uitzicht te hebben genoten en een fotoshoot op de boot, reden we weer verder, met nog een beetje daglicht.

Na een korte pauze in Harihari zagen wij even verder bergen met sneeuw. Het was de eerste sneeuw die wij sinds tijden hadden gezien, want het is hier natuurlijk zomer. Dus we stopte even langs de kant van de weg om wat foto’s te maken. Omdat de state highway toch uitgestorven was en je naar beide kanten heel ver kon kijken, besloten we even wat energie kwijt te raken door rond te rennen en wat sprongen te maken op de weg. Dat gaf en erg gek gevoel, omdat we omringt waren door geweldige bergen, er niemand in de wijde omgeving te bekennen was, maar we in principe midden op een snelweg stonden. Wij voelden ons vier kleine mensen in the middle of nowhere.

(eerste sneeuw!)

Het begon al later te worden, dus we wilden op zoek naar een camping. Het doel was ergens in de buurt van de Franz Josef gletsjer, want daar wilden we de volgende dag heen. We wisten dat er iets eerder een DOC camping zou zijn. Door heel Nieuw Zeeland zijn DOC campings verspreidt. Deze zijn gerangschikt van basic (gratis met alleen een toilet en water dat je niet kan drinken, als je geluk hebt zit je aan een meertje als douche, maar dat betekend ook dat er zandvliegen zijn) tot serviced campsites (18 dollars, toilets, drinkwater, warme douches, keuken en afvalbakken). En je hebt nog drie andere die daar tussenin zitten. Op zulke campings is bijna altijd wel plek en het is erg gemakkelijk als je weet dat je altijd laat aankomt. Dat was deze dag ook het geval, want het was al donker en we konden de camping eigenlijk niet vinden. Het zou er een aan een meer zijn, dus een beetje bang voor de zandvliegen waren we wel, maar het was beter dan niets. Na een tijd rondgedwaald te hebben kwamen we aan in Okarito Lagoon en daar hadden ze een camping! Het was niet de camping die we zochten, want er was geen meer te bekennen, maar we konden de tent op een veld naast de camping opzetten en de camping had een beschutte keuken, dus wij waren gelukkig. Uiteindelijk om tien uur zaten we dan aan ons avondeten. Toevallig waren er op dat moment ook drie Duitse jongens in de keuken en een daarvan kende Anja van een feest uit Duitsland, wat is het toch een kleine wereld.

De volgende dag, dag vier van onze trip, werd ik wakker omdat de andere meiden zeer druk in de tent bezig waren. Wat bleek, wij dachten geen last te zullen hebben van de zandvliegen, omdat we niet naast water zaten, maar de gehele buitentent zat onder de zandvliegen. Lieke had zichzelf helemaal ingepakt met een jas, sjaal, muts enzo, omdat ze de buitentent van de binnentent wilde halen, maar niet gestoken wilde worden. Zodra de buitentent weg was, was ook de helft van de zandvliegen weg. In recordtempo hebben we daarna ook de rest van de tent afgebroken en opgeruimd en daarna zijn we weggereden.

Ontbijten tussen de zandvliegen zagen we niet zo zitten, dus gingen we ontbijten in Franz Josef, met een geweldig uitzicht op de bergen.

Daarna hebben we even door Franz Josef gelopen, waarna we besloten om de wandeling naar de Franz Josef gletsjer te maken. Het was een wandeling van anderhalf uur return, waarbij je op zijn dichts 750 meter van de gletsjer vandaan kon zijn. Deze tijd en het aantal meter veranderen ze elke dag, want door de jaren heen veranderd te gletsjer veel. Er stond een foto van hoe de gletsjer er in 2008 uitzag, en daarop zie je dat de gletsjer een heel stuk dichterbij was, eigenlijk heel erg zonde.

Je kunt nu ook nauwelijks de gletsjer te voet bereiken, maar eigenlijk alle tours zijn met de helikopter.

Daarna reden we naar Fox Glacier en daar hebben we ook de wandeling naar de gletsjer gemaakt. Dit was een uur return en dan stond je 450 meter van de gletsjer vandaan. Ook hier kon je de gletsjer eigenlijk alleen maar met de helikopter bereiken. Heel raar om te bedenken dat mijn ouders in 1993 daar wel naartoe zijn gelopen en dat ze toen eigenlijk een hele andere gletsjer hebben gezien. Echter waren de gletsjers nog steeds heel mooi en ook de weg ernaartoe was gaaf om te lopen. Ik had al twee keer in mijn leven een gletsjers gezien en op ze gelopen. Je zag veel overeenkomsten in het beeld van de gletsjer en de omgeving, maar toch heeft elke gletsjer wel iets unieks en was het ook gaaf om deze twee te zien!

Na de gletsjers reden we door naar Matheson Lake, het beroemde ‘mirror lake’. Helaas was er niets te zien toen wij er waren, want bij het kleinste beetje wind is er stroming in het water wat ervoor zorgt dat er geen spiegel is te zien. De grootste kans op het beste resultaat heb je bij zonsopgang of ondergang, dan kan je een perfecte weerspiegeling van de twee hoogste bergen, Mount Cook en Mount Tasman, in het water zien. Wij konden zelfs niet eens te toppen van de bergen in het echt zien, laat staan de weerspiegeling in het water. Maar het was leuk om daar ook geweest te zijn.

Na daar een beetje te hebben rondgelopen zijn we weer verder gereden naar het zuiden. Even voor Haast hebben we even pauze gehouden bij Knight points Lookout. Hier waren echter zoveel zandvliegen dat we al snel de auto in zijn gevlucht en zijn doorgereden.

Daarna reden we via Haast naar Makaroa om daar een camping te zoeken. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt en uitgestapt bij wat uitzichtpunten op geweldige bergen en bij de fantail falls.

Het was een weg die slingerend door de meest geweldige natuur ging en ondanks dat het al laat werd en we geen geplande slaapplaats hadden, was het zeker een genot om daar te rijden. Iets voor Makaroa vonden we een kleine camping, die voor maar 13 dollar per persoon precies voldeed aan alles wat we nodig hadden. Het was een camping, café en tankstation ineen, genaamd Makaroa country café, gerund door een echtpaar. We konden onze tent in, wat voor ons leek, hun achtertuin opzetten en de camping zelf lag midden in de bergen waardoor je het gevoel had dat je met je tent in the middle of nowhere in de bergen aan het kamperen was. Verder hadden we beschikking tot een keuken, heerlijke warme douches en toiletten enzo. De mensen waren zelf ook heel aardig en toen ze hoorden dat we nog geen camping of hostel hadden voor in Queenstown tijdens nieuwe jaar, begonnen super bezorgd tips te geven. Ze gaven ons drie campings in de buurt van Queenstown waarvan ze zeiden dat we daar eigenlijk nog de enigste kans hadden op een plek. Ook zeiden ze dat we echt een concreter plan voor de volgende dagen moesten maken, omdat het zo druk zou worden rond Queenstown en dat plan wilden ze graag horen voordat we de volgende dag verder gingen. Zo zouden ze eventueel nog wat tips aan ons plan toe kunnen voegen. Tijdens het koken waren daar ook twee andere Duitsers die precies de andere kant op gingen, dus met hen hebben we redelijk wat verhalen uitgewisseld en elkaar tips gegeven over wat zeker de moeite waard is om wel of niet te zien.

Dan de volgende dag werden we heerlijk wakker in de bergen. Het eerste wat we zagen toen we de tent uitkwamen, was de zon die net boven de bergen uitkomt, een strakblauwe lucht en beetje sneeuw en we voelden een zeer zomerse temperatuur. Beter wakker worden kan eigenlijk niet.

Nadat we de aardige mensen van de camping gedag hebben gezegd en we hen enorm hebben bedankt voor hun hulp, reden we een stukje terug op de highway naar de Blue Pools. De dag ervoor was het te laat om daar nog heen te gaan, maar we wilden ze wel graag zien. En het was het waard ook, want wat zag het er geweldig mooi uit.

Na deze stop gingen we door naar Wanaka. Om daar vanuit Makaroa te komen, rijd je langs twee meren. Dit waren Lake Wanaka en Lake Hawea. Deze dag was het een super mooie dag, dus deze meren lagen er geweldig. Een keer stoppen langs de weg, om even wat foto’s te maken, konden we dus ook niet weerstaan.

Eenmaal in Wanaka aangekomen wilden we gewoon even wat boodschappen doen. Dat ‘gewoon’ echter paste niet zo goed bij de situatie, want was wat het daar enorm druk. Iedereen die van het noorden naar Queenstown ging, kwam door Wanaka. Ook was er tussen Queenstown en Wanka een festival tijdens die dagen waar veel mensen naar toe gingen. Aan het meer in Wanaka hebben we even geluncht voordat we verder gingen richting Queenstown.

Na twee uur weer door prachtige bergen te hebben gereden, kwamen we dan in Queenstown op de camping aan, zonder verkeer had dit in een uur en 20 minuten gekund. Onderweg hebben we nog een kwartiertje gestopt bij een Chain Bay, waar we een geweldig uitzicht over de bergen hadden, en heel in de verte konden we Queenstown zien liggen.

De camping waar we heen wilden, die de mevrouw van de afgelopen camping had doorgegeven, lag ongeveer een kwartier van Queenstown vandaan in de richting van Glenorchy. Het was weer en DOC camping aan, nu aan Lake Wakatipu met alleen een klein toiletgebouw. Dit was echter onze enige kans op een campingplaats. Gelukkig waren er nog een paar plaatsen vrij, dus konden wij onze tent opzetten. Er was nog een vrij lege plaats op een best wel perfecte plek op de camping, alleen stond er een jongen die een plek vrijhield voor wat vrienden van hen. Onze tent was echter niet zo groot, dus konden wij hem joinen op die plek. Hij vertelde dat hij hier vorig jaar ook was geweest met nieuw jaar en dat toen rond de tijd dat wij nu waren aangekomen eigenlijk alle goede plekken al vol waren. We hadden dus enorm geluk gehad met de plek!

Na het uitpakken en opzetten van de tent, waarbij we flink wat haringen hebben krom geslagen omdat de grond zo hard was, gingen we Queenstown in. We wilden een booking doen voor een trip naar Milford Sound voor de volgende dag. Nadat we de trip hadden geboekt hebben we even in Queenstown rondgewandeld door de Queenstown Gardens enzo en een ijsje gehaald bij de bekende Ferg ijszaak. Queenstown is een stadje midden tussen de bergen met een strand aan het meer, wat alles bij elkaar echt een geweldig beeld geeft. Ook was het een super mooie dag, dus genoten hebben we zeker.

Later terug op de camping waren de vrienden van de buurjongen gekomen, dus hebben we daar even wat verhalen mee uitgewisseld het was een hele gezellige groep. Na weer even te hebben gekaart, de hele vakantie speelden we jokeren en we hielden de score bij want de winnaar zou een klein cadeautje krijgen, zijn we niet al te laat gaan slapen want de volgende dag moesten we om half zes opstaan.

Nadat we de volgende dag om half zes waren opgestaan en een snel ontbijt in de auto (ja hoor ook hier waren de zandvliegen weer gezellig aanwezig, gingen we op weg naar Queenstown. Vanuit daar hadden we met Real Journeys de trip naar Milford Sound. Wij hadden de auto net iets uit het centrum geparkeerd, want daar was het gratis parkeren. Het was goed dat wij ’s ochtends al de auto moesten parkeren, want die avond met nieuw jaar zou alles compleet vol staan. En om midden in de nacht nog heel ver naar de auto te moeten lopen, hadden we geen zin in. Het was vier uur rijden (zonder te stoppen) van Queenstown naar Milford sound. Wij gingen echter met de bus van Real Journeys en die bus stopte onderweg nog een paar keer op uitzichtpunten en in interessante dorpjes. De eerste stop na Queenstown was in Garston, dit is het dorpje dat het verst van alle zeeën ligt rond Nieuw Zeeland (most inland settlement). Daarna stopten we in Te Anau, waar we een best wel lange stop hadden. Te Anau is een soort van het toegangsstadje tot Milford Sound. Hier kwamen ook wat meer mensen in de bus, omdat de officiele trip vanaf hier begon.

Toen we hier uiteindelijk vertrokken ware we al drie uur onderweg. De volgende stop was bij een mirror lake.Het was echter aan het regenen, dus ook hier konden we niets zien.

Het weer werd trouwens steeds slechter, dus we waren een beetje bang dat we in Milford Sounds niets zouden gaan zien, want er was veel mist. Daarna hadden we nog een stop bij Knobs Flat en bij een veld vol lupines. Maar de helft van de mensen in de bus ging daar naar buiten omdat het zo aan het regenen was.

De bus had echter een glazen dak en natuurlijk normale ramen, dus vanuit de bus kon je ook wel veel zien.

Verder hadden we nog een stop bij Monkey Creek, waar we een Kea op de weg tegenkwamen. Deze papegaai was totaal niet bang voor mensen.

Na zo’n 270 kilometer te hebben gereden, kwamen we aan bij de Homer Tunnel. Van te voren hadden we al door geweldige bergen gereden met hier en daar een mooie waterval die naar beneden kwam donderen en iedereen was aan het genieten van het uitzicht, maar zodra we deze tunnel uitkwamen, konden wij onze ogen niet geloven. We dachten dat we al veel watervallen hadden gezien, maar waar we nu uitkwamen wordt ook niet voor niets ‘the valley of a thousand waterfalls’ genoemd, want dat was te zien. Een dal vol met geweldige watervallen, en omdat het regende waren er alleen maar meer watervallen dan normaal.

Vanaf het begin van de dal was het nog 18 kilometer langs watervallen naar Milford Sound. Daar aangekomen hadden we weer even een pauze en daarna gingen we een mega zeilboot op. We stonden eerst buiten onder een overkapping, want het regende flink. Echter als je binnen ging zitten kon je totaal niets zien en als je eenmaal door Milford Sound heenvoer moet je er ook iets van meekrijgen. Wij dachten dat we gewoon pech hadden met de dag, voornamelijk regen en alleen maar grijze wolken en mist. Echter de man die op de boot informatie gaf (hij heette Forrest wat wel hilarisch was omdat hij ook vertelde over de bossen in de omgeving), zei dat het een perfecte dag was. Het begon inderdaad grijs, mistig en regenachtig, maar de mist verdween langzaam dus we konden wel veel zien. De regen hield af en toe ook even op, het was niet aan het stormen en dit zorgde er alleen maar voor dat wij veel meer watervallen dan normaal konden zien. We zagen natuurlijk de permanente watervallen als Stirling Falls en Lady Bowen Falls, maar omdat het zo regende zagen we er nog honderden meer en was ook een van de hoogste watervallen van Nieuw Zeeland te zien (een ruime 700 meter). Forrest vertelde dat de beste manier om deze waterval te zien was door achterwaarts over de reling te hangen en dan van onderen omhoog naar de waterval te kijken. Natuurlijk moesten wij dat ook even proberen en dat gaf een geweldig beeld! We voeren ook een stukje het fjord uit, de Tasman zee op. Wij stonden op het tweede dek helemaal vooraan en dit was echt een geweldige plek om te staan toen de boot met heel veel vaart over de enorme golven ging. Op de terugweg hebben we ook nog zeehonden gezien en een aantal keer is de boot half in een waterval gevaren, zodat we niet alleen de watervallen konden zien, maar ook voelen. Ach nat waren we toch al door de regen, dus dat deerde niet. Vooral Lieke en ik hebben het langst van iedereen op de buiten gestaan, tja wij als echte Nederlanders zijn wel wat regen gewend. Dit gedeelte van Nieuw Zeeland, Fiordland en met name Milford Sound is ook het natste gebied van Nieuw Zeeland met per jaar gemiddelde 6,5 duizend millimeter regen, nou dat hebben we gevoeld.

Na deze geweldige boottoer van ongeveer twee en een half uur, gingen we weer terug naar de bus en op weg naar Queenstown. We hadden nu maar een stop onderweg, alleen in Te Anau om wat mensen af te zetten. Nou dat was het plan de buschauffeur eigenlijk, maar helaas was er onderweg een ongeluk gebeurd, waardoor we een half uur stil stonden, toen konden we ook de bus uit. Toen we even later langs de plek van het ongeluk reden, zagen we een auto op de kop, in de bosjes aan de andere kant van het hek dat de weg en de bosjes van elkaar scheidt, liggen. Daar was iets goed mis gegaan. De buschauffeur vertelde dat haast niemand zo’n ongeluk overleeft en dat dit heel simpel kan gebeuren als je te hard door de bochten gaat, even een extra waarschuwing dat je hier met deze gekke wegen echt moet oppassen met rijden. Uiteindelijk kwamen we iets na half 9 in Queenstown aan en moesten we nog avondeten. In Nieuw Zeeland staat Queenstown bekend om zijn Ferg burger en eigenlijk wilden wij die ook wel proberen (Judi en ik dan de vegetarische versie). Deze burger is echter zo bekend, dat er altijd een enorme rij staat. Ook moesten wij nog terug naar de auto om wat spullen weg te leggen die we die avond niet nodig zouden hebben. Dus besloten we dat Lieke en ik naar de auto gingen lopen, terwijl Anja en Judi in de rij gingen staan en de burgers gingen bestellen. Toen Lieke en ik rond kwart voor tien terugkwamen, waren de burgers al besteld, maar werden ze nog gemaakt. Om tien uur konden we dan eindelijk genieten van deze burger waar Anja en Judi een uur voor in de rij hadden gestaan. De burger was wel erg lekker, maar we hadden ook wel enorme honger.

Daarna zijn we naar het strand aan Lake Wakatipu, van waar we het vuurwerk met Nieuw Jaar wilden zien. Volgens veel Nieuw Zeelanders is Queenstown ‘the place to be’ met oud en nieuw. Het is in principe gewoon een grote party. Om ook het centrum in te komen moet je door een tassencontrole, want ze zijn enorm strikt met alcohol, 24 uur alcohol ban. Ook mag je zelf geen vuurwerk afsteken, maar zou er een vuurwerkshow boven het meer worden gegeven. Wij zaten dus op strand met perfect uitzicht op het meer en achter ons stond een DJ er een groot feest van te maken. Anja had contact met wat meiden van onze oriëntatie die ook in Queenstown waren, dus die kwamen even later bij ons zitten. Al vrij snel kon het aftellen beginnen. Er hing een grote klok boven de kade, dus met iedereen in Queenstown telden we af. Op dat moment verwachtten wij een grote vuurwerk show en ja, er was vuurwerk en het was mooi, maar na vijf minuten was het afgelopen en dat was al het vuurwerk voor de hele avond. Ik hoorde later dat het in Auckland zelfs maar iets van drie minuten was, dat viel wel flink tegen. Iedereen wenste elkaar een gelukkig nieuw jaar, ook een hoop vreemde mensen, maar dat was alleen maar gezellig. Ondertussen moesten de mensen in Nederland nog twaalf uur wachten tot 2017, dus ik kon alvast vertellen hoe 2017 eruit zag. Omdat we op het strand waren, waren er veel mensen die het leuk vonden om een nieuwjaarsduik te doen. Wij hebben erg genoten van mensen die spontaan het water ingingen of het water door vrienden werden ingeduwd. Daarna hadden we een erg gezellige avond in het feestende Queenstown met allemaal optredens in de stad. Op een bepaalde manier voelde het totaal niet als nieuwjaar, maar meer als een groot zomerfeest, want iedereen liep natuurlijk de hele nacht met super zomerse kleren, het was gewoon twintig graden. Het was zeker wel een hele bijzondere manier om het nieuwe jaar in te gaan, eentje die ik nooit zal vergeten!

Wat we de eerste dagen in 2017 de rest van de trip hebben gedaan komt in mijn volgende update, want deze update is al ontzettend lang en meer tekst in een update wil ik jullie niet aandoen. Ik hoop snel de rest van de reis naar het Zuidereiland erop te zetten, maar ik had ook verwacht dat ik deze update eerder dan bijna twee maanden na dato, dus je weet maar nooit :).

Laatste update van 2016

Aangezien ik vanaf vandaag tot zondag met de jongste twee kinderen en hun moeder naar het vakantiehuis van haar broer ga en direct daarna mijn reis naar het Zuidereiland begint, is dit mijn laatste update van 2016.

Na de vorige update had ik een vrij rustige week. Langzamerhand liepen de activiteiten van de kinderen na school naar hun einde. Zo had de oudste deze week al geen basketbal meer. Ook merkte je vanuit de school dat de zomervakantie naderde, want ze hadden allemaal leuke activiteiten. Zo moesten we de donderdag iets bakken, zodat de kinderen dit in de lunchpauze aan elkaar en de docenten konden verkopen voor een ‘golden coin’ (1 of 2 dollar). Dit geld werd verzameld voor goede doelen. Ook mochten de kinderen, tegen betaling van 1 dollar, zelf kiezen wat voor kleren ze die dag droegen, dus geen schooluniform voor een dag, dit heet hier ‘mufti day’. Dus de donderdag middag heb ik de hele middag cupcakes lopen bakken en versieren met de kinderen.

Het weekend daarop was weer een gaaf weekend, want samen met vier andere au pairs ging ik de zaterdagavond naar het concert van Coldplay! Het concert was in het Mount Smart Stadium, de thuisbasis voor het Rugby League team New Zealand Warriors. Het is een open stadium waar 47.000 mensen inkunnen, het was echter niet uitverkocht. Daar maakten wij gretig gebruik van, want tussen de plaatsen die op ons ticket stonden en het midden van het podium stond een paal, dus hebben wij een stuk betere plekken gevonden waar geen mensen zaten. Het open stadium in combinatie met de heldere hemel waarin de zon verdween en de maan en sterren tevoorschijn kwamen en dat in combinatie met deze band was gewoonweg geweldig. Iedereen had een soort van armband gekregen, die op het ritme van de muziek licht gaf in verschillende kleuren, en dit had ook een super mooi effect in het donker. Echt een avond om van te genieten! Na het concert sliepen wij met z’n allen in het huis van de au pair die het dichtst bij het stadion woonde. We hadden op de heenweg de auto bij een treinstation geparkeerd en vandaaruit de trein genomen. Toen wij echter weer terug met de trein wilden gaan, was er zo’n enorme rij voor de trein, dat wij maar besloten om een half uur naar de auto te liepen. En dat was een goede keuze, want familie van het gastgezin waar wij sliepen, die daar ook sliep, had wel gewacht op de trein en was bijna een uur later thuis. Auckland is gewoon geen topper wat betreft vervoer. Maar dat kon zeker de napret van het concert drukken, want was dat een geweldig concert!

De zondag heb ik de een na laatste wedstrijd Flippa Ball van de oudste jongen gezien, de halve finale. Die hadden ze gewonnen, dus een week later mochten ze de finale spelen! Het was die dag super lekker weer, dus de rest van de dag hebben we een beetje buiten rondgehangen. De oudste had alvast voor kerstmis een basketbal ring gekregen en die hebben ze dat weekend aan het balkon bevestigd, dus wilde hij graag wat potjes basketbal tegen mij spelen.

De week daarna had ik weer veel leuke dingen gedurende de dag gepland. Twee keer geluncht met wat vrienden, natuurlijk hardlopen op maandag en met een andere au pair ben ik op zoek gegaan naar wat geocaches hier in de buurt. Dat is de manier om bijzondere plekken te vinden, met geweldige uitzichten over Auckland waar je uit jezelf niet zo snel zou komen.

Ook na school en ’s avonds was weer lekker druk. Op maandag was de gebruikelijk zwemles en tennistraining van de kinderen. Dinsdagavond hadden we de coffee group van de au pair organisatie in het centrum, hier ben ik met wat meiden uit mijn suburb heengegaan. Woensdag was er na school een picknick en kerstoptreden van de kinderen op school. Het was super leuk om al die kinderen kerstliedjes te zien zingen. ’s Avonds hadden we de coffee group met de meiden van de suburb op het strand. Tot half elf ’s avonds hebben wij daar buiten op het strand gezeten, genietend van het uitzicht van de zee en de opkomende maan. De vrijdagavond had ik ook een relaxte avond, alleen nu een filmavond bij een vriendin thuis.

De donderdag in de avond nam de oma van de kinderen mij mee naar een straat in Ponsonby, Franklin Road. In de maand voor kerst zijn bijna alle huizen in deze straat versierd met kerstverlichting. Het huis tegenover ons huis is ook helemaal versierd met kerstverlichting en van binnen lijkt het bijna alsof je een kerstwinkel inkomt en hier leven de mensen! De vrouw die daar woont vertelde mij dat ze meestal begin november beginnen met het versieren van het huis van binnen en van buiten. Elk jaar als ze op vakantie gaan naar een ander land, komen ze wel minstens een keer in een kerstwinkel en zo hebben ze kerstsouvenirs uit alle landen. In Franklin Road weet ik niet of het er van binnen ook zo gaaf uitziet, want wij reden gewoon door de straat, maar van buiten is het heel bijzonder. Rond kerst is het ook een algemene toeristische attractie. Zo zie je maar weer dat kerst hier toch iets uitgebreider wordt gevierd dan in Nederland.

Het weekend stond voor mij ook in het teken van kerst. Zaterdagochtend en middag ben ik met twee au pairs het centrum van Auckland ingegaan en hebben we kerstcadeaus voor onze families gekocht. We waren er vrij vroeg bij, dus het was nog niet zo druk in de straten, maar als je nu het centrum in zou gaan, is er waarschijnlijk geen doorkomen aan met alle mensen die kerstinkopen doen. Het is altijd al heel druk in de straten van het centrum. Dit geeft een super mooi beeld als de voetgangers lichten op groen gaan. Op een kruispunt gaan namelijk alle voetgangerslichten tegelijk op groen. Als je dus schuin moet oversteken doe je dat in een keer en steek je niet twee straten over. Omdat er altijd zoveel mensen zijn, zie je dus een wirwar van mensen die alle kanten op gaan, zodra het voetgangerslicht groen wordt. Dat is wel even anders dan de kruispunten in Velp of Arnhem. Maar tussen deze toch wel chaos van mensen zijn wij na de gehele winkelstraat een aantal keer te hebben doorgelopen, bijna allemaal geslaagd. Het blijft toch lastig om kerstcadeaus te kopen voor mensen die je niet veel langer dan twee en een halve maand kent.

Daarna ben ik doorgegaan met wat andere au pairs van onze organisatie naar een kerstfestival in een park in Auckland. Om zeven uur zou het beginnen, maar wij hadden te horen gekregen dat je er minstens twee uur van te voren moest zijn, wilde je een goede plek hebben. Het was echter flink aan het regenen, dus besloten we om nog een uur binnen te wachten op de plek waar we om kwart voor vijf verzamelden. Toen we om zes uur richting het festival terrein liepen, was het nog helemaal niet zo druk, dus stationeerden wij onszelf onder paraplu’s vrij vooraan. Even later kwam er echter een man naar ons toe die vroeg of wij dichter bij het podium wilden gaan zitten, omdat dat beter overkwam op de camera’s. Nou dat wilden wij wel, dus kregen wij gratis VIP tickets, voor recht voor het podium. Om zeven uur, dus precies toen het begon, klaarde het op en de rest van de avond hadden we een heldere hemel boven ons. De eerste helft van het programma zongen ze allemaal kerstliedjes. Dus onder een stralende zon, terwijl iedereen daar in een T-shirt zat, zongen ze onder andere over winter en sneeuw, een super rare combinatie. De tweede helft zongen ze eigen nummers en covers van bekende nummers. Het waren allemaal super bekende Nieuw Zeelandse zangers, maar wij buitenlanders, kenden er haast niemand van. Ik had de naam van een van de zangers wel eens gehoord, maar daar bleef het ook bij. Al met al was het een super gezellige avond, die werd afgesloten met enorm spectaculair vuurwerk.

De zondag was weer een rustige dag waarop ik de finale van Flippa Ball van de oudste heb gezien, die hebben ze helaas verloren maar ze zijn nog steeds tweede. In de avond kwamen wat vrienden van de familie op bezoek en ik heb weer veel gebasketbald met de oudste. De basket hier hangt iets lager dan die zou moeten hangen en dat heeft als resultaat dat ik bijna alle schoten met gemak raak. Omdat hij nog maar tien jaar is en nog maar een jaartje basketbalt heeft hij het gevoel dat ik echt een pro ben en dat ziet hij als een enorme uitdaging om tegen te spelen. Maar toch zie ik in de weken dat ik nu hier ben, dat hij beter wordt en dat is zo mooi om te zien.

En dan komen we aan bij vorige week. Weer een week met heerlijk weer en een hoop leuke activiteiten. Maandagochtend begon weer met ons gebruikelijke rondje hardlopen, dit maal liep er ook een andere au pair mee, dus waren we met z’n drieën. Na het hardlopen ging ik samen met mijn buurmeisje naar het centrum van onze suburb om de laatste kerstcadeaus te halen. En nu twee weken voor kerst had ik al alle cadeaus!

In de rest van de week heb ik twee keer een avond met vrienden aan het strand gezeten. Het is zulk lekker weer daarvoor en zeer ontspannend nadat je een dag met kinderen hebt gewerkt. Een van de twee keer was het een afscheidsfeest, omdat een au pair uit onze suburb binnenkort naar Australie vertrekt, naar een nieuwe familie. Het is heel raar om al afscheid te moeten nemen van mensen, terwijl ik het gevoel heb dat ik hier nog maar net ben. Verder heb ik een keer geluncht met de oma van de kinderen, waarbij zij mij ook een hele tour door een andere suburb van Auckland gaf. Ook heb ik een dag aan het meer gezeten en op vrijdag moest de koffer van de kinderen weer ingepakt zijn, omdat ze weer het weekend met de vader gingen doorbrengen. Echter deze vrijdag waren ze al om twaalf uur klaar met school, omdat het de laatste dag voor de zomervakantie was. Dus al rond 1 uur pikte de vader de kinderen op en had ik een heerlijke vrije middag. Een goede start van weer een geweldig weekend.

Zaterdag ging ik namelijk met een andere Nederlander en twee Duitse meiden (dit keer niet allemaal au pairs) richting het noorden. De eerste stop was bij een super gezellige markt in Matakana. Mensen van de wijde omtrek komen elke zaterdag op deze markt af. En dat kan ik mij voorstellen, want wat hangt daar een gezellige sfeer! Heel toevallig kwamen ook mijn hostkinderen en hun vader op deze markt af. Denk je eindelijk een rustig weekend te hebben zonder je hostkinderen in de buurt, kom je ze op jouw trip tegen. Toen wij even stonden te praten, bleek dat wij later op de dag ook dezelfde boottoer gingen doen, zij echter een uur later dan wij. De kinderen probeerden toen de vader over te halen om hun boottoer te verzetten naar dezelfde tijd als die wij hadden, maar hij vond dat ik wel wat rust verdiende en ik niet ook nog met de boottoer met de kinderen opgescheept zou zitten. Het zou ook te veel gedoe worden om hun tijd te veranderen, dus hebben we dat uiteindelijk niet gedaan. Na de markt gingen wij dus naar de plek waar de boottoer was. Dit was bij Goat Island. Dit is een marine reserve, dus vissen hier is verboden, wat als gevolg heeft dat er een hoop mooie vissen zitten. Met de boottoer gingen wij deze vissen spotten, want een deel van de bodem van de boot bestond uit glas, dus je kon gemakkelijk het water inkijken. Zo hebben wij een aantal pijlstaartroggen en adelaarsroggen gezien en nog een hoop andere vissen waarvan ik de namen eigenlijk al weer ben vergeten. We hadden een zeer enthousiaste schipper die ons enorm veel informatie gaf, maar het was te veel om allemaal in het Engels te kunnen onthouden. Het was in ieder geval een geweldige toer rond het eiland en ook het strand waarvandaan de boot vertrok was echt prachtig. Toen wij met de boot weer aankwamen, stonden mijn hostkinderen daar te wachten, omdat ze de boottoer na ons hadden. Toen ik van de boot afkwam, kwamen de jongste twee super enthousiast op mij afrennen en begonnen ze, terwijl ze mij beiden knuffelden, te vertellen hoe erg ze uitkeken naar de boottoer. Toen zij de boot opgingen hebben wij nog even op dit heerlijke strand gezeten en zijn we daarna doorgegaan naar het volgende strand waar we die dag heen wilden gaan. Dit was in Anchor Bay in Tawharanui Regional Park. Een strand misschien nog wel mooier dan het strand bij Goat Island. Omdat het zo’n heerlijk mooi strand was hebben wij hier de rest van de namiddag in het water gelegen, op rotsen geklommen, van rotsen af het water in gezwommen en gerelaxt op het super mooie strand. Het is namelijk de laatste dagen gemiddeld 21 graden Celsius, dus een prima temperatuur hiervoor. Na in het begin van de avond, met pijn in ons hart, afscheid te hebben genomen van dit geweldige strand, zijn we Mount Victoria in Devonport (een suburb van Auckland) opgegaan en hebben we hier met uitzicht op het centrum de zonsondergang gezien. We konden deze dag niet beter afsluiten!

De zondag viel een beetje in het niets bij deze zaterdag, maar je kunt natuurlijk niet altijd zo’n heerlijke dag hebben. Zondag heb ik namelijk een beetje spullen verzamelt voor de aankomende vakantie en met mijn buurmeisje in het centrum van onze suburb afgesproken. Even een dagje relaxen rondom het huis dus.

Na dit weekend moest ik nog twee dagen alleen met de kinderen werken en daarna komen we bij vandaag aan. Maandag rond twee uur bracht de vader de jongste twee kinderen terug naar huis van hun weekend. De oudste ging met hem mee naar Australië om daar kerst en oud en nieuw te vieren. Ik had dus een gezellig middagje met de vijf en zesjarige waarin we allemaal spelletjes in het rond het huis hebben gedaan.

Dinsdag had ik ze vanaf zeven uur ’s ochtends. Aangezien de au pair organisatie een kerstparty had georganiseerd in het Cornwall Park in Auckland, besloten we om daar heen te gaan. Het was weer een super mooie dag, dus een dagje naar het park kon prima. Een vriendin van mij die een straat verderop woont en hostkinderen heeft die op dezelfde school zitten als die van mij ging ook, dus wisten we zeker dat de kinderen andere kinderen kenden om mee te spelen. Dit was voor mij de eerste keer dat ik zelf de Harbour Bridge over moest rijden en aangezien het wegennetwerk van Auckland super chaotisch is, ben ik eerst drie keer verkeerd gereden voordat ik op de juiste plek in het park aankwam. Maar uiteindelijk bereikten we het park en konden de kinderen op de foto met de kerstman, nadat ze een cadeautje van hem hadden gekregen, ze hebben hun gezicht laten schminken en hebben een aantal touwtrekwedstrijden gedaan. Toen het georganiseerde gedeelte voorbij was, besloten ik en de au pair met kinderen van dezelfde school om even verderop in het park naar een speeltuin te gaan, waar de kinderen nog voor twee uur hebben gespeeld. Hier was ook een andere (Duitse) au pair met zijn hostkinderen, niet van onze organisatie en we kenden hem ook niet, maar de kinderen konden goed samen spelen en het was voor ons ook gezellig. Volgens mij is Auckland echt overladen met Duitse au pairs als je ziet hoe vaak je ze tegen komt.

Na al die tijd buiten te hebben gespeeld, waren de kinderen aardig moe, want toen ik met ze thuis aankwam, lagen ze beiden te slapen in de auto. Van die vermoeidheid was echter de rest van de dag niets meer te merken, maar daar hoefde ik gelukkig niet mee te dealen want onverwachts was de moeder eerder van werk teruggekomen, dus had ik vanaf drie uur een vrije middag. Die heb ik besteed aan de laatste dingen voor de vakanties gekocht en ingepakt.

’s Avonds ging ik met de kinderen, hun moeder en een vriendin van het meisje die bleef slapen, naar andere vrienden en met hen naar een huis dat compleet versierd was voor kerstmis. En het waren niet alleen een hoop lampjes, kerstmannen en rendieren in de tuin, maar de lampjes op een hoge neppe kerstboom vormden samen een sprekende kerstboom. Het was een grote show met onder andere kerstmuziek. Echt niet normaal hoeveel tijd en geld deze mensen hierin moeten steken, maar voor ons echt geweldig om te zien. Dit wekt toch wel een beetje het kerstgevoel op, dat ik in het algemeen niet echt heb, want het is zomer. We gaan straks barbecueën op kerstavond en ik ga twee weken op zomervakantie naar het Zuidereiland. Dit klinkt voor mij niet normaal om rond kerst te doen, maar het is wel een geweldige ervaring!

En omdat ik zometeen naar het vakantiehuis ga en vandaaruit direct doorga naar het Zuidereiland, zeg ik nu maar vast: ‘Fijne feestdagen en een gelukkig nieuw jaar allemaal!’.

Al twee maanden aan de andere kant van de wereld

Precies twee maanden en een dag geleden kwam mijn vliegtuig aan in Auckland. In de tussentijd heb ik zoveel gedaan, dat dit voor mij veel langer geleden dan twee maanden voelt. Toch voelt het ook weer als de dag van gisteren dat ik vertrok uit Nederland, wat gaat de tijd hier snel.

Sinds mijn vorige verhaal heb ik weer een aantal mooie weekenden gehad en vooral weer veel geweldige stranden bezocht, want het is hier bijna zomer, dus dat kan gewoon!

Het eerste weekend na het vorige verhaal ben ik de zaterdag met wat au pairs naar de Waitakere Ranges geweest. Dit is een gebied ten westen van Auckland. Hier hebben we de zwarte stranden, Piha en Karekare beach bezocht, de Karekare watervallen, het Arataki Visitor Centre en hebben we gewandeld naar de Fairy Falls. Om hier te mogen wandelen moesten wij eerst onze schoenen schoonmaken. Op sommige plaatsen in Nieuw Zeeland staan namelijk Kauri bomen. Deze bomen zijn de oudste bomen in Nieuw Zeeland en om die te beschermen moet iedereen die de bossen met Kauro bomen in gaat hun schoenen schoonmaken, zodat ze bomen niet kunnen besmetten met ziektes. Het leuke hier in Nieuw Zeeland als je wandelt is, dat iedereen je wilt helpen. Zo waren wij op zoek naar een bepaalt frame dat ergens in het gebied zou moeten staan, dus vroegen wij dat aan een aantal lokale mensen. Zij hebben ons niet alleen vertelt hoe wij daar moesten komen, maar ook allemaal tips gegeven over wat het nog meer waard was om in dit gebied te bezoeken. Even later toen wij op weg waren naar Karekare beach, kwam er een vrouw met een hond ons tegemoet en vroeg waar wij heen liepen. Toen wij vertelde dat wij naar Karekare beach liepen, begon ze helemaal te vertellen welke paadjes wij dan het beste konden nemen, omdat die het mooist waren. Zo hadden wij even een gezellig gesprek met deze vrouw, omdat zij het erg leuk vond om te weten waar wij vandaan kwamen. Dit bevestigd weer dat ongeveer iedereen hier in Nieuw Zeeland in is voor een praatje en je graag ongevraagd het beste advies geeft.

Dus na die dag een aantal mooie zwarte stranden en een hoop watervallen te hebben gezien en genoten te hebben van geweldig uitzicht, zou het die avond ook een mooie avond worden. Het was namelijk vijf november en dat wordt hier gevierd als Guy Fawkes Day. Door mijn hostkinderen werd aan mij verteld dat Nieuw Zeeland graag een tweede keer in het jaar legaal vuurwerk wilde afsteken, dus het verhaal van Guy Fawkes gebruikte als reden om er een feestelijke nacht van te maken. Het verhaal is dat Guy Fawkes samen met wat katholieken in het begin van de 17e eeuw het Engelse parlement wilden opblazen. Dit mislukte echter en om dit te vieren wordt er nu dus elk jaar op vijf november ’s avonds vuurwerk afgestoken.

Het plan voor mij die avond was eerst om na het dagje weg naar huis te gaan en dan met de kinderen en hun moeder mee te gaan als zij vuurwerk gingen afsteken. Het werd echter voor mij te laat om nog met hen mee te gaan, want zodra ik bij hen zou zijn aangekomen, zouden zij het vuurwerk al hebben afgestoken, omdat het anders te laat werd voor de kinderen. Tja dit heb je met het busverkeer in Nieuw Zeeland. Dus besloot ik om met een vriendin mee te gaan, die die dag ook mee was naar Waitakere Ranges. Zij woont twee minuten lopen vanaf Mount Wellington, dus hebben wij de rest van de avond genoten van het vuurwerk vanaf de top van Mount Wellington. Wij hadden het gevoel dat wij het meest geweldige uitzicht van iedereen hadden, want we hadden echt een super gaaf 360 graden uitzicht over heel Auckland, genieten dus.

De volgende dag ging ik met hetzelfde meisje en nog een andere au pair naar Mission Bay, waar we gewoon de hele dag met een picknick aan het strand hebben genoten van het lekkere weer.

’s Avonds ging ik met wat meiden uit mijn suburb en een suburb verderop naar een Night Market in Glenfield. Van half zes tot elf staan hier elke zondag mensen uit enorm veel verschillende landen hun speciale gerechten te koken. Een van de dingen die we daar hebben gegeten is een Japanse crêpe met vanille ijs, rode bonen, aardbeien en slagroom. Dit klinkt waarschijnlijk als een rare combinatie met de bonen, maar het smaakte echt fantastisch.

De week daarna was alweer de vijfde week dat ik met de kinderen werkte. Door de weeks heb ik niet zoveel tijd om leuke dingen met de kinderen te doen, vanwege al hun activiteiten na school. Op het moment dat zij op school zijn heb ik altijd vrije tijd van negen tot half drie, waarin ik meestal een uurtje iets aan het huishouden moet doen, de rest van de tijd heb ik voor mijzelf. Sinds een week hadden de buren ook een au pair, dus die maandag heb ik met haar afgesproken. De dinsdag ben ik samen met het buurmeisje en een andere au pair uit de buurt het centrum van onze suburb in gegaan. De woensdag heb ik geskyped met een vriendin uit Nederland. Op deze manier krijg ik de dagen van de week wel volgepland met allemaal leuke dingen. De dinsdag was trouwens ook mijn vader jarig en omdat de kinderen hem graag ook in het Nederlands wilden feliciteren hebben ze allemaal spraakberichten naar hem gestuurd waarin ze in het Nederlands dingen als ‘gefeliciteerd’ en ‘heb een fijne dag’ zeiden en ze sloten af met ‘slaap lekker’ omdat het voor hen tijd was om te gaan slapen. Vooral de jongste twee vinden het erg leuk om dingen in het Nederlands proberen te zeggen.

Omdat er steeds meer au pairs bij ons in de suburb komen, toen ik hier kwamen waren we in totaal met drie maar nu zijn het er al ongeveer tien, besloten wij om een keer in de week met de hele groep af te spreken. Door de organisatie wordt een keer in de maand een coffee group georganiseerd en ook in andere suburbs wordt een keer in de week een coffee group georganiseerd. Daar kunnen wij ook heen gaan, maar omdat we al met tien au pairs in onze eigen suburb zijn was het voor ons gemakkelijker om er zelf een te starten. Die eerste keer was het nog niet super lekker weer dus spraken we af in het winkelcentrum, want die is ’s avonds tot vrij laat open. Alle cafeetjes in onze suburb zijn namelijk ’s avonds helaas al gesloten. Daarom besloten we de week erna om toch maar met onze groep naar een suburb verderop te gaan en daar een café op te zoeken. Echter afgelopen week was het super lekker weer en toen zijn we naar het strand bij onze suburb gegaan. Helaas komt de zon bij dat strand op, dus konden we geen mooie zonsondergang zien, maar op een gegeven moment begon een groep mensen verderop vuurwerk af te steken. Dat samen met nog een beetje licht van de zon, waardoor we de vulkaan in de verte nog net konden zien en met allemaal lichtjes van kanoërs op het water, gaf dit een super mooi beeld.

Het weekend daarna had ik eigenlijk niet zoveel gepland. De zaterdagavond moest ik oppassen op de kinderen, dus een weekendtrip kon ik niet maken. De zaterdag heb ik vooral gespendeerd in en rond het huis met het meisje, want de beide jongens waren bij vrienden. De zondag ben ik met een andere au pair naar Bethells Beach gegaan. Met nagenoeg alle au pairs in Auckland hebben wij een groepsapp op whatsapp en zodra jij dat weekend niets te doen hebt, of als je een plek vrij hebt voor een trip dan kan je dat in de groepsapp sturen, zodat je met mensen dingen kan regelen. Zo heb ik ook deze au pair ontmoet, omdat we beiden nog niets voor deze zondag hadden gepland, dus besloten we om samen naar het strand te gaan. Een super handige manier dus om meer mensen hier te leren kennen :). Dit strand was net zoals Karekare en Piha een zwart strand. We zijn ergens wat rotsen opgeklommen en hebben de rest van de middag en begin van de avond genoten van het uitzicht. Dit was wel de goede kant waar de zon onderging dus het uitzicht was zeker niet verkeerd!

De volgende dag begon mijn ochtend met hardlopen. De au pair van de buren en ik waren tot de conclusie gekomen dat wij niet zoveel sportten, dus besloten wij om elke maandag te gaan hardlopen. Door de andere eetstructuur en het is in Nieuw Zeeland vrij gebruikelijk om veel te snacken, komen au pairs gemiddeld tien tot vijftien kilo aan. Om toch nog een beetje sportief bezig te zijn, zijn we die maandag ochtend begonnen met een rondje om een meer van een ruime zeven kilometer. Als je hier echter hardloopt is het wel wat zwaarder dan in Nederland, omdat de weg natuurlijk niet vlak is. Onderweg moeten we flink wat heuvels op en af, maar dat is alleen maar goed voor onze conditie :). Nu maar eens even zien hoe lang we dit kunnen volhouden.

De rest van de week verliep vrij normaal. Ik heb redelijk wat met mensen uit Nederland geskyped en ook veel met mensen uit de buurt afgesproken. Tja als het gedurende de dag 20 graden is, zit je liever ergens op het strand dan dat je de hele dag binnen zit.

De laatste dag van de week was echter even anders dan normaal, ik ging namelijk mee op de schooltrip van het meisje. Toen zij twee weken geleden thuiskwam met een brief over het dagje uit, vroeg zij of ik mee wilde als begeleider. Aangezien ik nog niets gepland had voor die dag, leek het mij wel leuk om mee te gaan. Dus die vrijdagochtend, nadat ik de jongste in zijn lokaal had afgezet, liep ik met het meisje mee naar haar lokaal, klaar voor de schooltrip naar Motat, een Museum of Transport and Technology. Daar gingen ze de ochtend starten zoals elke dag en twintig minuten later vertrok te bus. Net nadat de bel was gegaan dat alle leerlingen naar hun lokaal moesten, kwam de jongste jongen het lokaal van het meisje inlopen, omdat hij wist dat ik daar zat. Toen ik vroeg wat hij daar kwam doen, zei hij dat nog een knuffel wilde voordat hij weer zijn lokaal in ging, hoe schattig! :) Daarna heb ik dus het normale ochtend ritueel in de basisschool meegemaakt en dat was heel anders dan in Nederland. Zodra de docenten een bepaald ritme klappen, moeten de kinderen dat naklappen en daarna moeten ze stil zijn. Dan gaat de docent de namen van de kinderen opnoemen en moeten de kinderen als ze hun naam horen good morning mr of mrs en dan de achternaam van hun docent zeggen. Na ongeveer vijf minuten heet de principaal de leerlingen welkom door de intercom en ook dan moet de kinderen ‘good morning mr …..’ zeggen, ook al hoort hij dat natuurlijk niet, omdat hij in zijn kantoor zit. Na zijn welkomstpraatje gaan een aantal kinderen van verschillende jaren de uitslagen van wedstrijden van de dag ervoor door de intercom opnoemen. Alle sporten worden hier namelijk vanuit de school georganiseerd, de trainingen zijn meestal tijdens of voor school en de wedstrijden na school. Dus elke dag zijn er weer nieuwe uitslagen van de schoolteams van de dag ervoor. Na dit gehele ochtendpraatje werden alle leerlingen aan hun begeleider toegewezen en moest ik controleren in de tassen van de kinderen die met mij mee gingen, of ze een lunchbox, flesje water, regenjas en pet of hoed mee hadden. Alle kinderen hier zijn trouwens verplicht om een schooluniform te dragen en in de zomermaanden moeten ze ook verplicht een pet of een hoed dragen als ze onder schooltijd buiten zijn. Op sommige scholen is het zelfs verplicht om het hele jaar door een pet of hoed te dragen, kinderen verbranden hier namelijk heel snel. Een regenjas moesten ze ook meehebben, omdat je hier nooit weet wat voor weer het gaat worden. Als de dag start met geen bewolking en lekker warm, kan dit in een uurtje omslaan in keiharde regen, maar een uur later kunnen alle wolken weer verdwenen zijn. Wat dan wel weer opvalt is dat de helft van de kinderen geen schoenen draagt. Elke ochtend breng ik de kinderen naar school en dan hebben ze alle drie schoenen aan hun voeten. Als ik ze ’s middags echter op haal heeft alleen nog maar de oudste de schoenen aan en de andere twee hebben hun schoenen in hun tas gestopt. En dit is hier heel normaal. Sommige kinderen gaan überhaupt al zonder schoenen naar school en ook als je ’s middags de ouderen van high school naar huis ziet lopen, loopt de helft op blote voeten.

Maar we waren dus op weg naar het schooluitje. Het museum zelf vond ik niet zo heel interessant, het was meer iets voor kinderen. Maar toch vond ik het een erg leuke dag om mee te maken met een klas uit Nieuw Zeeland! Het was grappig hoe bijzonder sommige kinderen het al vonden om überhaupt in de bus naar het museum te zetten. Een groot deel van de kinderen had nog nooit in hun leven in de bus gezeten. Toen ik vertelde dat er in Auckland ook dubbeldekker bussen zijn, die rijden gewoon in het openbaar vervoer, zei een van de meisjes dat het een van haar doelen in het leven is om in een dubbeldekker bus te hebben gezeten. In het park zelf kregen we een ritje in een stoomtrein, in toen kon de dag van de meeste kinderen al helemaal niet meer stuk.

Die middag werden de kinderen door hun vader opgehaald, omdat ze weer een weekend met hun vader gingen doorbrengen. Het werd een rustige avond voor mij, want de moeder was ook niet thuis. De volgende dag moest ik echter om zes uur opstaan, omdat ik weer een weekend wegging, dus problemen met een rustige avond had ik niet. Dat weekend ging ik voor de tweede keer naar Rotorua. Nu echter om ook de dingen te doen die de meeste toeristen doen. Samen met twee andere Nederlanders en twee Duitse au pairs vertrok ik die ochtend uit Auckland. Na ruim drie in een half uur rijden kwamen wij aan in Rotorua waar we eerst Whakarewarewa gingen bezoeken. Dit is een levend Maori dorp. Hier zagen we wat optredens van de Maori en kregen we een rondleiding door het dorp waar de mensen nu dus nog steeds wonen. Ze wonen tussen naar zwaveldioxide ruikende geisers en modderpoelen en vanuit een aantal plaatsen waar heet water uit de grond komt hebben ze stroompjes afgetapt, zodat ze hun eigen verwarmde buitenbaden hebben. Super gaaf om te zien hoe die mensen hier nu ook nog leven. Daarna zijn we naar de Redwoods Visitor Centre gegaan, vanuit waar we een wandeling van 4,8 kilometer door het Whakarewarewa Forest hebben gemaakt. En erg mooie wandeling met een aantal enorm gave uitzichtspunten over de omgeving.

’s Avonds sliepen we in Crash Palace Backpackers, wat een super goede verblijfplaats is voor backpackers. Elke avond kun je gratis rijst en spaghetti krijgen om met te koken en elke zondagochtend kun je gratis pannenkoeken maken. Ook is er elke zaterdagavond een activiteit zoals bierpong of poolen. Erg gezellig om daar de avond dor te brengen met andere jongeren van de hele wereld. Je hoort de gaafste verhalen van mensen die al op veel plekken in de wereld zijn geweest. De jongen die ons onze kamers wees, kwam toevallig zelf ook uit Nederland en was hier voor Work en Travel. Echter de meeste mensen die er waren kwamen uit Duitsland, maar toch waren er ook aardig wat mensen uit andere landen van de wereld.

De volgende ochtend, na een heerlijk ontbijt van zelfgebakken pannenkoeken, gingen we raften. Voor mij al voor de tweede keer in Nieuw Zeeland en in totaal de vierde keer in mijn leven. Voor de andere meiden was het echter voor de eerste keer. We gingen van een andere rivier dan waar ik de eerste keer was geweest. Deze rivier staat bekend om de hoogste waterval waar je vanaf kan raften. Wat was dit geweldig om te doen! Naast de hoogste waterval waren er ook nog een aantal andere watervallen waar we vanaf gingen en bij een aantal watervallen gingen we zodra we ervan af waren gegaan, met de punt van de raft terug naar de waterval, waardoor de voorste twee mensen totaal in de waterval gingen en de achterkant van de raft omhoog ging, ze noemen dit surfing. Dit was een zeer goede besteding van de ochtend. Daarna zijn we naar Wai-O-Tapu gegaan. Waar een aantal geweldige kraters in de grond zitten. Een van de bekendste daar is The Champagne Pool, met grenzend daaraan het Artist’s Palette. Hierin zitten poelen met enorm veel temperatuurverschillen en dit in combinatie met wind en overstroming van de champagnepoel, zorgt ervoor dat het palet voortdurend in beweging is en elke dag om andere plekken nieuwe kleuren laat zien. Verder heb je nog als bekende Devil’s Bath. Dit is een bad van overtollig water uit de Champagne poel, gemengd met zwavel en ijzerhoudende zouten, wat ervoor zorgt dat het bad er neon groen of geel uitziet. Of die er groen of geel uitziet hangt van de hoeveelheid licht en bewolking af. Toen wij hem zagen was die meer groen. Zoals ik al eerder heb genoemd is iedereen hier in voor een praatje, zo ook een man van het park die bepaalde leidingen in de grond aan het leggen was. Echter begonnen wij deze keer met het praatje, omdat een van ons hem vroeg wat hij aan het doen was. Dit resulteerde echter in een uitgebreide uitleg daarvan, plus nog allemaal extra informatie over het park. Zo vertelde hij dat veertig jaar geleden dit nog geen officieel park was. Dit was dus gewoon altijd toegankelijk voor iedereen, dus mensen lieten hun honden uit naast een krater met water van 100 graden Celsius. Er was vroeger een man die hier zijn hond uitliep en zijn hond is toen een krater ingelopen. Die man wilde hem redden en is toen zelf de krater ingegaan. En zover de mensen nu weten, moeten beide lijken nog steeds in het 62 meter diepe Champagne Pool liggen. Op den duur was er een man die hier ook vaak kwam en dacht dat hij een bedrijfje kon beginnen. Aan het begin van het gebied besloot hij toen om geld te innen voor iedereen die in het park wilde wandelen. Ook hebben ze inmiddels, nu bijna drie weken geleden, ontdekt dat diezelfde man water aftapte van een van kraters en via een stroompje naar zijn huis liet voeren. Op het moment dat het water zijn huis had bereikt was het genoeg afgekoeld dat hij een lekker warm bad had, zeer slim toch! Na deze toch wel educatieve maar zeer bijzonder wandeling tussen al die vulkanische activiteit, zijn wij zelf ook een hot pool gaan opzoeken. Samen met een andere au pair heb ik daar weer heerlijk genoten van het natuurlijk warme water. Op het eerste gezicht leek het gewoon een alledaags meertje in een bos. Maar als je dan het water voelde, was het op sommige momenten echt heet. Super relaxt om daar even in te liggen. Dit was het laatste wat we rond Rotorua hebben gedaan, dus daarna kon onze bijna vier uur durende reis terug naar Auckland weer beginnen.

Toen ik ’s avonds om twaalf uur thuiskwam heb ik nog even met mijn familie in Nederland geskyped. Ze hadden namelijk het jaarlijkse familieweekend, dus dit was voor mij wel een mooie gelegenheid om de familie van mijn moeders kant weer te zien. Dit weekend vierden we de verjaardag van mijn opa, dus wilden we met zijn allen voor hem gaan zingen. Echter liep mijn skype verbinding niet helemaal gelijk, dus voor mijn gevoel zong ik helemaal gelijk met hen, maar voor hen was ik telkens net iets later, klonk waarschijnlijk als een mooie kanon :). Ook maakt mijn opa elk jaar een groepsfoto van de kleinkinderen. Dit jaar nam mijn nichtje de laptop op schoot, waarmee ik aan het skypen was en zo sta ik toch nog op de groepsfoto. Die avond drong het echt tot mijn door hoe grote afstand er tussen mij en de mensen in Nederland zit en wat ik daar nu allemaal voor gebruikelijke dingen mis, bijvoorbeeld de tompoezen die mijn broer elk jaar in dat weekend maakt zag ik staan op tafel, maar ruiken of proeven was onmogelijk. Ook het besef dat ik dit jaar helemaal geen sinterklaas vier en kerstmis niet met mijn eigen familie, is raar. Het is niet dat ik nu naar huis wil om al die dingen mee te maken, want er is hier nog zoveel dat ik wil doen, maar soms verlang ik er wel even naar om een dagje op en neer te kunnen. Ach kerstmis en oud en nieuw in de zomer is natuurlijk ook wel een gave ervaring!

De volgende maandagochtend kon ik uitslapen, want de kinderen waren nog bij de vader en zouden door hem naar school worden gebracht en van school worden gehaald. Ik hoefde alleen wat huishoudelijke taken te doen voor die tijd en dat was alles. Maar het was maandag, dus ook het hardlopen stond weer op de planning, waardoor ik toch om acht uur op moest staan. Dit voelt echter zeer als uitslapen. Ik kwam er die ochtend echter achter dat ik mijn camera in de auto die wij dit weekend hadden gehuurd had laten liggen. Toen ik hierachter kwam heb ik gelijk het bedrijf gebeld met de vraag of ze hem hadden gevonden. En ja hoor, gelukkig hadden ze hem gevonden en kon ik hem die dag op komen halen. Daar ging mijn rustige maandagochtend, want het kostte mij twee en een half uur om naar het bedrijf in het centrum te komen en terug. Nadat ik het bedrijf had gebeld, besefte ik dat ik helemaal automatisch, alsof het haast niets was, in het Engels door de telefoon heb uitgelegd wat er aan de hand was. Als ik dit een paar maanden geleden had moeten doen, zou ik enorm veel stress hebben gehad omdat ik in het Engels zou moeten praten. Nu doe ik dit zonder erbij na te denken. Onder andere hierdoor kon ik goed zien dat mijn Engels de laatste tijd goed vooruit is gegaan. Dat zou je echter ook wel verwachten van iemand die twee maanden eigenlijk alleen maar Engels heeft gepraat.

De volgende dag kwamen twee meiden bij mij thuis, toen de kinderen naar school waren, om een aantal dingen te regelen voor de reis naar het Zuidereiland. Het komt steeds dichterbij!

Woensdag heb ik geluncht met een au pair uit een aantal suburbs verderop die ik in het weekend naar Taupo heb ontmoet. Zij was daar toen met een andere groep dan ik, maar daar kwamen wij erachter dat we best wel dicht bij elkaar wonen en ook zij was een Duitser die wat vaker met mensen uit een ander land wilt afspreken om meer Engels te praten.

’s Avonds gingen we met de au pairs uit mijn suburb naar het strand, zoals ik al eerder had verteld.

Donderdag was een enorm chaotische dag, want ’s middags zouden we naar een suburb verderop gaan, omdat de oudste daar een afspraak had. In de tussentijd zou ik met de jongste twee naar een speeltuin aan het strand in de buurt gaan en daar met hen gaan picknicken voor avondeten. Echter heeft de moeder die dag echt heel vaak op het laatste moment het plan verandert. Ik hoor wel van meer au pairs dat de ouders hier in Nieuw Zeeland er wel van houden om op het laatste moment hun plannen te veranderen, iedereen is veel flexibeler dan in Nederland. Het resulteerde er uiteindelijk in dat ik samen met de moeder en de jongste twee een frozen yoghurt hebben gehaald. Ze hebben hier een zaakje genaamd KiwiYo en daar hebben ze echt geweldige frozen yoghurt die je dan zelf kan versieren maar snoep of chocola of saus of allemaal, zoals het meisje bij mij deed. Na de frozen yoghurt ben ik met de jongste twee nog even naar de speeltuin gegaan, waar ik een telefoontje kreeg van de moeder dat ze samen met de oudste in een Japans restaurant zat en of wij daar ook heen kwamen. Dit was een typisch Japans restaurant en toen wij binnenkwamen sloeg er iemand op een drum en werd er van ober tot ober geroepen dat er nieuwe gasten waren. De moeder heeft een jaar in Japan gewoond, dus wist een aantal lekkere gerechten. Van de oudste jongen moest ik de frietjes proeven met de geweldige saus. Toen ik dit echter proefde, bleek dit gewoon mayonaise te zijn, maar dat hebben ze hier normaal gesproken niet. Ik zou echter die avond met de au pair organisatie pizza gaan eten, dus heel veel at ik niet in het Japanse restaurant, omdat ik eerder moest vertrekken. Samen met drie andere au pairs uit mijn suburb vertrok ik dus even later naar het centrum om daar pizza te gaan eten met nog een stuk of vijftien andere au pairs. Weer voornamelijk allemaal Duits en maar een jongen, wat een beetje hetzelfde was al bij het laser gamen, maar dan bijna allemaal andere mensen. Dit was een erg gezellige avond.

De vrijdagochtend kreeg mijn hostmom last van haar rug, waardoor ze de hele dag in bed moet blijven liggen. Echter zouden er die dag boodschappen gedaan moeten worden, dus dat moest ik doen. Met een lijst van hier tot Tokyo liep ik die ochtend de supermarkt in en volgens mij ben ik alle schappen wel vijf keer langs gelopen, omdat ik echt niets kon vinden. Normaal gesproken hoef ik alleen het noodzakelijke bij de Dairy op de hoek te kopen, maar dit was echt enorm veel. Ik begon helemaal te begrijpen waarom ouders altijd zo’n hekel hebben aan boodschappen doen.

De zaterdag kon de moeder nog steeds haast niets doen en omdat ik eigenlijk niet echt iets voor die dag had gepland, bood ik aan om met de kinderen naar buiten te gaan. Het was namelijk super lekker weer en anders zouden de kinderen de hele dag binnen hangen, omdat de moeder ze niet mee kon nemen. Eerst ben ik met ze naar een schoolplein gegaan, waar ik wat heb gebasketbald met de oudste, terwijl de jongste twee in de speeltuin speelden. Daarna zijn we sushi gaan eten in het winkelcentrum van onze suburb. Deze kinderen hebben al vaker sushi gehad, elke dinsdag kunnen ze namelijk sushi krijgen op school, maar voor mij was dit de eerste keer in mijn leven dat ik sushi at, dus dat was wel even een bijzonder moment :). Daarna ging ik met ze naar de kapper, want de jongste had een knipbeurt nodig en de oudste wilde een deel van zijn haren blauw hebben met hairspray dat na vijf dagen er weer uit zou zijn.

Afgelopen zondag was voor mij een Nederlandse dag. Samen met twee Nederlandse au pairs ging ik naar de Santa Parade in het centrum Auckland. Dit is vergelijkbaar met een carnavalsoptocht, maar dan meer in kerstthema. Er worden geen carnavalsnummers gespeelt, maar alleen kerstliedjes, onder andere over winter en sneeuw. Het was een parade vol met mensen die reclame maakten, maar er zaten ook wel hele gave dingen tussen en de parade werd afgesloten met de Kerstman zittend op een hoge arrenslee. Een van de meiden had stroopwafels meegenomen, die zij in een pakketje van haar ouders uit Nederland had gekregen en wat smaakte die goed zeg. Na de parade besloten we om naar een kraampje te gaan, genaamd Double Dutch Fries. Een van de meiden had hiervan gehoord en je kan er echt Nederlands patatje oorlog krijgen, dus die wilden wij wel eens proberen. Vanaf dat moment was het weer steeds slechter aan het worden in Auckland, vooral met regen. Toen besloten wij even later om ergens warme chocolademelk te halen. Helaas kun je hier geen warme chocolademelk met slagroom krijgen, maar toch ook deze warme chocolademelk in combinatie met dit weer en kerstmuziek op de achtergrond, deed ons heel erg aan de winter in Nederland denken. Trouwens hier al overal waar er radio aanstaat, komen kerstliedjes voorbij. In mijn huis staat de (helaas neppe) kerstboom ook al een week en het hele huis van de overburen is versierd met lichtjes, een Kerstman, rendieren en een kerststal. Ook alle winkelcentra en wegen in het centrum van Auckland of van een suburb zijn al helemaal versierd met dingen voor kerst. Tja ze vieren hier geen sinterklaas, dus ze hebben nu niets anders om naar uit te kijken dan kerst.

De volgende dag (gisteren) was het weer maandag, dus hardloopdag. En ja hoor, we doen het nog steeds. Ook gebruik ik sinds een week de mountainbike van mijn hostmom. Op die manier hoef ik er maar tien minuutjes over te doen om naar het centrum van mijn suburb te komen, in plaats van een half uur lopen. Het fietsen hier is echter heel anders dan in Nederland. Er zijn haast geen fietsstroken, alleen een paar voorsorteerstroken. Het grootste deel van de tijd fiets je dus op de weg samen met auto’s die vijftig rijden en als je een kruispunt over gaat moet je ook met ze invoegen. Geen wonder dat het hier verplicht is om een helm te dragen. Auto’s houden gelukkig wel veel rekening met fietsers, omdat ze weten dat ze niet ergens anders kunnen fietsen dan op de weg. Kinderen met kleine fietsen, fietsen trouwens meestal op de stoep. Door alle heuvels die hier zijn en het feit dat ik op een mountainbike fiets, is het elke keer als ik fietsook een goede inspanning.

Ik ben alweer aangekomen bij vandaag, ik had niet verwacht dat het verhaal zo lang zou zijn. Ach dat is alleen maar positief, want het betekend dat ik veel doe :). Ook voor het volgende weekend staat er weer iets moois op de planning, want dan ga ik met een aantal au pairs naar het concert van Coldplay! En daarna is het al bijna zomervakantie, dus ik heb zeker nog veel moois om naar uit te kijken!

Alweer een maand in Nieuw Zeeland

1 oktober was mijn eerste werkdag volgens mijn contract. Nu is het 2 november en zit ik dus al een ruime maand in Nieuw Zeeland! En wat is er de afgelopen tijd weer veel gebeurd!

Mijn tweede week met de kinderen was nog steeds heel erg wennen. Niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen zelf. De jongste was namelijk nogal vaak moe, omdat hij net met school begonnen is. Maar langzaamaan merkte ik dat het wel beter ging met de kinderen en kregen we steeds meer gezellige momenten. Zo was de donderdag in mijn tweede week werken het meisje ziek. In plaats van ’s ochtends van zeven tot negen en ’s middags van half drie tot half zes te moeten werken, moest ik nu dus de hele dag werken. Dit was echter een goede kans om het meisje zelf beter te leren kennen, zonder dat haar broers in de omgeving waren. Ze wilde graag haar nagels gelakt hebben, we hebben veel muziek geluisterd, een aantal spelletjes gedaan en in totaal dertien puzzels gemaakt en die door de woonkamer verspreid. Een goede bezigheid voor een meisje van haar leeftijd, maar dingen die ik niet gemakkelijk met de jongen van tien kan doen.

De vrijdag had de familie pizza avond bij vrienden uit de straat, dus had ik een avond rust. Deze vrienden hebben twee zoons die vrienden zijn van mijn hostkinderen en naar dezelfde school gaan als hen. Ze leven op dit moment een normaal leven, wat best bijzonder is want het zijn bekende Nieuw Zeelanders. De moeder is een bekende Netball speelster (Netball is een soort van combinatie van korfbal en basketbal, maar dan anders), maar vooral de vader is bekend. Hij heeft namelijk Nieuw Zeeland vertegenwoordigt in het rugby team. Rugby is zeer belangrijk voor de Nieuw Zeelanders. Het Nieuw Zeelandse rugby team wordt ‘All Blacks’ genoemd. Bijna alle mannelijke sportteams in Nieuw Zeeland hebben ‘Black’ in hun naam en het rugby team heet ‘All Blacks’ omdat het het belangrijkste team is. Het basketbal team wordt bijvoorbeeld ‘Tall Blacks’ genoemd en het hockeyteam ‘Black Sticks’. Het vrouwen hockeyteam wordt ook zo genoemd, maar verder hebben bijna alle vrouwelijk sportteams niet ‘Blacks’ maar ‘Ferns’ in hun naam. Dit omdat de Silver Fern een typische plant is voor Nieuw Zeeland. Het vrouwelijke cricketteam wordt bijvoorbeeld ‘White Ferns’ genoemd en het ijshockeyteam ‘Ice Fernz’. Hiermee wordt weer duidelijk dat sport zeer belangrijk is in Nieuw Zeeland.

Het weekend na mijn tweede week met de kinderen was het een lang weekend. Iedereen had namelijk de maandag vrij vanwege de public holiday ‘Labour Day’. Samen met wat andere au pairs besloten wij om, net als ongeveer heel Auckland, deze drie dagen ‘op vakantie’ de gaan. Wij gingen de drie dagen naar Lake Taupo. Dit is een meer in het midden van het noordereiland van Nieuw Zeeland, een ruime drie en een half uur rijden van Auckland. We hebben een soort van roadtrip van, naar en om het meer gemaakt. Op de eerste dag zijn we op de heenweg gestopt bij Craters of the moon (Karapiti in het Maori’s). Dat is een gebied met geothermische activiteit en omdat het vrij plat is met allemaal plekken waar rook uit de grond komt, heeft het wel iets weg van de maan. Daarna zijn we bij de Huka Falls uitgestapt. Dat is een elf meter hoge waterval in de Waikato rivier met enorm helder blauw water. De twee nachten verbleven we in een backpackers hotel. We hadden al te horen gekregen dat het soms wat lawaaiig kon zijn, omdat het verblijf boven een Irish Pub zit. Toen we daar aankwamen bleek het inderdaad recht boven een bar te zitten, wat ons op dat moment wel leuk leek, aangezien de ‘All Blacks’ die avond een wedstrijd speelden tegen Australië. Dit was de wedstrijd waar vele Nieuw Zeelanders al een tijdje naar uitkeken, dus vonden wij het ook wel leuk om die beneden in de bar te volgen. Nadat Nieuw Zeeland deze wedstrijd van Australië had gewonnen, begon er buiten op het terras van de bar een live band te spelen. Daar hebben we toen even van genoten en tot drie uur ’s nachts konden we er ook nog van genieten in onze kamer boven de bar. Dit in combinatie met de muziek uit de bar zelf, waarbij je de bas kon voelen in je bed, zorgde voor een geweldige nachtrust.

De volgende dag begonnen we bij de Aratiatia dam in de Waikato rivier, die om tien uur open ging en een enorme hoeveelheid water zou doorlaten. Dit is ook gebruikt in de Hobbit als de hobbits via tonnen in het water ontsnappen. Op deze plaats zijn echt tonnen in het water gegooid zodra de dam open ging en is dit gefilmd. Daarna zijn we naar een Spa Thermal Park gegaan, waar we in een zijstroompje van de Waikato Rivier in heerlijk warm (bijna heet) water hebben gerelaxt. ’s Middags zijn we met de auto rond het hele meer gereden, dit was ongeveer 160km. Onderweg bij stranden en uitkijkpunten zijn we gestopt en hebben we wat gewandeld. Enorm gaaf om zo het meer van alle kanten te zien, met geweldige uitzichten op natuurlijk het meer zelf, maar ook de bergen op de achtergrond en op de omgeving. ’s Avonds hebben we eten gehaald in een van de tien bijzonderste McDonalds van de wereld, een deel van het restaurant is daar namelijk in een vliegtuig. Helaas was dit deel gesloten toen wij er waren, dus hebben wij ons eten maar bij het meer met uitzicht op de zonsondergang gegeten. Na weer een avond in de bar en een geweldige nachtrust zijn we de laatste dag begonnen met het bezoeken van nog een aantal stranden rond Lake Taupo. Daarna zijn we via Rotorua, waar we de geweldige Waimangu Vulcanic Valleys hebben bezocht, en via Tauranga, waar we typisch fish and chips hebben gegeten, teruggereden naar Auckland. Überhaupt het rijden alleen al in Nieuw Zeeland is al heel gaaf, omdat je zoveel verschillende dingen op een route als die van Taupo naar Auckland ziet. Je rijdt door afwisselende wegen, van wegen met enorm hoge bomen langs de weg, wegen door enorm groene weilanden met heuvels die mijn host mum omschreef als teletubbie heuvels, wegen met super mooie uitzichten op bergen, tot wegen met uitzicht op de zee. Al met al was dit dus een heel gaaf weekend!

De dag daarna, toen ik dus weer moest werken, waren beide jongens ziek dus moest ik weer een hele dag thuisblijven. De jongens kunnen zich echter prima een hele dag vermaken met de Xbox en de laptop en vooral de oudste is lastig om daar vanaf te krijgen. Ach een spel met hun spelen op de Xbox kan ook een goede band creëren. De jongste twee vinden echter bakken ook heel leuk, dus ’s middags ging ik dat met hun doen, wat resulteerde in overheerlijke koekjes.

Normaal gesproken, als de kinderen niet ziek zijn, ben ik vrij van negen uur ’s ochtends tot half drie ’s middags. Ik moet in de tussentijd alleen wat huishoudelijke taken verrichten die mij gemiddeld een uur zouden moeten kosten per dag. De rest van de tijd spreek ik vaak met au pairs uit de omgeving af. Op dit moment zijn er een stuk of negen andere au pairs in mijn wijk waarvan er een uit Frankrijk komt en de rest uit Duitsland. Duitsers vinden het echter vaak juist leuk om mensen uit Nederland of Frankrijk te leren kennen, zodat zij ook hun Engels kunnen verbeteren. Omdat er zoveel Duitse au pairs zijn, zijn er ook heel veel groepen die elk weekend alleen met Duitsers weg gaan en dus elk weekend alleen maar Duits praten. Ik heb echter nog niet een trip met alleen maar Nederlanders gemaakt, dus heb ik elk weekend Engels moeten praten. Dit in combinatie met het alleen maar Engels praten gedurende de week, zorgt ervoor dat mijn Engels volgens mij best wel verbeterd. Zelf merk ik er niet veel van, omdat het geleidelijk gaat, maar het maakt mij wel steeds minder moe om in het Engels te moeten praten.

Eens in de zoveel tijd worden er ook activiteiten door de au pair organisatie georganiseerd. Zo gingen we afgelopen donderdag met een groep au pairs lasergamen. Dit zijn zeer goede gelegenheden om andere au pairs, naast degene die in je wijk wonen, te leren kennen.

Afgelopen weekend was voor mij een rustig weekend. De kinderen waren sinds vrijdagmiddag naar hun vader, dus het was stil in huis. De moeder bleef de nacht in het huis van haar vriend slapen en overdag bracht ze ook buitenshuis door, dus de momenten dat ik thuis was, was ik alleen thuis. Ik heb echter het grootste gedeelte van het weekend op het strand doorgebracht. Beide dagen ben ik met een andere au pair naar een verschillend strand in Auckland gegaan. Het is eigenlijk nog net niet warm genoeg om te zwemmen, maar het weer is zeker goed genoeg om in je T-shirt en korte broek op het strand door te brengen. Dat is heel raar als je bedenkt dat november net begonnen is, maar hier hebben we er zeker geen problemen mee!

Afgelopen maandag was het Halloween en dat wordt hier gevierd. Echter niet zo uitgebreid als in Amerika, maar toch wel een stuk meer dan in Nederland. Overdag moest ik het hele huis omtoveren in Halloween stijl. ’s Avonds kwamen er vrienden van de kinderen bij ons pizza eten en er stond ook toen al redelijk wat snoep op tafel. Daarna begon de Trick-or-Treating. Alle kinderen uit de hele buurt waren helemaal verkleed op straat te vinden om natuurlijk zoveel mogelijk snoep in te zamelen en zoveel mogelijk mensen bang te maken. Dit was echt een geweldig gezicht om al die ‘enge’ kinderen over straat te zien lopen met bakjes in de vorm van pompoenen vol met snoep. In Nieuw Zeeland wordt snoep trouwens geen candy genoemd, maar lollies wat vrij verwarrend was in het begin. Die avond gingen de kinderen vrij misselijk naar bed en op dit moment is het snoep, waar je als je er een normale hoeveelheid per dag van neemt wel een aantal weken mee kan doen, bijna allemaal op. Gisteravond hadden ze op de een of andere manier ook niet zoveel trek in het avondeten en vandaag na school voelde het meisje zich ook aardig beroerd. Maar ja dat komt er ook van als je zoveel snoep eet :).

Na een ruime maand in Nieuw Zeeland en bijna drie en een halve week in Nieuw Zeeland, verloopt alles nog niet altijd even soepeltjes, maar ik begin al steeds meer te wennen. En zolang ik ook erg gezellige momenten met de kinderen heb, zoals dat we gisteren de avond hebben afgesloten met een geweldig kussengevecht, kan het hier alleen maar beter worden!

Eerste twee weken

De eerste twee weken voor mij hier in Nieuw Zeeland zitten er al weer op. En dit waren twee geweldige weken waarin ik super veel dingen heb gedaan, van wildwaterraften tot een bezoek aan Hobbiton. Maar het begon allemaal nog in het hotel in Auckland waar ik eerst een oriëntatie had. We hadden deze tweedaagse oriëntatie met tien Duitsers, een Canadees, een Frans meisje en twee Nederlanders. De eerste dag kregen we allemaal informatie over de organisatie hier, we kregen enorm veel tips over hoe om te gaan met kinderen in bepaalde situaties en kwamen de meer praktische zaken aan de orde als een Nieuw Zeelands bankaccount en simkaart. Super veel belangrijke informatie dus op deze eerste vermoeiende dag na een lange reis, maar wel erg interessant en het was prima te doen met deze gezellige groep.

De tweede dag kregen we een EHBO cursus, een theorie les autorijden (ze rijden hier links en hebben een aantal andere regels op de weg dan in Nederland, dus dat is even wennen), en informatie over trips en travels. Aan het einde van de middag werd ik daar opgehaald door mijn host mom. Zoals ik al had gezegd zijn de ouders van de kinderen gescheiden en deze week waren de kinderen bij hun vader in Australië. Dit was in principe voor mij niet heel vervelend, want zo kon ik deze week even rustig wennen. Die avond gingen we eten bij vrienden uit de straat, want mijn host mom vond het belangrijk dat ik wat mensen uit de straat leerde kennen. Toen ze die middag ook zag dat haar buren thuis waren, moesten we gelijk even langskomen, zodat ze mij kon voorstellen. Dus ’s avonds at ik in een vreemd huis met vreemde mensen en ik was totaal niet fit. Gelukkig waren het super aardige mensen die het erg leuk vonden om te horen waar ik vandaan kwam. De man zelf komt uit Engeland, dus hij kent Nederland wel een beetje. Mijn Engels is echter nog niet helemaal top, dus die avond, toen ik langzaam steeds meer moe aan het worden was, kon ik nog wel redelijk fatsoenlijk antwoord geven op hun vragen, maar mengen in het gesprek lukte totaal niet. Voornamelijk als meerdere mensen tegelijk aan het praten zijn, kan ik er niets meer van volgen, dus dan is het gewoon een beetje lachen en knikken. Al met al was het wel een gezellige avond en goed om wat mensen uit de straat te kennen, maar ik was blij toen ik die avond, na zoveel nieuwe indrukken hier in Nieuw Zeeland, in bed lag.

De volgende dag ging de moeder mij een beetje rondleiden in de buurt. Ze liet mij de school van de kinderen zien, alle plaatsen waar de activiteiten van de kinderen zijn en het centrum van mijn buurt. Onderweg kwamen een keer langs het huis van een vriendin van haar en later van haar moeder en gelijk moesten we even stoppen, zodat ze mij aan hen kon voorstellen. Na een dag vol met rijden door de buurt gingen we ’s avonds eten bij haar vriend, dus in deze eerste twee dagen heb ik al redelijk wat nieuwe mensen ontmoet. En het opvallende aan de mensen in Nieuw Zeeland is dat ze allemaal super gezellig en sociaal zijn. Op straat is iedereen in voor een praatje en als je iemand tegenkomt die je ook maar een beetje kent, groet je niet alleen, maar vraag je ook gelijk het gaat. Als iemand dat aan jou vraagt is het hier ook normaal om die persoon dan te bedanken voor het vragen hoe het met je gaat.

De zondag wilde ik met een aantal Au Pairs naar een aantal stranden gaan in het noordwesten van Nieuw Zeeland. Die ochtend was het echter enorm aan het regenen en onweren en dat is nou niet echt het juiste weer om stranden te bezoeken. Dus besloten we om gewoon bij een van ons een film te kijken. Tot dan toe kende ik nog maar een Au Pair van deze groep, ik had haar ontmoet bij de oriëntatie, dus dit was een goede gelegenheid om wat andere Au Pairs uit Auckland te leren kennen.

Die avond ging ik samen met mijn host mom, haar vriend en zijn zoon van tien naar Rotorua. Het was hier namelijk vakantie en de moeder had even een aantal dagen ‘rust’ nodig en ze vonden het erg gezellig als ik ook mee zou gaan. Nou daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want dit was al gelijk een mooie gelegenheid om iets anders dan Auckland van Nieuw Zeeland te zien. Zoals ik al zei wilde mijn host mom even ‘rust’ en het was in het algemeen heel relaxt, op het mountainbiken, wildwaterraften en rodelen na dan. Maar daar had ik totaal geen problemen mee, want wat was dat gaaf om te doen in deze natuur. De bossen zijn heel gaaf en er zijn hier flinke heuvels, dus dat maakt het mountainbiken super leuk. Bij het wildwaterraften was ik even bang dat het mij zou tegenvallen, aangezien ik het ook al in Canada heb gedaan en het daar super gaaf was en toen ik het vorig jaar voor de tweede keer in Frankrijk deed, was dat een stuk minder gaaf maar nog steeds wel heel leuk. Maar deze keer was het ook echt geweldig. Helaas zagen we geen beren op de oever zoals in Canada, maar het water was goed, met een hoop flinke stroomversnellingen en het gebied waar we doorheen gingen was super mooi. Wij zaten in de boot met twee mensen die om en om de raft bestuurden, waarvan een uit Nederland komt. Dat was dus super toevallig en erg gezellig. Op het einde mocht ik de raft besturen, dus met een aantal rondjes extra en een aantal meer takken in de raft, kwamen we uiteindelijk toch veilig aan de kant :). De laatste dag hadden we als activiteit de Luge, wat volgens mij rodelen is in het Nederlands. Vanaf de plek waar we dat deden, had je echt een super mooi uitzicht over Rotorua en omgeving, dus dat was wel gaaf en de Luge zelf was natuurlijk ook heel leuk. Rotorua staat normaal bekend om zijn geisers en de informatie die je daar kan krijgen over de maori’s, maar de mensen met wie ik was hadden al die toeristische dingen al gedaan, dus om dat te doen ga ik zeker nog een keer terug. Wat je nooit mist als je in Rotorua bent, is de stank van zwaveldioxide die daar overal hangt, omdat het een gebied met zeer veel geothermische activiteit is. Dit waren dus een aantal sportieve dagen in Rotorua, wat heel gebruikelijk is voor Nieuw Zeelanders, want sporten is een heel belangrijk deel van het dagelijks leven voor hen.

Dit waren dus de dagen maandag, dinsdag en woensdag en ik had daarna nog twee dagen vakantie voordat ik de kinderen ging ontmoeten. De donderdag heb ik gewoon een beetje in de buurt van het huis rondgelopen, langs de zee gewandeld die twintig minuten lopen van het huis vandaan is en vooral even een uitrust dag gehad. De volgende dag ging namelijk om zes uur mijn wekker, omdat ik naar Hobbiton ging. Het kost voor mij bijna een uur om met de bus het centrum in te komen en daar hadden wij zo vroeg mogelijk een auto gehuurd om zo lang mogelijk van de dag te kunnen genieten. Het kost voor mij een uur omdat het busverkeer in Auckland enorm chaotisch is. Op elke straathoek is wel een bushalte, maar bij de meeste haltes komen maar een of twee bussen die via een omweg naar het centrum gaan en op heel verschillende plekken in het centrum komen. Dus als je met de bus het dichts vanuit mijn huis naar het centrum wilt, of naar de andere kant van het centrum, moet je een flink aantal keer overstappen en elke overstap is weer een aantal minuten lopen naar een bushalte een aantal straten verderop. Ook wordt er meestal in de bus niet omgeroepen welke bushalte het is, dus als je de buurt niet kent heb je geen idee waar je bent. Gelukkig zijn de meeste buschauffeurs erg aardig, dus als je vraagt of ze willen doorgeven als je bij jouw halte bent, doen ze dat. Ik heb echter een keer gehad dat de buschauffeur mij halverwege de rit naar een andere bus bracht en de buschauffeur in die bus zou vertellen wanneer ik eruit moest. Er zijn echter in Auckland een aantal enorme straten en ook een aantal dubbele, dus uiteindelijk stond ik op totaal de verkeerde plek. Ach hoe meer je de bus gebruikt, hoe meer je alles gaat herkennen. Om echter heel Auckland te gaan herkennen gaat mega lang duren, want Auckland is ongeveer vijf keer zo groot als Amsterdam. Een derde van alle Nieuw Zeelanders woont in Auckland en tijdens de spitsuren kun je dat ook wel merken.

Maar ik ging dus naar Hobbiton, samen met de Nederlander van de oriëntatie, drie andere Nederlandse meiden, het vriendje van een van die meisje en twee Duitse meiden, waarvan een ook dezelfde oriëntatie had gehad. Een flinke groep dus, maar met hoe meer mensen je gaat, hoe goedkoper het huren van een auto enzo is. Hobbiton was echt heel gaaf om te zien, want we kregen daar een rondleiding en we kregen allemaal achter de schermen weetjes te horen, waardoor er nu tijdens de film veel meer dingen op zullen vallen als ik hem nog een keer zie. Ook konden we ginger beer proeven die speciaal door buren uit de omgeving voor Hobbiton wordt gemaakt. Na Hobbiton hadden we nog wat tijd over, dus hebben we de Wairere Falls bezocht. Het was een erg geslaagde dag met deze gezellige groep.

Diezelfde vrijdag waren ook de kinderen teruggekomen van Australië. Ik kwam echter vrij laat thuis, dus de kinderen lagen al te slapen. De volgende ochtend werd er echter op een gegeven moment op mijn kamer duur geklopt en kwam het meisje vertellen dat er pannenkoeken voor ontbijt waren. Dit was een super schattige eerste ontmoeting met het meisje. De rest van het weekend heb ik met de familie gespendeerd, zodat ik de kinderen een beetje leerde kennen, voordat ze naar school gingen en ik ze alleen zou hebben. De oudste jongen vindt basketbal erg leuk, dus ik heb flink wat potjes met hem gebasketbald en de moeder en ik hebben de jongste leren fietsen. Veel kinderen hier hebben een mountainbike, die ze niet gebruiken om naar school te gaan enzo, maar alleen om na school of in het weekend mee te spelen. Omdat het niet zo gebruikelijk is als in Nederland om op straat te fietsen, is het hier verplicht om een helm te dragen, maar normaliter zie je niet zo veel mensen fietsen op straat.

In datzelfde weekend heb ik ook de broer van mijn host mom en zijn vrouw en kinderen ontmoet. Zij leven een suburb verderop en de kinderen zijn van ongeveer dezelfde leeftijd, dus ze vinden het leuk om daar heen te gaan. We hebben daar zaterdagavond gegeten. Ow ja het avondeten is hier ook heel anders dan in Nederland. Als een gezin gewoon kookt, koken ze in het algemeen veel minder dan dat ik gewend ben, het zijn niet zo’n grote eters. Toen we bijvoorbeeld gingen eten bij de vriend van mijn host mom, of toen hij voor ons ging koken in Rotorua, kookte hij per persoon ongeveer evenveel als een kwart van wat ik thuis zou eten. Ze scheppen haast nooit een tweede keer op, dus toen ze er aan gewend waren dat ik meer at, mocht ik alles opmaken dat na de eerste keer opscheppen overbleef. Ik heb geen idee of dit normaal is voor Nieuw Zeelanders, of dat het gewoon toeval is dat ik net die gezinnen heb ontmoet die niet zoveel eten. Gelukkig moet ik doordeweeks zelf koken, dus kan ik net iets meer maken. De twee jongste bij mij eten trouwens echt haast niets ’s avonds, maar dat komt ook omdat ze niet zo veel lekker vinden. De oudste heeft daarentegen bijna altijd honger en eet hun restjes op. Maar dat is een uitzondering voor de kinderen die ik verder heb gezien. De dingen die ze eten, zijn tot nu toe vrij hetzelfde als wat wij eten. Echter omdat de kinderen niet zo veel lusten, moet ik elke dag iets heel basis maken, dus dat is gewoon spaghetti of hamburgers of kip met rijst of zoiets. Er wordt ook veel fish and chips gegeten, want dat is hier hun snackbar.

Nou die maandag na dat eerste weekend met de kinderen begon mijn eerste soort van werkdag. Het was een erg gezellig weekend met de kinderen geweest, maar wel even wennen, want de kinderen worden best wel anders opgevoed dan dat ik dat zou doen. Dat is echter gewoon een kwestie van aanpassen en iedereen moet even aan elkaar wennen, maar dat zou wel goed moeten komen na een paar weken. Mijn eerste werkdag was ook gelijk de allereerste schooldag ooit voor de jongste. De moeder bracht ze daarom samen met mij naar school en na school kwam ze ook thuis, om te kijken hoe het met de jongste ging en om de oudste naar tennis te brengen. Ik zou anders gelijk met drie drukke kinderen in de auto moeten en dat wilde ze mij mijn eerste dag niet aandoen. Ik had die dag dus alleen de jongste twee alleen thuis en dat ging prima. De volgende dag was ik de persoon die de oudste naar zijn activiteit moest brengen, deze keer basketbal, maar de jongste twee bleven thuis en hun oma ging op hen letten. Normaal gesproken als een van de kinderen een activiteit heeft moeten iedereen mee, omdat ze niet alleen thuis moeten blijven, maar de moeder wilde dat ik het de eerste dagen niet al te druk had, zodat ik een beetje kon wennen. Op woensdag heeft het meisje turnen en dan moet de jongste mee, terwijl de oudste tennis heeft. Op donderdag heeft de oudste weer basketbal, maar hij kan dan met iemand uit zijn team meerijden, dus dat ik gemakkelijk voor mij. Vanaf eergisteren hebben de jongste twee ook zwemmen op maandag en dat is ook tegelijk met tennis van de oudste, maar daar kan hij alleen heen lopen. Op vrijdag heeft geen van de kinderen een activiteit, dus dat is hun rustdag. In het weekend hebben de kinderen wel weer activiteiten, het meisje heeft dan korfbal en de oudste jongen heeft waterpolo. Zoals je ziet veel sporten tijdens de week, maar dat is hier heel normaal.

De eerste week werken heb ik dus overleefd en het is even wennen voor iedereen, maar over het algemeen ging het prima. Afgelopen weekend ging ik de zaterdag naar Auckland Zoo samen met het Nederlandse meisje van de oriëntatie. Daar hebben wij toen voor het eerst kiwi’s gezien! Het is natuurlijk gaver om ze hier in het wild tegen te komen, maar omdat het nachtdieren zijn is het zeer zeldzaam om ze te zien, dus dit vonden wij een goed alternatief om ze toch te zien. ’s Avonds bleef ik bij haar eten en zij woont super dicht bij een van de bijna 50 vulkanen in Auckland, namelijk Mount Wellington. Ongeveer een uur voordat de zon onder ging, hebben wij die vulkaan beklommen, zodat we de zonsondergang vanaf te top van de vulkaan konden bekijken. Dit zag er echt geweldig uit met de stad op de achtergrond. De zondag ben ik met vier Au Pairs, twee Duitse en twee Nederlandse, naar Waiheke Island gegaan. Een super mooi eiland 40 minuten met de boot van Auckland. Hier hebben ik en nog twee andere meiden voor het eerst in de Nieuw Zeelandse zee gezwommen. De lente is hier nog maar net begonnen, dus de zee was helaas vrij koud, maar het was wel weer een mooie ervaring. De stranden op dit eiland zijn namelijk echt prachtig.

Na dit weekend is mijn tweede week met de kinderen begonnen. Het is nog steeds erg wennen met ze. De moeder en ik reageren anders in bepaalde situaties, dus als wij allebei in huis zijn kan dit nogal botsen en ook voor de kinderen is dit lastig, omdat zij weer anders reageren naar ons beiden. Verder kunnen de kinderen erg goed schreeuwen en als ze iets willen, doen ze er alles aan om het te krijgen. Maar er zijn ook veel leuke momenten. Het meisje vindt het erg leuk om mijn haar te doen, dus vaak net voordat ze naar bed gaat, hebben wij even een momentje met ons tweeën waarin ze mijn haar doet. Daar komen altijd de prachtigste resultaten uit. En de jongste jongen wil mij van alles laten zien. Zo kwam hij een keer naar mij toe en zei dat ik mee moest komen om naar ‘mister skinny legs’ te kijken. Eerst verstond ik er helemaal niets van, het is erg lastig om huilende of enthousiaste snel pratende kinderen in het Engels te verstaan. Uiteindelijk toen hij mij dan maar gewoon aan mijn hand meetrok, nam hij me mee naar de wc, waar een spin op de muur liep. Deze jongen vindt dieren echt geweldig en hij gaat huilen als je ook maar de intentie hebt om een klein diertje dood te maken. Hij heeft voor alle spinnen de bijnaam ‘mister skinny legs’ en omdat deze op de muur liep, had hij allemaal wc papier op de grond, zodat de spin zacht zou landen als hij zou vallen. En zo zijn er nog meer van die superschattige typische momenten voor jonge kinderen waar ik echt van kan genieten. De oudste jongen is meer van het computeren en games op de Xbox spelen, dus hij heeft mij al een paar keer uitgedaagd voor een basketbalgame op de Xbox. Ook erg leuk om met hem te doen, maar ik speel liever in het echt tegen hem, want dan kan ik hem tenminste verslaan . Om hem te kunnen verslaan op de Xbox heb ik nog net iets meer oefening nodig :).

Dit was ongeveer wat ik de afgelopen tijd heb gedaan en ik zou nog wel veel meer A4tjes vol kunnen schrijven over gebeurtenissen en dingen die zo anders zijn in Nieuw Zeeland dan in Nederland, maar dat komt allemaal een andere keer. Voor aankomende weekenden staan er ook weer een aantal leuke trips op de planning, dus ik heb altijd wel wat om over te schrijven. Echter hoe meer dingen ik doe, hoe minder tijd ik heb om de blog bij te werken, maar dat moet maar als positief beschouwd worden!

Onderweg & Aankomst

Ja hoor, de reis is officieel begonnen, want ik zit op dit moment in Dubai! Aangezien ik hier toch 9 uur moet wachten, waarvan ik er op dit moment al een ruime zes heb gehad, vind ik dit een mooi moment om mijn eerste verhaal te plaatsen. Het bericht dat er al staat is namelijk een automatisch bericht van de site, dat ik wel een erg praktisch bericht vind, dus laat ik hem maar staan. Aangezien ik hier toch nog een paar uur zit te wachten, dacht ik dat het misschien wel even kon vertellen wat voor voorbereiding ik heb gehad voor deze reis.

Een tijdje voor de examens heb ik mij aangemeld voor het Au Pair programma bij Travel Active. Om officieel aan het programma mee te mogen doen, moest ik redelijk wat formulieren invullen. Nou eigenlijk niet alleen ik, maar ook redelijk wat andere mensen moesten formulieren over mij invullen, zodat de organisatie een goed beeld van mij kreeg en vooral moest duidelijk worden dat ik goed met kinderen om kan gaan. Al deze formulieren heb ik pas na mijn examenreis ingevuld, omdat het best wat tijd zou kosten om alle dingen die ik mee moest sturen bij elkaar te verzamelen.

Toen ik het hele pakket naar Travel Active had opgestuurd, was de volgende stap een Skype interview met hen in het Engels. Pas na dit interview en het checken van mijn referenties zou duidelijk worden of ik überhaupt mee mocht doen aan dit programma. En ik was goedgekeurd, anders zat ik hier natuurlijk nu niet ?. Vanaf dat moment begon de zoektocht naar een geschikt gastgezin voor mij. Mijn pakket werd opgestuurd naar een partnerorganisatie in Nieuw Zeeland en zij gingen mij matchen met gezinnen die zich bij hen hadden aangemeld. Op dit moment zijn we met de tijd ongeveer een week voor de zomervakantie. Dat was ook het moment waarop ik drie weken op vakantie en een week op zomerkamp zou gaan. Niet bepaald handig als je elk moment een mailtje zou kunnen krijgen met het bericht dat een gastgezin contact met jou wilt opnemen. Ik heb dus een ruime vier weken in spanning gezeten, maar ik kreeg al die tijd niets te horen.

Tot de tweede week van augustus, want toen kreeg ik op de voorbereidingsworkshop, georganiseerd door Travel Active, te horen dat er een gezin was dat contact met mij op wilde nemen. Toen ik de gegevens van het gezin bekeek was mijn eerste reactie niet heel geweldig, maar ik kon het gezin natuurlijk nog nergens mee vergelijken. Aangezien het in het algemeen een prima gezin leek, besloot ik een skype afspraak met ze te maken. Dus de zondagochtend daarop was ik aan het skypen met de vader van het gezin. Na het gesprek had ik nog steeds het gevoel dat dit gezin niet helemaal bij mij paste. Voor sommige mensen zou dit echt het perfecte gezin zijn geweest, want ze zijn vrij rijk, hebben een mega huis met uitzicht over de zee, een zwembad in het huis, drie super schattige meisjes en de au pair heeft een eigen slaapkamer met badkamer. Het type soort mensen was echter niet het type dat bij mij past, dus heb ik de organisatie in Nieuw Zeeland gemaild dat ik naar een iets actiever gezin op zoek ben, in plaats van een gezin met hobby’s als ‘ browsing in shopping malls’ .

Het volgende gezin dat ik toen een paar dagen later kreeg toegestuurd, was een gezin met drie voetballende jongens. Nou dit klonk al beter ?. Dit gezin leek mij verder ook heel leuk, dus ik had weer afgesproken om de eerst volgende zondagochtend met ze te skypen. In de tussentijd had de organisatie uit Nieuw Zeeland mij nog een gezin toegestuurd met twee jongens en een meisje, dat ook met mij wilde skypen. Dit leek mij ook een erg leuk gezin, dus de dinsdag daarna ging ik met hen skypen.

Dit waren allebei erg gezellige skype gesprekken en uiteindelijk kreeg ik van beide gezinnen te horen dat ze mij wel als Au Pair wilden. Zo ga je ineens van een gezin dat eigenlijk niet bij je past, naar twee gezinnen die allebei heel leuk zijn, dus krijg je het probleem dat je een keuze moet maken. Het laatste gezin waar ik mee had geskyped gaf mij op de een of andere manier een beter voorgevoel. Dus na nog een keer een uur met hen te hebben geskyped, om zeker te weten dat ik het een leuk gezin vind, heb ik voor dat gezin gekozen. Het gezin bestaat dus uit drie kinderen, een jongen van negen, een meisje van zes en een jongen van vier. De ouders zijn gescheiden, de vader woont in Sydney en de moeder in een suburb ten noorden van Auckland en daar ben ik de Au Pair.

Nou nadat ik de keuze had gemaakt volgde de laatste voorbereidingen. Ik heb super veel mails uitgewisseld met de moeder van het gezin om natuurlijk goed voorbereid op pad te gaan. Vier weken na de keuze van de familie zou ik vertrekken, dus ik had vier weken de tijd om een reisverzekering te regelen, dingen in Nederland op te zeggen, afscheid te nemen van de mensen in Nederland en natuurlijk niet onbelangrijk een goede vlucht te boeken. Ik heb nog nooit zoveel vreemde mensen aan de telefoon gehad als afgelopen weken om alles te regelen, maar ja als je ineens per ongeluk vier dezelfde reisverzekeringen hebt afgesloten dan vraag je er ook om, om veel telefoontjes te moeten plegen. Uiteindelijk is alles gelukt, in ieder geval tot nu toe naar mijn idee wel. Afgelopen weekend heb ik afscheid genomen van familie en vrienden en maandagochtend ben ik, uitgezwaaid op Schiphol door mijn ouders en oudste broer, op het vliegtuig gestapt.

Ik zit op dit moment dus in Dubai, waar ik iets voor twaalf uur in de nacht van 26 op 27 september, lokale tijd, ben aangekomen na een vlucht van ongeveer zes en een half uur. Met Dubai is er twee uur tijdsverschil, dus in principe was het voor mij nog 10 uur, maar voor mijn gevoel was het al echt twee uur ’s nachts, omdat ik flink was uitgeput door de vlucht. Op het vliegveld hebben ze hier van die ligstoelen, dus ik ging proberen wat te slapen. Dit lukte echter net zo goed, aangezien ze niet heel fijn liggen, het hier 31 graden is, er een kind iets verderop zat dat ook heel moe was, maar dit uitte in geschreeuw, er snurkende mensen om mij heen lagen en er voor mijn gevoel om de drie minuten door een intercom drie keer voor elke vlucht werd omgeroepen als die bijna ging vertrekken en deze intercom met een zeer luide deun begon en eindigde. Na toch nog vier keer een uur een soort van te hebben geslapen heb ik op dit moment het gevoel alsof ik weer helemaal fit ben, dus die paar uurtjes ongemakkelijk slapen hebben mij toch goed gedaan. Zometeen zit ik nog 15 uur in het vliegtuig naar Sydney en na een overstap van ongeveer drie uur in Sydney en een vlucht van ongeveer drie uur vanuit Sydney naar Auckland, kom ik woensdag de 28e rond twee uur, lokale tijd, aan in Auckland. Er is op dit moment 11 uur tijdsverschil tussen Auckland en Nederland, dus in Nederland zal het dan midden in de nacht zijn.

Dit verhaal had er dus dinsdagochtend op moeten komen te staan, maar op het vliegveld in Dubai besloot internet er opeens mee op te houden. Daarom plaats het ik maar nu een ruime dag later via de wifi van het hotel. Gisteren om rond wee uur lokale tijd ben ik aangekomen in Auckland. Ongeveer anderhalf uur nadat mijn vlucht was aangekomen liep ik het vliegveld uit. De paspoort en bagage controle hier wordt uitgebreid verricht. Nieuw Zeeland zelf had ook een goed ontvangst voor mij, vertrek je in de herfst met 20 graden en zon uit Nederland, kom je in de lente van Nieuw Zeeland met 15 graden, regen en onweer aan. Ach kan het alleen maar beter worden.

Met een shuttlebusje van het hotel ben ik van het vliegveld naar het hotel gebracht waar ik de komende twee nachten slaap, omdat ik eerst nog een tweedaagse oriëntatie in Auckland heb, voordat ik naar mijn gastgezin vertrek. Op dit moment heb ik de eerste nacht in het hotel gehad, nou ik zit er eigenlijk nog in, wat het is hier vier uur ’s nachts. Doordat ik gisteren zo moe was na de vlucht ben ik gisteren aangekomen in het hotel bijna gelijk in slaap gevallen. Dit tot gevolg dat ik nu om vier uur ’s nachts klaarwakker ben. Ach, als ik deze dag tot vanavond volhoud, zit ik zo in het ritme van Nieuw Zeeland!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Feije